EP 9 อาจจะเข้าใจผิด
1219 คำ
อิสรภาพเอนกายอิงอ้อมกอดบิดาขณะที่นายแพทย์และพยาบาลซึ่งไม่เคยทำงานร่วมกันมาก่อนกลับเล่านิทานปรัมปราด้วยกันได้อย่างเข้าขาราวเสียงดนตรีทุ้มต่ำเป็นจังหวะประสานกับเสียงหวานๆ ของนักร้องโอเปร่าคนสวยที่สะกดให้เด็กน้อยเพลิดเพลินและรู้สึกว่าห้องทั้งห้องอวลไปด้วยไออุ่นเติมเต็มอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน
เมื่อพยาบาลสาวเล่าเนื้อหามาจนถึงเจ้าชายปรากฏตัว พันธนาการก็สวมบทบาทเจ้าชายหนุ่ม มองสบตาสาวน้อยเพียงคนเดียวในห้องและเอ่ยตามบทที่เพิ่งอ่านเพิ่งท่องเมื่อครู่ทันที
“ดูอย่างไรเราก็ไม่อยากเชื่อว่าเธอนั้นตายลงเสียแล้ว เธอเหมือนเพียงหลับไป... เราขอนำร่างอันสวยงามนี้กลับไปปราสาทของเราได้ไหม?”
อิสรภาพหัวเราะคิกคักชอบใจและเอ่ยเชียร์เอ่ยแซวยกใหญ่เมื่อเห็นบิดาสวมบทเจ้าชายอย่างแนบเนียนและดูเหมือนจะยกให้พยาบาลของเขาเป็นสาวงามนามสโนว์ไวท์ เสียงหัวเราะของลูกยิ่งทำให้หัวใจของพ่อพองโตเสมือนมีเพื่อนร่วมทางสนับสนุน ขณะที่คนเล่านิทานอีกคนหลุบตาลงต่ำ... พวงแก้มซับสีระเรื่อขึ้นทันควัน หากแต่สปิริตอันแรงกล้าก็สั่งให้มนตราเล่าต่อไปโดยไม่ติดขัด
“...ระหว่างทางกลับปราสาท ทหารนายหนึ่งซึ่งแบกโลกกลับได้สะดุดก้อนหินล้มลง โลงแก้วเอียงกระแทกกับพื้นอย่างแรง และส่งผลให้เศษแอปเปิลที่ค้างในหลอดลมของสโนว์ไวท์กระเด็นออกมาจากปากทันที...”
พันธนาการนิ่งฟังเสียงใสๆ เอ่ยเล่าถึงไคล์แม็กซ์ของนิทานด้วยความขัดใจอยู่ครามครัน เขาเคยได้ยินแต่จุมพิตของเจ้าชายทำให้สโนว์ไวท์ฟื้นคืน แต่ทหารทำโลงหล่นเพิ่งมาได้ยินเอาวันนี้ สำนักพิมพ์ไหนพิมพ์กันเวอร์ชันนี้เนี่ย... น่าเผาทิ้งนักเชียว!
“อ้าว ไม่ใช่เจ้าชายต้องจูบสโนว์ไวท์เหรอคับ! ผมนึกว่าพ่อกับพี่มนจะทำให้ดูซะอีก”
อิสรภาพหันไปยกมือถามอย่างแก่แดดแก่ลม แต่ใช่ว่าจะคิดเองถามเองที่ไหน ทั้งหมดทั้งมวลนั่นพ่อกระซิบบอกให้รีบพูดขัดล้วนๆ เสียงถามเรียกให้พยาบาลสาวเหลือบตามองดุเจ้านายนิดหนึ่งอย่างรู้ทัน ซึ่งพันธนาการก็รู้ล่ะว่าเตียงแคบแค่นี้แล้วนอนเบียดกันอยู่สามคน ใครจะไปแอบกระซิบอะไรกันให้เป็นความลับได้... แต่แล้วยังไงล่ะ?
แลกกับได้เห็นสีหน้าที่แตกต่างจากเดิมของเธอแบบนี้มันคุ้มซะยิ่งกว่าคุ้มเสียอีก!
เพิ่งรู้นะว่าคนสวย เวลาโกรธยิ่งสวย...
“ใครบอกคะน้องอิฐ” มนตราบอกด้วยโทนเสียงปรานีและรอยยิ้มจรุงใจ “นี่ไงคะ หนังสือบอกว่าโลงแก้วตกมีภาพประกอบด้วยเห็นไหม? อย่าเชื่ออะไรที่ไม่มีหลักฐานรองรับสิคะ พี่มนเคยเตือนแล้วไง คนสมัยนี้ไว้ใจไม่ได้ รู้หน้าไม่รู้ใจ”
ประโยคหลังนั้นแอบเหลือบมองเขานิดหนึ่งด้วยประกายตาขุ่นๆ หากเพียงแวบเดียวก็จางหาย ขณะที่นายแพทย์หนุ่มนึกชมอยู่ในใจ เรื่องการแก้ปัญหาเฉพาะหน้า เด็กสาวคนนี้หัวไวน่าดูเชียวล่ะ เธอสามารถถีบเขาตกเหวได้ง่ายๆ กลายเป็นว่าเขาโกหกเสียอย่างนั้นเพราะขาดหลักฐาน
เฮ้อ! โลกเบี้ยวๆ ใบนี้มันช่างโหดร้าย
“ต่อนะคะ” สาวน้อยโปรยยิ้มละมุนให้คนไข้ตัวเล็ก ซะจนคนเป็นหมอตัวโตชักอิจฉา ทีกับลูกเขาล่ะ... อ่อนหวานน่าหลงใหล แบบที่ไม่อยากแปลกใจเลยว่าทำไมอิสรภาพถึงติดเธอแจ เหอะ! เขาผิดเองล่ะมั้งที่เกิดไวไปหน่อย ตัวโตไปนิด ไม่น่ารักน่าหยิกเหมือนเด็กๆ นี่! “สโนว์ไวท์ได้สติและถูกเจ้าชายอุ้มออกจากโลง และทันทีที่เห็นหน้า สโนว์ไวท์ก็ เอ่อ...”
เป็นครั้งแรกที่เธออึกอัก
“นึกรักเจ้าชายทันที ‘ท่านเป็นใครกัน’ นางถามอย่างฉงน”
ไม่ใช่แค่สโนว์ไวท์หรอกที่ฉงน แต่อิสรภาพก็สงสัยว่าเหตุใดมนตราจึงเอ่ยเล่าฉากนี้อย่างรวดเร็วจนลิ้นแทบพันกัน เขาแทบไม่ได้ยินคำว่า ‘รักเจ้าชาย’ เสียด้วยซ้ำ
เอ... หรือพี่สาวพยาบาลของเขาจะง่วงเข้าแล้ว?
คนรับบทเจ้าชายยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนฉวยโอกาสดึงมือน้อยมากุมไว้แล้วรีบพูดตามบทเพื่อไม่ให้เจ้าของมือนั้นชักมือออกไปให้อิสรภาพตกใจ เอ่ยบอกเนิบนาบ ตามองสบตาอย่างมีความหมาย
“เราหลงเข้ามาในป่านี้ และได้มาเจอเธอก็นึกรัก... จึงขอร่างของเธอจากบรรดาคนแคระเพื่อนำไปที่วังของเรา แต่ตอนนี้เธอรู้สึกตัวแล้ว...” เว้นระยะนิดหนึ่ง และเห็นได้ชัดว่าคนฟังทั้งสองต่างกำลังกลั้นลมหายใจ “ฉันใคร่อยากแต่งงานกับเธอ เธอจะว่าอย่างไร สโนว์ไวท์?”
‘สโนว์ไวท์’ รีบชักมือออกทันทีที่เขาบอกจบ เธอดึงมือนั้นไปกุมไว้และไม่เอ่ยเล่านิทานต่ออีก อิสรภาพงุนงง พันธนาการเองก็ไม่เข้าใจ มนตราสะดุดลมหายใจนิดหนึ่ง เธอพยายามฝืนยิ้มให้เด็กชายและเอ่ยเล่านิทานต่อด้วยโทนเสียงสั่นเครือจนพันธนาการใจหาย
เขาทำอะไรผิดกันหรือ?
หรือเพราะเขาจับมือเธอ...?
อ้อ... รังเกียจเขาถึงขนาดเพียงจับมือก็อยากร้องไห้ขึ้นมาเลยเชียว!?
พันธนาการไม่มีบทพูดอีก เขาจึงแกล้งทิ้งตัวอิงหมอนเต็มที่และโอบกอดอิสรภาพที่เริ่มสัปหงกไว้กระทั่งลูกชายผล็อยหลับไปในอ้อมแขนตอนที่นิทานกำลังจะจบ ชายหนุ่มรีบปิดเปลือกตาลงเมื่อนักเล่านิทานเงยมองมา เขารู้ว่าเธอนอนห้องนี้ บนเตียงนี้... เพราะอิสรภาพชอบนอนกอดเธอ แล้วดูซิหากว่าเขา (แกล้ง) หลับไป เธอจะทำยังไง?
“คุณพันคะ” มือน้อยๆ เอื้อมมาแตะบ่าเขาเบาๆ ก่อนรีบชักกลับไปแล้วเริ่มเรียกใหม่ “คุณพัน หลับแล้วเหรอคะ?” ยินเสียงทอดถอนลมหายใจเบาๆ ก่อนพยาบาลสาวจะขยับตัวลุกจนเตียงยวบ และอิสรภาพก็ทำตามที่พ่อของเขาคำนวณไว้... เป๊ะ!
เด็กชายพลิกตัว ดึงอกเสื้อมนตราไว้และเอ่ยถามอย่างงัวเงียทั้งที่เปลือกตายังปิด
“พี่มนจาไปไหน นอนกับน้องอิฐนะ”
พันธนาการแอบหรี่ตามองเหตุการณ์ตรงหน้า เห็นลูกชายตัวดีดึงๆ รั้งๆ เขย่าๆ อกเสื้อพยาบาลสาวจนกระดุมเสื้อเธอหลุด ... เพียงเท่านั้นใจที่พองฟูของเขาก็หายวูบเมื่อคิดถึงคืนแรกที่เจอเธอ และคิดว่าเธอพยายามอ่อยเขาด้วยการปลดกระดุมเสื้อ ก่อนหน้าที่เธอจะเดินมาปิดประตูห้องเขาก็ได้ยินลูกชายออดอ้อนแบบนี้เหมือนกันนี่นา!
ให้ตายสิ...
ที่จริงแล้ว เขาอาจจะเข้าใจเธอผิดมาตลอดก็ได้...
มนตราทอดสายตามองเด็กน้อยที่จะหลับแหล่ไม่หลับแหล่แต่ก็ไม่ยอมละมือจากอกเสื้อเธอด้วยสีหน้าลำบากใจ มือเล็กนุ่มนวลลูบเรือนผมของอิสรภาพอย่างแสนสงสาร
- ผู้เขียน
