ในระหว่างที่กุลนิดาคอยดูแลน้ำอิงนั่งกินอาหาร คนเป็นแม่ก็อดยิ้มในความน่ารักของลูกไม่ได้ น้ำอิงกินเก่งโดยที่เธอไม่ต้องช่วยป้อน ขณะที่ไรอันปรายตามองจานอาหารของกุลนิดาที่ไม่ถูกแตะเลยสักนิด
“ไม่กล้ากินฝีมือผมเหรอที่รัก”
ดวงตากลมโตของกุลนิดาเบิกกว้างเมื่อได้ยินเขาเรียกแบบนั้น หญิงสาวอายหน้าแดงแล้วตอบเสียงขึงดุ “อย่ามาเรียกฉันว่าที่รัก ฉันไม่ใช่ที่รักของคุณ ฉันเป็นแค่...”
เด็กหญิงเงยหน้าจากจานอาหารหลังจากเติมเป็นจานที่สอง แม่หนูน้อยมองหน้าแม่สลับกับคุณลุง ทำให้คนทั้งคู่หยุดเถียงกัน
แต่ไรอันคาใจ “งั้นแม่ของลูก ลองชิมฝีมือหน่อยสิครับ รับรองว่ารสชาติไม่ทำร้ายปากคุณแน่ จริงไหมครับน้ำอิง”
เด็กหญิงยังก้มหน้าจัดการกับของโปรดแสนอร่อยโดยไม่ทันฟัง กุลนิดาเห็นว่าลูกไม่ได้ยินจึงตอบเสียงลอดไรฟัน ดวงตาคู่หวานวาววับขึ้น แต่ไม่ได้น่ากลัวสำหรับไรอัน
“อย่ามาเรียกฉันแบบนี้” ดวงตาเย็นชาคู่นั้นมองเขาอย่างไม่สบอ
