รักหลานท่านก็ต้องเข้าไปทำความรู้จักสนิทสนมแบบนี้น่าจะถูกต้องแล้ว
ตอนนี้ที่โต๊ะตรงระเบียงบ้านจึงมีพ่อจ๋าและปราชญ์ที่เดินกลับมาจากสวน เข้ามานั่งสมทบด้วยกัน ทั้งหมดมองมาที่กมลด้วยสายตาที่แทบจะเรียกได้ว่าแบบเดียวกันหมด นั่นคือหวงและห่วง
กมลยิ้มสู้ก่อนยกมือไหว้ ชายอีกสองคนที่คาดว่าอายุอานามนั้นมากกว่าตนเองแน่นอน พ่อจ๋ารับไหว้แล้วจึงชวนคุย “กินอะไรมาหรือยังล่ะกมล”
“เรียบร้อยแล้วครับ”
“แล้วนี่เพื่อนๆไปไหนกันหมด ทำไมเหลือเรามาแค่คนเดียว” พ่อจ๋าถามอีกรอบ เพราะมาไม่ทันกมลอธิบายไปรอบแรก กมลยิ้มแหยๆบอก
“พอดีว่าไปกันแล้วครับ”
“อะไรกันเด็กพวกนี้ จะไปทำไมไม่รอพรรคพวกหรือจะไม่ไปดีเจ้าอิน”
พ่อจ๋าแกล้งเย้า ศศิธิดาหน้างอทันที สองผู้เฒ่าเห็นดังนั้นได้แต่ถอนหายใจ มองชายหนุ่มอีกคนที่ยังนั่งนิ่งไม่สนทนาว่าความอะไรต่อ แล้วถาม
“จะกลับวันไหนล่ะ ไม่ใช่เถลไถลอยู่เที่ยวเสเพลกันนะ”
“โอ๊ะ...ไม่ครับ ไม่” กมลยกม
