EP 8 เจตนาแอบแฝง
1189 คำ
คราวนี้หันมองสบตาคนเป็นลูกได้ซะที อิสรภาพกะพริบตาปริบๆ นึกถึงเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนที่นั่งดูทีวีอยู่กับพี่สาวพยาบาลอยู่ดีๆ จู่ๆ พอคุณพ่อเดินเข้ามาทางประตูหน้า พี่มนของเขาก็ก้มลงกระซิบบอกบางอย่างก่อนเงยหน้าขึ้นยิ้มทักทายคนมาใหม่ตามมารยาท แล้วขอตัวลุกเดินออกไปทางประตูหลังทันที
“พี่มนบอกว่า” เสียงใสเอ่ยตอบบิดาอย่างแสนซื่อ “คุณพ่อเป็นหมอ เก่งด้วย ถึงพี่มนไม่อยู่ แต่ถ้าคุณพ่ออยู่ น้องอิฐก็จะไม่เป็นอะไรทั้งนั้นคับ”
“ข้ออ้างอู้งานสิไม่ว่า!”
เด็กชายสะดุ้งเบาๆ เมื่อจู่ๆ บิดาก็สบถออกมากะทันหัน นั่นทำให้พันธนาการรู้ตัว เขาโอบกอด จูบที่ศีรษะอิสรภาพอย่างเอาใจก่อนจะชี้ชวนให้ดูทีวีต่อ หากในใจนั้นหมายมั่นปั้นมือว่าอย่างไรภายในวันสองวันนี้จะขอคุยอะไรสักอย่าง... อะไรก็ได้! กับแม่พยาบาลสาวที่เฝ้าแต่หนีเขามาร่วมสัปดาห์แล้ว
เรียกได้ว่าหากเขาอยู่หน้าบ้าน เธอจะหนีไปหลังบ้าน หากเขาขลุกอยู่กับอิสรภาพ เธอก็จะไปช่วยงานคุณผกา หากเขาเรียกใช้คุณผกา เธอก็จะอ้างว่าต้องดูแลลูกชายเขาตามหน้าที่!
เชื่อตายล่ะ... จงใจหนีหน้าเขาชัดๆ
คิดแล้วยิ่งไม่เข้าใจ
เขาไปทำอะไรให้หล่อนกลัวจนจับหัวจิตหัวใจได้ขนาดนี้กันนะ?
ตกค่ำ... เสียงหวานๆ ที่กำลังเล่านิทานก่อนนอนให้อิสรภาพฟังก็ดังลอดออกมาจากประตูห้อง และร่างสูงใหญ่ที่ไม่เข้ากันเลยกับชุดนอนลายโดราเอมอนสีฟ้าสดใสก็ยืนกอดอกพิงกำแพงเพื่อขอเวลาทำใจอยู่เป็นนานสองนาน อันที่จริงสองสามวันมานี้เขามักมายืนพิงกำแพง แอบฟังเสียงหวานๆ ที่ดังลอดออกมาบางเบานี้ทุกคืน
และไม่กล้าแม้แต่จะเข้าไปจูบราตรีสวัสดิ์ลูกชายตัวเองอีกแม้แต่ครั้งเดียว...
พันธนาการไม่ชอบเลยกับความรู้สึกแบบนี้ มันไม่ชัดเจน ติดขัด ตะกุกตะกักไปเสียทุกอย่าง เขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน
เอ๊ะ... หรือว่าเคยกันนะ
ครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่เขาทำตัวเหมือน ‘ไอ้งั่ง’ แบบนี้ ก็คงเมื่อครั้งที่ตามจีบแพรธาราสมัยเรียนมหาวิทยาลัย...
แต่... ครั้งนี้ไม่ใช่หรอกน่า!
เขาก็แค่... แค่อยากรู้สาเหตุที่มนตราพยายามหลบลี้หนีหน้าเขาขนาดนี้ทั้งที่เขาไม่ใช่ยักษ์ใช่มารเสียหน่อย ทั้งที่วันแรกที่เจอกันเธอยั่วยวนเชิญชวนเขาขนาดนั้น แต่พอวันต่อมาจนวันนี้กลับตีตัวออกหากจนเขาชักงุนงงสงสัยและไม่แน่ใจว่าเธอจะมาไม้ไหนกันแน่
เอาน่ะ เป็นไงเป็นกันสิ!
คิดได้ดังนั้นก็หมุนตัวกลับเปิดประตูเข้าไปในห้องโดยไม่ได้เคาะบอกก่อน เสียงเล่านิทานขาดช่วงชะงักงันไปทันที พร้อมกับที่สองสายตาเงยมองมาที่ผู้มาใหม่ อิสรภาพแย้มยิ้มกว้างขวางเมื่อเห็นว่าบิดาสวมชุดนอนคู่กันกับเขาตามที่บอกไว้เมื่อกลางวันจริงๆ ชุดนอนเซ็ตนี้มีสามชุดของพ่อ แม่ ลูก เขาอ้อนขอบิดาซื้อมานานนับเดือนแต่ไม่เคยเห็นพันธนาการสวมเลยสักครั้ง จนวันนี้นี่แหละ... ที่พ่อกระซิบบอกให้เขาใส่ แล้วพ่อจะใส่มาเล่านิทานให้ฟังก่อนนอนด้วย!
“ไง ตัวแสบ”
กำปั้นน้อยๆ ยกขึ้นชนกับกำปั้นใหญ่โตที่ยื่นมาหาอย่างกระตือรือร้นและตื่นเต้นดีใจแบบเห็นได้ชัด อิสรภาพรีบขยับตัวไปชิดพยาบาลสาวเพื่อให้พ่อนั่งลงอีกฝั่งของเตียงเดียวกันได้ ขณะที่คนเป็นพ่อแสร้งทำเป็นไม่สนใจสาวน้อยเพียงคนเดียวในห้องที่จ้องมองเขาอย่างติดจะตกใจที่จู่ๆ เขาก็โผล่มา แต่ก็ติดจะขำอีกด้วยในชุดเข้าเซ็ตกันกับลูกชายวัยหกขวบแบบไม่ดูหน้าเข้มๆ กับร่างกายสูงใหญ่ของตัวเองเอาซะเลย...
“เอ้า เล่าต่อสิคุณ” หันไปเอ่ยบอกมนตรา พร้อมกับโอบวงแขนกอดลูกชายตัวน้อยไว้อย่างอบอุ่น “ทำไม? ผมอยากฟังนิทานด้วยคนไม่ได้เหรอ”
พยาบาลสาวกะพริบตาปริบ อึกอักงุนงงอยู่ชั่วครู่ก็รวบรวมสติสตังกลับมาแล้วกางหนังสือนิทานเรื่องใหม่ออก เธอเพิ่งเล่าเรื่องเจ้าหญิงนิทราจบไปและกำลังเริ่มเล่าเรื่องสุดท้ายของค่ำคืน เริ่มแรกหญิงสาวเอ่ยเล่าด้วยภาษาอังกฤษสำเนียงดีเยี่ยมไร้ที่ติ ก่อนแปลเป็นภาษาไทยด้วยสีหน้าและน้ำเสียงนุ่มนวลอ่อนหวาน
เสียจนแม้แต่ชายหนุ่มที่อายุอานามพ้นผ่านการใช้คำนำหน้าว่า ‘เด็กชาย’ มาเกือบยี่สิบปีแล้ว ได้มาฟังใกล้ๆ เช่นนี้ยังเผลอเคลิ้มไปบ้าง...
“แล้วราชินีก็รำพึงออกมาว่า หากบุญฉันมี ฉันอยากได้ลูกสาวผู้มีผิวขาวพิสุทธิ์ดั่งหิมะ ริมฝีปากสีแดงสดประดุจชาดแต้ม เรือนผมนั้นก็ขอให้ดำขลับสละสลวยเหมือนเส้นไหม ได้โปรดเถอะพระผู้เป็นเจ้า...”
ตลอดเวลานั้น พันธนาการเพิ่งรู้ตัวว่าเฝ้าแต่มองตามริมฝีปากสีสดที่ขยับน้อยๆ สลับกับแย้มยิ้มตามจังหวะการเล่านิทานอย่างเผลอไผล อดคิดไม่ได้ว่าเมื่อแรกเห็นนั้นเขาเปรียบเธอไม่ผิดนัก สโนว์ไวท์แสนสวย... ผิวขาว ปากแดง เรือนผมดำเป็นประกายประดุจเส้นไหมชั้นเลิศที่ประเมินค่ามิได้...
“คนแคระทั้งเจ็ดงุนงงสงสัย พวกเขานั่งมองหญิงสาวร่างอรชรที่นอนหลับอยู่บนเตียงด้วยความแปลกใจแล้วซุบซิบไม่หยุดปาก ‘ใครกัน? เธอเป็นใครกัน? ทำไมเธอช่าง’”
“งดงามเหลือเกิน...”
คำบอกแทรกนั้นทำให้นักเล่านิทานสะดุดกึกพร้อมนัยน์ตาโตสีดำสนิทเหลือบขึ้นมองเขาด้วยประกายระริกสั่นอย่างประหลาด ดวงหน้าอ่อนใสระบายด้วยสีแดงเป็นริ้วด้วยเวลาไม่นานนักจนชายหนุ่มรู้สึกตัวและรีบเอ่ยแก้เป็นพัลวัน
“ผมอ่านไงผมอ่าน นี่เป็นบทพูดของผู้ชาย ให้ผมช่วยเล่าเถอะ เรื่องนี้เรื่องสุดท้ายแล้วใช่ไหมล่ะ? จะสองทุ่มครึ่งแล้วนี่ ผมสัญญากับตาอิฐว่าคืนนี้จะใส่ชุดโดเรมอนมาเล่านิทานให้ฟังไง ใช่ไหมลูก?”
“ใช่คับๆ พ่อบอกน้องอิฐเอง”
คนหนึ่งบอกอย่างหนักแน่นจริงจังแถมยังมีเรียกลูกคู่ ขณะที่อีกหนึ่งลูกคู่ก็ตอบรับด้วยหน้าซื่อๆ ตาใสๆ ไร้เดียงสาเสียจนสาวน้อยพยาบาลเป็นอันต้องยิ้มแหยอย่างไม่เต็มใจเท่าไหร่ หากก็ห้ามเขาไม่ได้ แหงล่ะ! ก็เขาเป็นเจ้านาย แค่ขอช่วยแบ่งเบาภาระงานประจำวันของเธอแค่นี้ ทำไมเธอถึงจะไม่ยอมล่ะ นี่เขากำลังทำความดี ทำตัวเป็นเจ้านายที่ดีไง
ไม่ได้มีเจตนาร้ายใดๆ แฝงอยู่เลย... จริงๆ นะ!
- ผู้เขียน
