11
1262 คำ
หญิงสาวรีบส่ายหน้าค้าน “ไม่มีใครประณามคุณเลยค่ะไรอัน สบายใจได้ คนแถวนี้เข้าใจว่าพ่อของน้ำอิงถูกรถชนตายไปตั้งแต่แกยังไม่เกิด กลับประเทศของคุณไปให้สบายใจเถอะค่ะ”
ถูกรถชนตายอย่างนั้นเหรอ
แม้ภายในใจเขากำลังเดือดปุดๆ แต่คนฉลาดก็รีบเก็บรักษาท่าทีเอาไว้ เพียงแต่สัญญากับตัวเองไว้ว่าต่อไปนี้คนพวกนั้นต้องรู้ว่า
พ่อของน้ำอิงยังไม่ตาย หล่อด้วย รวยอีกต่างหาก
“เข้าใจตรงกันแล้วนะคะ ว่าไม่ต้องรับผิดชอบ สบายใจได้ ทางใครทางมันอย่างเดิมดีแล้ว”
คำพูดหนักแน่นแฝงคำบอกใบ้ว่าเธอไม่ต้องการคนช่วยเลี้ยงลูก ฟังแล้วบาดลึกลงจิตใจของอีกฝ่าย แม้ภายในใจของไรอันเริ่มเดือดดาลขึ้นอีกแต่ก็ต้องเก็บไว้เพราะไม่อยากแสดงมาดจอมวายร้ายออกมาตอนนี้ หรือว่าแม่ของน้ำอิงกำลังมีแผนการหาพ่อใหม่ให้ลูก ไอ้ครูซเพิ่งรายงานเขาว่าหนึ่งในสามที่ตามจีบเธออยู่ มีคนหนึ่งที่ดูเหมือนกุลนิดาจะเริ่มสนใจ
“คุณเกรซีเธออาจกำลังหาพ่อใหม่ให้ลูกอยู่นะครับ เจ้านาย”
“พ่อใหม่อย่างนั้นเหรอ พ่อเก่ายังไม่ตาย พ่อใหม่มีไม่ได้โว้ย” เลือดร้อนฉีดพุ่งไปทั่วหน้าของไรอันตอนที่ฟังลูกน้องคนสนิทรายงาน
“ครูซ แกจำคำฉันไว้นะ สำหรับฉันลูกฉันจะมีพ่อใหม่ได้ ต้องรอให้พ่อเก่าตายก่อน” ประกายเจิดจ้าฉายวาบในแววตาสีฟ้าเข้ม
โลกต้องรับรู้ว่าพ่อของหนูน้ำอิงยังไม่ตาย
แววตาเปิดเผยโจ่งแจ้งว่าไม่ยอมปล่อยไปแน่ๆ ทำให้กุลนิดาไม่ไว้วางใจ ส่วนไรอันแสร้งทำตีมึนไม่สนใจ บอกตัวเองให้หน้าด้านเข้าไว้ ไอ้พนา เพื่อนรักของเขามันให้ทริคมาใช้หลังจากเขาเอาปัญหาไปปรึกษามัน
กุลนิดาเองก็พยายามรักษาท่าทีแต่กรีดร้องอยู่ในใจ
อีตาไรอัน มาไม้ไหนกันแน่
“สรุปว่า พรุ่งนี้ผมหิ้วกระเป๋าเข้ามาอยู่กับลูกนะ”
“หา! อะไรนะ ไม่นะ ฉันบอกแล้วไงว่าไม่เรียกร้อง ถึงฉันท้องก็ไม่ต้องการให้คุณมารับ มันคงเป็นโชคชะตาของฉันเองที่สวรรค์อยากส่งของกำนัลสุดพิเศษให้ทางลัด” กุลนิดาหลุดมาดขรึม แว้ดเสียงดังใส่เขา
แม้เธอจะถูกใครตราหน้าว่าท้องไม่มีพ่อมาตลอด แต่กุลนิดาไม่เคยฟังเสียงนกเสียงกาที่ไม่ได้มาช่วยทำมาหากิน ไม่เคยเสียน้ำตาเพราะเรื่องนี้เลยสักครั้ง
ใครจะรู้ว่าวินาทีแรกที่น้ำอิงคลอดออกมา เธอมีความสุขเพียงใด ตอนที่ลูกลืมตาขึ้นมาครั้งแรก ดวงตากลมโต ดำขลับคู่นั้นช่างเหมือนเธอมาก เป็นเครื่องตกแต่งบนใบหน้าชิ้นเดียวละมั้งที่เหมือนกับแม่ ดวงตาเป็นประกายของน้ำอิงทำให้เธอเหมือนได้สัมผัสกับแสงตะวันที่เจิดจ้าขึ้นในเส้นทางชีวิตที่มืดมัว
ชีวิตเพิ่งสว่างสดใสได้ไม่กี่ปี ทุกอย่างเริ่มไปได้ดี แล้วฟ้าส่งมารมาขวางความสุขทำไม...
มันไม่ได้น่าตื่นเต้นแต่มันน่าตื่นกลัว จู่ๆ มีคนแปลกหน้าเข้ามาแสดงตัวสวมหน้าที่พ่อของลูก ทั้งที่กุลนิดาตั้งใจว่าหลังวันพ่อปีนี้จะลองเปิดหัวใจตัวเองสักครั้ง เผื่อว่าปีหน้าน้ำอิงจะมีพ่อกับเขาบ้าง แต่พ่อตัวจริงดันมาปรากฏตัวเสียก่อน
ไรอันมองเห็นสีหน้าหนักใจของกุลนิดา เขารู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ คิ้วหนาเลิกขึ้นอย่างมีคำถาม
“ผมรู้ว่าคุณหนักใจ เป็นซิงเกิลมัมมันก็ไม่ได้แย่ แต่จะดีกับน้ำอิงแน่ๆ ถ้าแกมีครอบครัวที่อบอุ่น ผมอยากให้คุณคิดดูดีๆ” นั่นเป็นการเปิดโอกาสให้เธอและตัวของเขา
กุลนิดาพยายามควบคุมอารมณ์ให้เป็นไปตามปกติเธอยังยืนยันความคิดเดิมมาตลอด
“แต่สำหรับฉัน เป็นซิงเกิลมัมมันก็ดีนะคะ ไม่ได้แย่ตรงไหน”
เขายิ้มรับอย่างเหนือกว่าแม้ภายในใจกำลังสะกดกั้นอารมณ์เพื่อไม่ให้สถานการณ์ของเธอกับเขาแย่ไปกว่านี้
“งั้นคุณบอกผมหน่อยสิ การเลี้ยงลูกคนเดียวมันดียังไง”
กุลนิดามองเขาก่อนตอบกลับยิ้มๆ “มีเวลาอยู่กับลูกมากขึ้นเพราะลูกมีแม่คนเดียว มีเวลาดูตัวเองมากขึ้น เพราะไม่ต้องไปดูแลคนอื่นนอกจากลูก”
“ข้อนี้ผมเห็นด้วย” แล้วจ้องเขม็งไปที่หน้าหวานๆ กับรูปร่างที่มองไม่ออกเลยว่ามีลูกหนึ่งมาแล้ว บังเอิญว่าดวงตาสีฟ้าจ้องอย่างไม่กะพริบตาทำให้คนถูกมองหน้าแดงซ่านแล้วตอบเขาเบาๆ
“ค่ะ”
คนบ้า! กุลนิดาคิดในใจแล้วเสมองไปทางอื่น
“มีแค่นี้เองเหรอ มีอะไรอีกไหม” แต่ไม่รอให้กุลนิดาพูด เขาก็รีบพูดต่อทันที “งั้นผมจะบอกข้อดีของลูกที่มีพ่อ”
“ยังค่ะ เลี้ยงลูกคนเดียว เรารู้ว่าไม่ต้องคอยใคร ไม่ต้องถ่างม่านตารอคนกลับบ้านดึก หรือไม่กลับบ้านเพราะใครคนนั้นอาจอ้างว่าไปตีกอล์ฟ ทั้งที่ความจริงอาจไปตี...”
ไรอันยิ้มรับ แล้วคิดตามสิ่งที่เธอพูดมาทุกคำ เขาไม่คิดสรรหาคำใดมาโป้ปดที่ผ่านมาเขาเคยมีผู้หญิงมากก็จริงก็เพราะเวลานั้นไม่ได้คิดจริงจังกับใคร
“ใครคนนั้นอาจเบื่อการตีกอล์ฟ หรือตีอะไรแบบที่คุณคิดแล้วก็ได้ เขาอาจอยากรีบกลับบ้านมาเจอหน้าลูก หน้าเมีย”
เธอขบริมฝีปากนุ่มเบาๆ เบ้ปากอย่างหมั่นไส้ “ฉันไม่ได้บอกว่าคนนั้นคือคุณสักหน่อย”
“ผมก็ไม่ได้พูดสักคำว่าคนนั้นเป็นผม คุณต่างหากที่คิด แต่ถ้าคิด ผมบอกเลยก็ได้ ตอนนี้เบื่อตีทุกอย่างที่คุณคิด” สายตาเจ้าเล่ห์แฝงนัยบางอย่าง
“นี่คุณ”
ยังไม่ทันที่คนทั้งคู่จะหาข้อสรุปได้ เสียงใสๆ ของเด็กหญิงตัวน้อยที่หายไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเองเพราะผู้เป็นแม่หัดให้ช่วยเหลือตัวเอง เด็กหญิงกลับออกมาในชุดอยู่บ้านเรียบง่ายสวมกางเกงขาสั้นสีขาวเข้ากับเสื้อแขนตุ๊กตาลายม้าโพนี่พื้นขาว น้ำอิงวิ่งอ้าแขนเข้ามากอดแล้วหอมกุลนิดาเหมือนเคยทำทุกวัน
แล้วโถมร่างกลมหอมอ่อนๆ เข้ามาหา “รักมามี้ที่สุด”
“มามี้ก็รักน้ำอิงที่สุดในโลกเลยค่ะ”
กิริยาแม่ลูกเขากอดและแลกหอมกันไปมาทำให้คนที่นั่งอยู่บนโซฟายิ้มบางๆ ไรอันยืดลำตัวตรงมองตาปรอยอยากมีส่วนร่วม นึกอยากจะโผไปกอดลูกสาวแล้วบอกว่าหอมแด๊ดดี้บ้างสิครับ เขาอยากรับความรู้สึกนั้นบ้าง มันคงมีความสุขไม่น้อย แต่เขาไม่อยากให้เด็กหญิงตกใจจึงได้แต่มองนิ่งๆ แล้วพิจารณาหน้าตาของแม่ลูกคู่นี้
ช่างไม่เหมือนกันเลยลูกหน้าเหมือนเขาถึงเก้าสิบเก้าเปอร์เซ็นต์เชียวนะ
- ผู้เขียน
