หลันเล่อลงแช่น้ำอย่างสบายใจ อาภรณ์เปียกปอน วักน้ำขึ้นมาดื่มกิน ล้างหน้าและผมยาวสลวย ตี่ลุงอารักขาอยู่ห่างออกไป ส่วนต้าหมิงคุนยืนหันหลังเสียอีกทาง
“ท่านอาไม่อาบน้ำหรือไร”ส่งเสียงเจื้อยแจ้ว
“เจ้ารีบอาบเสียให้เรียบร้อย ที่นี่แม้จะเป็นเขตแดนของแคว้นหานแต่ก็มีความอันตรายไม่น้อย”
“ข้าเบื่อแล้ว จะขึ้นแล้ว”ต้าหมิงคุนเผลอหันกลับมามองหลันเล่อ
“ท่านอา อย่าหันมาน้า”ผลักต้าหมิงคุนให้หันหลังแต่กลับกลายเป็นว่าตกลงไปในน้ำเสียด้วยกันทั้งคู่
“ตูมมมม”
“แอ่กก แอ่ก”สำลักน้ำ ต้าหมิงคุน รีบฉุดมือให้ขึ้นจากน้ำ
“เป็นอย่างไรบ้าง”
“สำลักน้ำอย่างไรเล่าจะเป็นอะไร”เหมือนเพิ่งจะนึกได้ รีบยกมือขึ้นกุมหน้าอก ที่ ดันเนื้อผ้าเปียกชื้นออกมาเห็นเด่นชัด ต้าหมิงคุนหันหน้าหนีเสียเอื้อมมือดึงอาภรณ์โยนให้หลันเล่อ ทั้งๆ ที่ไม่ได้มอง
“รีบสวมอาภรณ์เสีย”หลันเล่อยิ้ม เมื่อเห็นว่าต้าหมิงคุนออกอาการเขินอาย
ต้าหมิงคุนถอนหายใจยาว
