กุลนิดาเพิ่งได้สติแล้วรีบชิงตอบ “เปล่านะคะ กุลไม่ได้ให้ลูกกินบะหมี่สำเร็จรูปสักครั้ง มันอาหารประจำของกุลต่างหาก น้ำอิงรู้ว่ามีมันเพราะแกไปซื้อของด้วยแล้วเห็นกุลหยิบใส่รถเข็นบ่อยเท่านั้นเอง” กุลนิดาอธิบาย พร้อมกับแย่งบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปรสหมูสับในมือของเขาแล้วดันเก็บเข้าที่
ดวงตาสีฟ้าแลดูมีอิทธิพลจ้องอย่างจับผิด“อย่าบอกนะให้ลูกเรียนโรงเรียนหรู แล้วคุณแอบต้มบะหมี่กิน” ไรอันเผลอยิ้มแล้วเห็นอีกฝ่ายหน้าเจื่อนคล้ายกับยอมรับ
“ฉะ ฉัน...”
อีตาบ้านี่รู้ได้ไง
ไรอันเห็นท่าทางอับอายของคนตัวเล็กก็รีบส่ายหัวพูดขึ้น “ผมแซวเล่นน่ะ แต่มันไม่ดีหรอกนะ กินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปบ่อยๆ อันตราย มันมีสารโซเดียมเยอะ”
ดวงตาคมสีฟ้าของเขาเหลือบไปเห็น ‘เฟตตูชินี’ พาสต้าเส้นยาวคล้ายสปาเกตตี แต่มีความแบนและเล็กกว่า แล้วยังมีเห็ดกระป๋องในน้ำเกลือ ทำให้เขาเดาได้ว่ากุลนิดาคงซื้อของพวกนี้มาเพื่อหัดทำเฟตตูชินีไวต์ซอสเห็ดให้ล
