“ไท่จือท่านเป็นอย่างไรบ้าง”เมิ่งเม่ยเอ่ยปากถาม
ส่ายหน้าไปมาก่อนจะก้มหน้าหลบสายตาห่วงใยของลี่หลันเล่อ อีกทั้งยังเขินอายที่ถูกลี่หลันเล่อประกบริมฝีปากในน้ำแม้จะเพื่อช่วยชีวิตแต่ในตอนนั้นต้าหมิงคุนกลับรู้สึกประหลาด พอคิดถึงเรื่องใต้น้ำกลับทำให้รู้สึกเขินอาย
“กลับกันเถิด” เมิ่งเม่ยพยุงต้าหมิงคุนให้ลุกขึ้น
“แม่นางลี่ คุณหนูลี่” เสียงทุ้มของหยางซานชิง เอ่ยขึ้นก่อนจะถอดเสื้อคลุมห่มคลุมร่างเปียกปอนให้
“ให้ข้าไปส่งคุณหนูที่บ้าน”
“ดีเลย ไท่จือคงไม่อาจแจวเรือกลับไปได้คุณหนูลี่ให้ คนรักของเจ้าส่งข้ากับไท่จือกลับวังหลวงเสียพร้อมกัน”เมิ่งเม่ย เอ่ยปากน้ำเสียงแกมบังคับ ลี่หลันเล่อยิ้มบางๆ
“ข้าไม่ส่งใครใดใดทั้งสิ้นข้าตั้งใจมารับแม่นางลี่”หยางซานชิงเอ่ยปากไม่ได้เกรงใจใครเช่นกัน
“ข้าแจวเรือกลับเองเพียงลำพังได้ไม่ต้องพึ่งพาใครเช่นกัน”ต้าหมิงคุนรีบเอ่ยขึ้นทันทีเช่นกัน ลี่หลันเล่อลุกขึ้นยืนโดยที่มีหยางซ
