7.ติดใจ
928 คำ
"ขอบคุณค่า"
"อร่อยมั๊ย?"
"อร่อยค่ะ อร่อยมากเลยค่ะ"
"หึหึ..อร่อยก็กินเข้าไปเยอะ ๆ" คนตัวโตถือโอกาสลูบผมคนตัวเด็กอย่างเนียน ๆ ส่วนคนหิวก็ไม่ได้สนใจอะไร กินเอ๊ากินเอาไม่สนใจใครทั้งนั้น
อีกด้านหนึ่งนักศึกษาแพทย์หนุ่มที่กำลังมองหาเพื่อนร่วมแก๊งอย่างให้ควั่ก
"โถ่เอ๊ย..ไอ้ปริม..หาตั้งนาน เจอตัวซักที" กวินพูด้วยน้ำเสียงติดหอบหน่อย ๆ
"อ้าว วิน มีอะไรเหรอ?"
"พอดีเรากับเพื่อน ๆ ไปขอให้รุ่นพี่ติวเคสให้น่ะ อยากติวด้วยมั๊ยมีหลายคนเลย เราเลยนึกถึงเธอไง ไปด้วยกันมั๊ย แต่เธอต้องเลิกค่ำหน่อยนะ ถ้าไม่มีรถกลับคอนโดเดี๋ยวไปส่งให้ก็ได้" กวินถามเพื่อนสาวด้วยความปรารถนาดีอย่างที่สุด
"อื้อ ไปซิ ทีไหนล่ะ?"
"ตึก B นี่เอง ไปกันเลยมั๊ย?"
"อ่อ ปะ/เอ่อ พี่พิทคะ พี่กลับไปก่อนก็ได้นะคะ เกรงใจ ส่วนกล่องอาหารนี้เดี๋ยวปริมจะเก็บล้างให้แล้วเอาไปคืนวันหลัง" ประโยคแรกปารดีพูดกับเพื่อนประโยคหลังไล่พิทยาอย่างบัวไม่ช้ำน้ำไม่ขุ่น แต่..
"นานปะล่ะ เดี๋ยวรอก็ได้แล้วจะไปส่งที่คอนโดให้ด้วยเลย" พิทยากล่าวด้วยหัวใจที่ลิงโลดแต่ทำเฉย ๆ ส่วนอีกคนหันไปมองหน้าเพื่อนชายอย่างขอความเห็น
กวินได้แต่ส่ายหน้าเพราะเขาไม่รู้จริง ๆ ว่าจะใช้เวลานานสักเท่าไร
"ไปเถอะ เดี๋ยวพี่รออยู่ตรงนี้ เสร็จแล้วก็มาหาพี่ตรงนี้นะ เอาช่องทางการติดต่อเรามา" พิทยาบอกน้องน้อยด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มพร้อมกับถือวิสาสะเอาโทรศัพท์จากมือสาวเจ้ามาเพิ่มเบอร์เพิ่มไลน์เสร็จสรรพ เล่นเอาอีกคนถึงกับเหวอไปไม่เป็น
"ก็ได้ค่ะ" ปารดีรับปากคนพี่อย่างไม่เต็มใจเท่าไรแต่ก็ไม่กล้าปฏิเสธ
พิทยานั่งรอหญิงสาวเกือบร่วมชั่วโมงผ่านไป เขาตัดสินใจสั่งเครื่องดื่มจากแอพดังมาดื่มฆ่าเวลาและไม่ลืมที่จะสั่งเผื่อตนตัวเล็กด้วย
"อ้าวพีทพิทยังไม่กลับเหรอคะ รอนานแย่เลย" ประโยคที่ปารดีทักขึ้นทำเอาคนรอคิ้วขมวด
"พี่บอกเราว่าไงล่ะ ความจำสั้นรึไง" พิทยาสวนกลับพร้อมกับยื่นแก้วโกโก้เย็นให้สาวเจ้า
"ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ คือปริมไม่คิดว่าพี่พิทจะรอ
"มะ..ตามมา รถจอดอยู่ทางนี้แล้วบอกทางด้วย" พิทยาแกล้งทำเสียงเข้มใส่ไว้ก่อนเดี๋ยวเด็กมันจะได้ใจ
"ค่ะ"
@บนรถ
"เราทำไมถึงอยู่คอนโดล่ะแทนที่จะอยู่บ้าน" พิทยาหยั่งถาม
"อ๋อ เป็นคนภูเก็ตแต่สอบติดแพทย์ที่นี่ ป้าก็เลยซื้อคอนโดให้ค่ะ จบแล้วก็จะกลับบ้านค่ะ"
"อืม..แล้วอยู่กับแม่กันแค่สองคน แค่นั้นน่ะเหรอ แล้วพ่อล่ะทำงานอยู่อีกที่?"
"ค่ะ อยู่กับแม่กันแค่สองคน ส่วนพ่อไม่เคยเห็นตั้งแต่จำความได้ แม่ไม่เคยเล่าอะไรให้ฟังเลยค่ะ"
"ขอโทษนะที่ละลาบละล้วง เอ่อ เข้าซอยไหนบอกด้วยนะ
"ค่ะ เลี้ยวหน้าเลยค่ะแล้วตรงไปอีกนิดก็ถึงแล้วค่ะ
..............................
@คอนโดปารดี
ทันที่ที่รถจอดสนิทพิทยารีบลงจากรถเพื่อเปิดประตูให้หญิงสาว แต่เธอได้เปิดประตูและลงจากรถแล้ว
"ส่งแค่นี้ก็พอค่ะ ขับรถดีดีนะคะ สวัสดีค่ะ" ปารดีรวบรัดตัดจบ
"อ่า ครับ ขึ้นห้องดีดีล่ะอย่าเถลไถลเข้าห้องคนอื่นเค้า" พิทยาพูดสัพยอกพร้อมกับยกมือรับไหว้
"ค่า หึหึ" ปารดีรับคำอย่างว่าง่ายแล้วรีบเดินเข้าไปในอาคารจนลับตาพิทยาถึงได้กลับออกมาในใจคิดว่าอย่างน้อยก็ได้รู้แล้วว่าสาวเจ้าอยู่ที่ไหน
@บ้านบริรักษ์คุณากร
"มาแล้วเหรอ..กลับเสียค่ำเชียวออกไปตั้งแต่เที่ยง ได้ความคืบหน้าอะไรมาบ้างหละ" พัฒนาถามเป็นฉาก ๆ หลังจากลูกชายตัวดีก้าวขาเข้าบ้านมา
"โอ้ว..คุณพัฒนาถึงกับมาดักรอผมถึงหน้าบ้านเลยเหรอครับ ถ้าทางจะสนใจเอามากจริง ๆ นะเนี่ย" พิทยาพูดเย้า
"ถ้าพ่อบอกว่าใช่แล้วแกจะว่าไงล่ะ?" ผู้เป็นบิดาแกล้งลองใจและแอบสังเกตปฏิกิริยาของลูกชายในสายตาคนชราแอบเห็นความกังวลและความไม่ชอบใจอยู่ในนั้น
"พ่อหมายความว่ายังไงครับ"
"ก็ไม่ว่าไง ถ้าแกไม่สนใจฉั๊นก็จะแนะนำลูกหลานเพื่อน ๆ ฉั๊นให้แม่หนูนี่ ก็เท่านั้นเอง ฉั๊นก็ต้องปลงแหละว่าไอ้ลูกชายคนเดียวของฉั๊นมันไม่มีน้ำยา" ทันที่ที่ได้ยินบิดาไขความกระจ่างพิทยาถึงกับยิ้มนัยน์ตาเป็นประกาย
"พ่อพูดอะไรน่าเกลียด ผมแค่ได้รับมอบหมายจากป๊าเขตให้ช่วยอาพรมแดนหรอก" พิทยาพูดกลบเกลื่อน
"เออ...ความจริงมันก็อยูในหน้าแกนั่นแหละไปส่งกระจกดูไป หึหึ" คุณพัฒนาพูดจบก็เดินออกไปที่เรือนกล้วยไม้แถมผิวปากอารมณ์ดีอีกต่างหาก
อีกด้าน
คุณนายพิชญาที่แอบฟัง ถึงกับยิ้มอย่างเป็นสุขรีบกดแอพพลิเคชั่นพูดคุยเล่าเรื่องราวให้ลูกสาวได้รับรู้เพราะเรื่องนี้ต้องขยาย ซึ่งเธอและลูกสาวคนโตก็ชื่นชอบแม่หนูปารดีอยู่มากเหมือนกัน เรียกว่าชอบยกครัวเลยก็ว่าได้
- ผู้เขียน
