มัสมินกอดเขาไว้แน่นราวหาที่ยึดเหนี่ยวและพลั้งเผลอแสดงความหวั่นกลัวออกมาเหมือนเด็กตัวเล็ก ๆ ที่ถูกพามาไกลจากบ้าน ลอวเรนซ์กกอดตอบร่างนุ่มนิ่มด้วยท่าทีผ่อนคลายจากเมื่อครู่และเปลี่ยนจากความกระด้างดุดันเป็นปลอบโยนอ่อนหวานด้วยการจูบซับบนเปลือกตาบอบบางอย่างอ่อนเบา
“คุณจะอยู่ที่นี่ได้แน่ มิวซีอา...อากาศของทัสคานีไม่แตกต่างกันมากกับบ้านเกิดของคุณ ไม่หนาวจัดแต่อบอุ่นเพราะที่นี่เป็นเขตชนบท มีป่ากับไร่องุ่นในหุบเขา ที่นี่เป็นบ้านพักส่วนตัวของผมไม่มีใครเข้ามารบกวน แม้แต่พ่อกับแม่ของผมก็จะไม่เข้ามาที่นี่เพราะท่านรู้ว่าเวลาผมอยากพักผ่อน นั่นก็จะเป็นเวลาพักของผมจริง ๆ “
“แล้วเมื่อไหร่นุ่นจะได้กลับบ้านล่ะคะ ริค...เมื่อไหร่ที่คุณจะพอใจ...ริค...”
มัสมินได้รับคำตอบกลับมาเป็นรอยจุมพิตอันอ่อนโยนราวกับลอวเรนซ์หลีกเลี่ยงจะตอบคำถามใด ๆ ที่โยงไปยังเวลาสิ้นสุดของเธอกับเขา หญิงสาวมิอาจล่วงรู้ว่ามาเฟียหนุ่มหัวใจลอย
