10
1203 คำ
กุลนิดาไม่อยากถามว่าเขารู้มาจากใคร ถ้าเขารู้แบบนี้แสดงว่าคงไปสืบอะไรมามากพอควร จะโกหกว่าไม่ใช่ลูกเขาคงไม่ได้ พลางนึกถึงอินทิรา ฝ่ายนั้นไม่ซื่อสัตย์เอาเสียเลย
“ช่างมันเถอะค่ะ ที่ฉันไม่ได้เรียกร้องอะไร เพราะคืนนั้นฉันรู้ว่าคุณไม่รู้ว่าคนที่คุณ เอ่อ...เป็นฉันไม่ใช่พี่อิน”
ไรอันสายตาแหลมคมเสมอ เขาลอบเห็นสีหน้าขัดเขินของอีกฝ่ายแวบหนึ่งก่อนจะเลือนหายไปอย่างรวดเร็ว เขาเสียดายเป็นบ้า เขาไม่น่าเมามากขนาดนั้นเลยจะได้จดจำรสสัมผัสหวานล้ำนั้นได้ทุกวินาที แต่จำได้ว่าคืนนั้นเขาขยันถี่ยิบถึงว่าน้ำอิงเบ้าหน้าพ่อเป๊ะมาก
ผิดกับกุลนิดาเธอไม่อยากมองหน้าคนเจ้าเล่ห์ พอคิดไปถึงคืนนั้น ภาพเหตุการณ์เก่าๆ ผุดขึ้นมาในหัว ท่ามกลางความมืดสลัว ไรอันเมามาก เขาเข้าใจว่าเธอคืออินทิราคู่ขาที่นัดกันไว้ แล้วบอกมีเซอร์ไพรส์ให้เขารีบเข้าไปหา
คืนนั้นพอผลักเธอล้มบนเตียงเขาจับขาของเธอแยกออก กดมือของเธอเอาไว้ทั้งสองข้างแล้วสลัดเสื้อผ้าทุกชิ้นออกจากร่างกาย เขากำลังต้องการปลดปล่อยอย่างเต็มที่แม้ได้ยินเสียงอู้อี้แปลกๆ อยู่บ้าง แต่ยอมรับกับตัวเองว่าเขาจำเสียงร้องอินทิราไม่ได้หรอก เขาไม่เคยใส่ใจเสียงร้องขอผู้หญิงคนไหน แต่จำได้ว่าคืนนั้นเธอพยายามทัดทานแล้วส่งเสียงร้องอู้อี้
แต่เขาดันเอาลิ้นไปอุดปากของเธอไว้เสียก่อนเลยได้ยินเสียงนั้นแค่ครู่เดียว ดวงตาลุ่มลึกร้อนแรงเผลอตัวจ้องมองหน้าหวานๆ ของกุลนิดา เขาจำได้ว่าลำคอระหงหอมกรุ่นเพียงใด เขาจำหน้าอกเต็มไม้เต็มมือนั่นได้ดี เป็นความอวบหยุ่นแบบธรรมชาติไม่ได้เสริมซิลิโคนแบบอินทิรา ทำไมคืนนั้นไม่เฉลียวใจ
ถ้าเฉลียวใจคืนนั้น เขาจะลุกขึ้นมาเปิดไฟแล้วค่อยทำต่อ จะได้เห็นความงามของกุลนิดาได้อย่างเต็มตา
นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ร่างกายของเขากำลังเรียกร้องอยากให้เกิดอุบัติเหตุเนื้อชนเนื้อแบบคืนนั้นอีกเหรอ แถมคนถูกชนยังไม่แจ้งเคลมประกัน ไม่ยอมเรียกร้องค่าทำขวัญใดๆ ทั้งสิ้น มีแต่คนชนที่รู้ว่าตัวเองทำผิด แล้วอยากจะชดใช้ค่าเสียหาย
กระแสความร้อนประหลาดขุมหนึ่งวิ่งไปทั่วร่างกายกำยำอย่างรวดเร็ว
“ร้อนเหรอคะมิสเตอร์คาเตอร์ หน้าคุณแดง” เธอเห็นเขาหน้าแดง มองหน้าเธอแล้วกระสับกระส่ายแปลกๆ คงเพราะห้องรับแขกไม่ได้ติดเครื่องปรับอากาศกระมัง มีเพียงพัดลมโคมไฟติดเพดานหนึ่งตัว อะไรประหยัดได้เธอต้องประหยัดเพราะเด็กเล็กมีค่าใช้จ่ายหยุมหยิม
เขาตอบยิ้มๆ ดวงตาเป็นประกาย “ร้อนนิดหน่อย”
เขาไม่กล้าตอบตามจริง กลัวกวางน้อยจะเตลิดว่าเครื่องเขาร้อนพร้อมเดินหน้าแล้ว
ดวงตาสีฟ้าคมกริบมองใบหน้าเธอแล้วพบว่าริมฝีปากของกุลนิดาน่าละเลียดชะมัด
“แต่วันหลัง คุณเรียกผมว่าไรอันดีกว่า และส่วนผมขอเรียกคุณว่าเกรซีแล้วกัน เพราะชื่อไทยของคุณออกเสียงยาก ”
กุลนิดากะพริบตามองเขาพลางยักไหล่ “ได้ค่ะ ฉันคงไม่มีโอกาสเรียกชื่อคุณบ่อยนัก ถ้าอนาคตมีโอกาสมาเจอกันอีก ฉันจะเรียกตามที่คุณต้องการ”
ไรอันเลิกคิ้วสูงพลางถอนหายใจแล้วยิ้ม “ผมว่าซ้อมเรียกชื่อไรอันไว้ให้คล่องๆ ปาก ดีกว่า เพราะตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป ผมจะมาช่วยคุณเลี้ยงลูกที่บ้านหลังนี้ทุกวัน”
แม้ใจจริงเขาต้องการพาเธอกับลูกไปอยู่ด้วยกันที่คฤหาสน์หลังใหม่ที่ซื้อเอาไว้หลังรู้ความลับเรื่องลูกแต่ถ้าพาไปตอนนี้เธอคงไม่ยอม และคงพาลูกหนีอีก เขาเตรียมแผนรับมือไว้หมดแล้ว
งานนี้ต้องยอมสละความสุขสบายส่วนตัว พยายามปรับเข้าหาอีกฝ่าย หากเข้าทางลูกสาวสำเร็จ แม่ของลูกเสร็จเขาแน่นอน
พิชิตใจยัยหนูให้ได้ แล้วการจะพาทั้งแม่ทั้งลูกย้ายไปอยู่คฤหาสน์ที่ซื้อไว้ไม่ใช่เรื่องยาก
กุลนิดายังคิดว่าฟังผิด “คุณพูดว่ายังไงนะคะ!”
“ผมว่าผมพูดชัดแล้วนะ ผมจะมาช่วยคุณเลี้ยงลูกที่บ้านหลังนี้”
กุลนิดาเบิกตากว้างอย่างคาดไม่ถึง “คุณไรอัน คุณจะมาอยู่กับเราได้ยังไง บ้านนี้หลังเล็กนิดเดียว”
“เตียงนอนที่นี่ความยาวถึงสองเมตรไหมครับ”
“ถึงสิคะ ก็เป็นขนาดความยาวของเตียงทั่วไป”
เขายืดกายแล้วส่งรอยยิ้มอบอุ่นปนเจ้าเล่ห์
“ถ้างั้นไม่มีปัญหาครับ ผมนอนได้สบาย ผมสูงร้อยแปดสิบห้าเซนติเมตร”
กุลนิดาจ้องหน้าคนหล่อเขม็ง แต่คนหล่อกลับส่งยิ้มระรื่นมาให้
“บ้านนี้มีเตียงใหญ่แค่เตียงเดียวค่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ถือ งั้นผมนอนเตียงเดียวกับคุณก็ได้”
ดวงหน้าสวยซีดเผือดสลับแดงคล้ำ เหมือนถูกเขาไล่ต้อนมัดมือชกยังไงไม่รู้
“แต่ฉันถือ” หญิงสาวรีบแย้งเสียงดัง “ฉันไม่ได้หมายความว่ากลัวคุณจะลำบาก ขอพูดตรงๆ เลยนะคะ คุณจะมาอยู่ในบ้านฉันในฐานะอะไร?”
ไรอันตอบสั้นๆ แต่ได้ใจความ “ในฐานะพ่อของลูกไงครับ ส่วนสถานะอื่นผมรอได้จนกว่าคุณจะยกระดับผมขึ้นเป็นสามีเมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น ผมเห็นใจคุณ คุณเลี้ยงลูกคนเดียวมาหลายปี ผมรู้สึกผิดมากจริงๆ ผมอยากทำหน้าที่ที่ผมบกพร่องมาตลอด ให้ผมทำหน้าที่ของพ่อของลูกบ้างเถอะ ตกลงพรุ่งนี้ผมจะให้ครูซขนเสื้อผ้ามา”
“อะไรนะ พ่อของลูก? สามี?” กุลนิดาบอกตัวเองว่าเธอสับสนไปหมดแล้ว นี่เขากำลังก่อกวนเธออยู่ใช่ไหม
“อย่าคิดมากครับ ที่ผมต้องทำแบบนี้เพราะผมรู้สึกผิด ผมสำนึกแล้วครับ และรู้ดีว่าอาชีพแม่ ตีเป็นค่าตอบแทนไม่ได้ ต่อให้ผมเซ็นเช็คร้อยล้านบาทให้คุณ มันก็น้อยไปสำหรับสิ่งที่คุณดูแลยัยหนู ในเมื่อผมเชื่อว่าสิ่งที่ผมรู้มาไม่ผิดแน่ น้ำอิงคือลูกผม คุณเองก็ไม่กล้าปฏิเสธ อย่างว่า ดีเอ็นเอผมฟ้องอยู่บนหน้าคุณจะอ้างว่าเป็นลูกคนอื่นก็ไม่ได้”
กุลนิดาหมั่นไส้จัดรู้แล้วน่าว่าหน้าพ่อลูกเหมือนกันมากขนาดนั้น “ไม่ต้องย้ำบ่อยก็ได้ ก็แค่หน้าเหมือน นิสัยเหมือนแม่ต่างหาก”
ไรอันยิ้มรู้ว่าสาวตรงหน้าเสียหน้าที่ลูกหน้าไม่เหมือนเธอเลย “ให้ผมได้ชดเชยด้วยการช่วยคุณเลี้ยงลูกบ้างเถอะนะครับ ผมไม่อยากถูกสังคมประณามว่าเป็นพ่อเลวๆ ทำผู้หญิงท้อง แล้วไม่ยอมรับ”
- ผู้เขียน
