“คุณดื้อมาก มิวซีอา ไม่เคยมีใครที่นี่ขัดคำสั่งหรือต่อรองกับผมได้แม้แต่คนเดียว ก็เอาสิ! ผมจะกำราบคุณเสียเดี๋ยวนี้แหละ ให้มันรู้ไปว่าคุณจะดื้อรั้นกับผมไปได้ถึงไหน!”
“ริค! ปล่อยนุ่น!”
มัสมินกรีดร้องและทุบตีหน้าอกของคนตัวใหญ่ที่ช้อนเธอไว้ในอ้อมแขน ลอวเรนซ์ไม่สนใจต่ออาการดีดดิ้นและเสียงร่ำไห้ของหญิงสาวเลยแม้แต่น้อย บุรุษร่างสูงก้าวยาว ๆ กลับเข้าไปในคฤหาสน์แบบชนบทซึ่งตั้งวางตัวโดดเด่นอยู่ท่ามกลางหุบเขาของแคว้นทัสคานีกระทั่งถึงห้องนั่งเล่นจึงวางร่างบางที่ตอนนี้ชุดนอนหลุดลุ่ยจนสองเต้าอวบอิ่มกำลังจะอวดความงามพ้นจากเนื้อผ้านิ่มลื่นออกมาเกือบหมดแล้วลงบนโซฟา ชายหนุ่มปิดทางหนีของเธอด้วยการทิ้งน้ำหนักลงบนร่างเล็กที่ยังเพียรกระเสือกกระสนให้พ้นจากผู้บดกายลงบนความนุ่มนิ่ม
“ริค...ให้นุ่นกลับบ้านเถอะค่ะ จะกักขังนุ่นไว้ทำไมที่นี่ไม่ใช่บ้านของนุ่น ไม่ใช่ที่ ๆ นุ่นจะอยู่เลยด้วยซ้ำ”
บทที่ 10 การเผชิญหน้าใน
