21.เชื่อมั่น
1060 คำ
@บ้านบริรักษ์คุณากร
"ไปไหนมาครับพ่อ เห็นคุณแม่บอกว่าหายไปตั้งแต่บ่าย อากาศมันร้อนถ้าเป็นลมแดดไปจะเป็นยังไง ไม่ใช่หนุ่มน้อยแล้วนะครับ แถมยังมีโรคประจำตัวอีก" พิทยาบ่นใส่ทันทีเมื่อเห็นบิดาเดินเข้าบ้านมาแต่ไม่บ่นเปล่ารีบเดินเข้าไปประคองมานั่งที่โซฟาอย่างไว
"บ่นยิ่งกว่าเมียฉั๊นอิกโว่ยไอ้นี่ นี่พ่อนะ..ก็ไปเรื่องพ่อของว่าที่ภรรยาในอนาคตของเรานั่นแหละ"
"ห๊ะ เรื่องพ่อของน้องปริมเหรอครับ เท่าที่รู้ท่านเสียไปแล้วนี่ครับ"
"ก็ใช่ แต่จากไปไม่ค่อยดี แต่นอกจากสายเลือดแล้วมีคนนึงที่เชื่อมั่นเสมอว่าเค้าเป็นคนดี"
"ใครเหรอครับ"
"เพื่อนของเค้า นายพรมแดน สวัสดิรักษ์ ซึ่งเป็นเพื่อนรุ่นน้องของนายเขตแดนพ่อของนายดามเพื่อนของแกไง"
"อ่อ เป็นพ่อของน้องปลาย เมียนายดามด้วยนี่ครับ"
"ใช่แล้ว นี่ก็เป็นสาเหตสำคัญที่นายเขตแดนจะวางเฉยไม่ช่วยก็ไม่ได้ เพราะทางนั้นเค้าเชื่อเหลือเกินว่าเพื่อนเค้าไม่ได้คิดร้ายกับใครเหมือนเขา หนูปลายก็เชื่อแบบพ่อเค้า นายดามก็เลยดิ้นละซิ่ทีนี้"
"อ้าว แล้วคุณพ่อล่ะครับ ที่จะรื้อฟื้นคดีเนี่ยเพราะเชื่อใครเหรอครับในเมื่อคุณพ่อไม่รู้จักใครเลย"
"ฉั๊นเชื่อหลานสาวของฉั๊นไง หนูปริมเป็นผู้หญิงที่ดี จิตใจดีมีเมตตา มีความฉลาด มานะ อุตสาหะ ถ้าไม่ดีจริงประคองตัวเองมาถึงจุดนี้ไม่ได้หรอก หน่อพันธุ์ที่ดีมันก็มาจากรากเหง้าที่ดีไม่ใช่รึ๊ตาพิท"
"...ครับ ผมเข้าใจแล้วครับพ่อ ผมจะช่วยพ่อค้นหาความจริงอีกแรงครับ ไม่ว่าความจริงจะเป็นยังไงผมก็จะยังรักและอยู่เคียงข้างน้องเสมอครับ" พิทยานิ่งอึ้งไปพักใหญ่แล้วตอบรับบิดาอย่างเห็นด้วย
"อืม...ขอบใจลุก ไปพักผ่อนเถอะ พ่อก็จะพักเหมือนกัน"
"ไปครับ ผมไปส่งขึ้นห้องอาบน้ำสระผมด้วยเลยเน๊าะ เหนื่อยใช่มั๊ยล่ะ ถ้าคุณหมอปริมรู้เข้าจะบ่นเอาได้นะครับ"
"เออ..ก็อย่าให้รู้ซี อย่าหลุดปากเชียว"
"คร้าบ จะรูดซิบปากอย่างดีเลย หึหึ" สองพ่อลูกเดินคุยกันไปโดยไม่รู้ว่ามีอีกคนที่แอบมาได้ยินโดยบังเอิญ และเห็นด้วยกับความคิดของชายหนุ่มและชายชราเสมอ เพราะเธอได้เลือกแล้วนั่นเอง
...............................
อีกด้านของคนที่ออกเวรในตอนดึกจึงต้องนอนที่ห้องพักแพทย์เพราะเช้ามีตรวจต่อจนถึงเที่ยง
"คุณหมอปริมครับเที่ยงแล้วไปกินข้าวด้วยกันนะครับ" อาร์มคุณหมอหนุ่มแผนกออร์โธ ที่แอบปลื้มหญิงสาวเอ่ยขึ้นอย่างมีความหวัง..แต่..
ตื่ด..ตื่ด...เสียงระบบสั่นของโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ปารดีหยิบมันขึ้นมาดูพบว่ามีข้อความใหม่ของพิทยาจึงเปิดดูทันที
พิทยา: อาหารหลักห้าหมู่มาส่งแล้วคร้าบ รออยู่ที่เดิมนะครับ
ปารดีจึงรีบตอบกลับไปว่ากำลังจะลงไปทันที และรีบหันไปเจรจากับหมอหนุ่ม
"เอ่อ พอดีว่าทางบ้านเอาอาหารมาส่งแล้วนะคะ คุณหมอไปทานด้วยกันมั๊ยคะ"
"ออไม่ละครับ เชิญคุณหมอปริมเถอะครับ ไว้โอกาสหน้าละกันนะครับ"
"ค่ะ งั้นขอตัวก่อนนะคะ" ว่าแล้วคุณหมอสาวก็รีบเดินออกมาตามจุดนัดพบ
อีกด้านของคนรอ
พิทยายิ้มในหน้าเมื่อเห็นสาวเจ้าเดินดุ่ม ๆ เข้ามาหา
"เหนื่อยมั๊ยคะน้องปริม วันนี้คนไข้เยอะหรือเปล่า"
"นิดหน่อยค่ะ หิวแล้ว มีอะไรกินบ้าง" ปารดีพูดพลางสอดส่ายสายตามองของกินในตะกร้า
"มีข้าวสวย แกงส้ม ปลาสลิดทอด น้ำพริกอ่อง ผักสด น่ากินมั๊ย"
"หูย..น่ากิน กำลังอยากกินน้ำพริกกับผักสดอยู่พอดีเลยค่ะ คุณตาคุณยายนี่รู้ใจหนูจัง น่ารัก..ที่สุด"
"เหรอ...งั้นก็กินเข้าไปเยอะ ๆ เลยนะ" คนตัวโตถือโอกาสบีบจมูกเรียวของคนตัวเล็กแบบเนียน ๆ ในขณะที่คนตัวเล็กกินอาหารอย่างเอร็ดอร่อยนั้นพอดีมีลมพัดโชยมาทำให้ผมของคนกำลังกินปลิวสยาย คนพี่ถือโอกาสจับไว้เพื่อให้คนน้องกินได้ถนัดขึ้น
"ผมปลิวแล้ว มะพี่จับไว้ให้"
"หึ๊…ขอบคุณค่ะ"
"วันนี้มีเวรมั๊ย?" พิทยาหยั่งถามทั้ง ๆ ที่พอจะรู้คำตอบ
"อืม..เวรค่ะวันนี้เวรหนูเองเลย"
"เหรอ กินต่อเถอะ จะได้ไปพัก เดี๋ยวพี่เก็บของกลับบ้านเลย"
"ค่ะ หนูจะกินให้หมดนี่เลย ตุนพลังงานเอาไว้ค่ะ เผื่อมีเคสเยอะ พร้อมสู้ค่ะ"
"หึหึ …ได้ตัวเล็กเอ๊ย..เลิกเวรอยากให้มารับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก็บอก พี่พร้อมเสมอ" คนพี่ลูบผมคนตัวเล็กเบา ๆ อย่างเอ็นดู
"หนูเตรียมมาแล้วค่ะ ชุดพร้อม อุปกรณ์พร้อมค่ะ ไม่อยากเสียเวลาให้คนไข้มานั่งรอนาน สงสารค่ะ"
"อือ รอบคอบดีนิ่" พิทยารู้สึกทึ่งในความคิดของเด็กสาวคนนี้มาก นี่ถ้าเป็นวัยรุ่นทั่วไปคงเลือกจะอู้หลบนอนบ้าง ไปเดินเที่ยวกินขนมบ้างตามประสาซึ่งก็ไม่ผิดแปลกอะไรถ้าจะทำแบบนั้น แต่เด็กคนนี้กลับไม่คิดทำทั้งที่มีโอกาส
นอกเหนือจากความรักของหนุ่มสาวแล้ว เขายังรู้สึกนับถือน้ำใจเด็กน้อยคนนี้มาก อีกทั้งยังเกรงใจและให้เกียรติอีกด้วย นี่ซินะที่คุณพ่อยืนยันนักยืนยันหนาว่าจะรื้อฟื้นคดี ก็เพราะอย่างนี้นี่เอง {หน่อพันธุ์ที่ดีมันก็มาจากรากเหง้าที่ดีไม่ใช่รึ๊ตาพิท} คำพูดของบิดาของเขายังลอยวันอยู่ในห้วงคำนึงของชายหนุ่มเสมอ ผมเข้าใจแล้วละครับพ่อว่าทำไม่พ่อถึงได้ปักใจเชื่อว่าพ่อของน้องเป็นคนดี เพราะพ่อเชื่อในตัวของน้องปริมใช่มั๊ยครับ ผมก็จะเชื่ออย่างนั้นเหมือนกัน พิทยาคิดปลงใจคงต้องลองสักตั้งนึง ดีกรีนายตำรวจเก่าอย่างเขาคงไม่ใช่เรื่องยากถ้าจะสืบเสาะเรื่องนี้อย่างจริงจัง ชายหนุ่มคิดในใจ
- ผู้เขียน
