“มันต้องแบบนี้สิวะ!” ปลายสายไชโยโห่ร้องกลับมายกใหญ่ “ตั้งแต่เมียแกหายสาบสูญไป พวกฉันคิดว่าแกหัวใจสลายตามไปแล้วซะอีก แต่ก่อนมาทุกปี แต่สี่หรือห้าปีหลังนี่ไม่รู้ล่ะ แกเบี้ยวตลอดเลยนะโว้ย ฉันก็ไม่อยากยุ่งเรื่องส่วนตัวของแกหรอกนะ”
นายตำรวจหนุ่มถอนหายใจเบาๆ อย่างอึดอัดและรู้ดีว่าเป็นสิ่งไม่ควรพูด เขารู้ว่าเพื่อนคนนี้รักภรรยามาก แต่เห็นพันธนาการเฝ้าแต่จมอยู่กับอดีตแบบนี้ก็อดห่วงไม่ได้
“แต่ก็นะ หักอกหักใจได้แล้วเพื่อน งานศพก็จัดไปแล้ว เวลาก็ผ่านไปนานขนาดนี้ ถ้าเมียยังไม่ตายคงติดต่อกลับมาหาแกนานแล้วล่ะ ไม่ปล่อยให้แกอยู่เป็นโสดรอจนลูกโตขนาดนี้หรอก บางทีนะหมอ... แกน่าจะคิดถึงความสุขของตัวเองบ้าง จะรอไปถึงเมื่อไหร่วะ รอคุณแพรเธอมาเกิดใหม่รึไง ริจะเลี้ยงต้อยไม่ใช่ของง่ายนะโว้ย”
คนฟังหลุบตาลงมองมือที่หมุนปากกาเล่นโดยไม่โต้ตอบอะไร เขารู้ว่า ‘โยธา’ เป็นตำรวจหนุ่มเลือดร้อนและตรงไปตรงมา บางครั้งบางทีก็ป
