“ใครว่าผมลำบาก คนอย่างผม ถ้าไม่อยากทำ ใครก็บังคับไม่ได้” เสียงนุ่มทุ้มบอกอย่างจริงจัง ดวงตาสีฟ้าสบดวงตาคู่หวานแน่วนิ่ง
ดูเหมือนสมองของกุลนิดายังทำงานได้ไม่เต็มที่เมื่ออยู่ใกล้เขาแบบนี้ ใบหน้าหวานเบือนหน้าหนี รู้สึกว่าอึดอัด ทำอะไรไม่เป็นตัวของตัวเอง บางครั้งก็นึกอยากหยิกแขนตัวเอง มันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิต หรือเธอกำลังฝัน คงเหนื่อยมากสินะกับการทำงาน เลี้ยงลูกคนเดียวพร้อมทำงานบ้าน เลยฝันไปว่ามีผู้ชายมาทำอาหารให้เธอกับลูกกิน
รู้สึกตัวอีกทีว่านี่เรื่องจริงไม่ใช่ความฝัน เมื่อได้ยินเสียงเจื้อยแจ้วของน้ำอิงเอ่ยทักพร้อมกับส่งรอยยิ้มเจ้าเล่ห์น้อยๆ ซึ่งมองยังไงก็เหมือนผู้ชายที่ยืนปรุงอาหารมาให้
“มามี้ขา...มามี้อยากกินอาหารฝีมือคุณลุงมากใช่ไหมคะ ไหนมามี้ว่าเราไม่ควรแสดงออกว่าอยากกินมากไงคะ”
“น้ำอิง!” กุลนิดาขึงตาเป็นการกำราบให้ลูกสาวหยุดพูด
เป็นวันแรกที่กุลนิดานึกอยากตีแขนแม่ตัวแสบเบาๆ ทักมาได้ ทำ
