ทัณฑ์เสน่หามาเฟีย

การปฏิเสธความรักของตัวเองเพื่อต่อลมหายใจของน้องสาวคือการตัดสินใจพลาดผิดครั้งใหญ่ของ มัสมิน สาวสวยแสนอ่อนหวานผู้ต้องรับโทษทัณฑ์สาหัสจากลอวเรนซ์ มาร์โค ริคาร์ดิอาโดมาเฟียหนุ่มลูกครึ่งไทย ฝรั่งเศส อิตาเลี่ยน ทายาทเจ้าของอาณาจักรธุรกิจการบินยักษ์ใหญ่ของอิตาลี ผู้เก็บความเคียดแค้นเพื่อรอเวลากลับมาให้เธอชดใช้ “ขอแสดงความยินดีด้วยนะคะ ผลจากการตรวจเซลล์ต้นกำเนิดเม็ดเลือดของคุณมี HLA* ตรงกันกับคุณปัทมาน้องสาวของคุณค่ะ หลังจากนี้เราจะเริ่มกระบวนการรักษาผู้ป่วยด้วยการปลูกถ่ายไขกระดูกให้น้องสาวของคุณโดยเร็วที่สุด ไม่ต้องเป็นกังวลนะคะ เธอจะมีอาการดีขึ้นแน่นอน”             คำกล่าวของแพทย์หญิงซึ่งรับผิดชอบในการรักษาผู้ป่วยทำให้มัสมินยืนยิ้มอยู่ข้างเตียงคนไข้ซึ่งมีร่างหญิงสาวอายุราวยี่สิบปีนอนเหยียดยาวหลังได้รับการถ่ายเลือดซึ่งเป็นสิ่งที่ต้องกระทำทุกเดือนตั้งแต่รู้ว่า ปัทมา น้องสาวของเธอป่วยเป็นโรคธาลัสซีเมีย โรคร้ายซึ่งเกิดจากความผิดปกติของเม็ดเลือดแดง             รอยยิ้มอ่อนจางที่ยังดูเศร้าระบายอยู่บนเรียวปากรูปกระจับเคลือบกลอสสีชมพูอ่อนขับผิวแก้มใสเปล่งปลั่งในวัยยี่สิบสี่ของสาวสะพรั่งให้เจิดจรัสราวท้องฟ้าอันสดใส จมูกโด่งงามและดวงตากลมโตใต้โครงคิ้วโก่งดุจคันศรขับความละมุนละไมให้ใบหน้าในกรอบเรือนผมสีน้ำตาลเข้มเป็นมันเงาเสมือนดอกไม้เบ่งบานในยามเช้าท่ามกลางละอองน้ำค้างใสกระจ่าง             “พี่นุ่น...”             เสียงแหบแห้งของปัทมาซึ่งมีความงามละม้ายคล้ายพี่สาวต่างกันเพียงทรงผมบ๊อบสั้นและผิวพรรณซูบซีดมากกว่าปลุกภวังค์ของมัสมินให้ต้องรีบเข้าไปจับมือของน้องสาวด้วยใบหน้าซ่อนความนัยใต้รอยยิ้มบาง ๆ             “นิ่ม...ตื่นแล้วหรือจ๊ะ เป็นยังไงบ้าง ดีขึ้นมั้ย”             “นิ่มชินแล้วค่ะพี่นุ่น ว่าแต่พี่นุ่นเถอะ วันนี้ไม่ไปแสดงไวโอลินเหรอ?”             ปัทมานิ่วหน้าที่เห็นพี่สาวคอยเฝ้าเธอผ่านกระบวนการถ่ายเลือดและขับธาตุเหล็กอันเป็นผลพวงจากการรับเลือดใหม่ในปริมาณมากด้วยเกรงจะรบกวนเวลาทำงานของมัสมินที่ต้องเล่นไวโอลินในโรงแรมใหญ่ ๆ             “ไม่เป็นไรหรอกนิ่ม พี่แจ้งผู้จัดการไว้แล้ว งานของพี่ไม่ได้มีความสำคัญเท่าชีวิตของน้องเลยนะจ๊ะ”             “พี่นุ่น..”             สาวรุ่นบีบมือพี่สาวแน่นเมื่อรู้สึกถึงความตีบตันผลักดันน้ำรื้นขึ้นมาคลอหน่วยตา             “ทำไมนิ่มต้องเป็นโรคนี้ โรคที่ต้องรักษาตลอดชีวิต ต้องใช้ทั้งเงินทั้งเวลา ทำให้คนอื่นต้องพลอยมาแบกรับภาระชีวิตของนิ่ม โดยเฉพาะพี่นุ่น”             “นิ่มจะหายจ้ะ...นิ่มต้องหาย เราต้องมีศรัทธาในชีวิต เราต้องคิดว่าพรุ่งนี้จะได้ยินเสียงนกร้องและเห็นแสงแดดอย่างทุก ๆ วัน”             “นิ่มท้อค่ะ...นิ่มต้องถ่ายเลือดทุกเดือน ค่าใช้จ่ายก็เยอะ ลำพังพี่นุ่นทำงานจะช่วยพ่อกับแม่แบกรับภาระนี้ได้อีกสักกี่วัน”             “นิ่มต้องหาย...คุณหมอตรวจเซลล์ต้นกำเนิดเม็ดเลือดของพี่แล้ว เนื้อเยื่อเรามี HLA ตรงกัน พี่จะให้คุณหมอรักษานิ่มด้วยการปลูกถ่ายไขกระดูก มันเป็นการรักษาธาลัสซีเมียให้หายขาด นิ่มจะได้กลับมาใช้ชีวิตอย่างคนปกติทั่วไป แข็งแรงและมีความสุข”             “พี่นุ่น!...แต่ค่าใช้จ่ายเป็นล้านนะคะ พี่นุ่นจะเอาเงินจากไหนมากมายมาเป็นค่าใช้จ่ายรักษานิ่ม”             ปัทมาแทบไม่เห็นร่องรอยของความกังวลบนใบหน้างดงามของพี่สาวนอกเสียจากรอยยิ้มตอกย้ำให้เธอมั่นใจว่าทุกอย่างจะเป็นไปด้วยดี             “มีเศรษฐีคนหนึ่งชอบฟังเพลงที่พี่เล่นไวโอลินมาก เขาให้ค่าตอบแทนสูงลิ่ว และพี่ก็คิดว่ามันไม่ได้เหลือบ่ากว่าแรงถ้าจะเก็บเงินนั่นมาเป็นค่ารักษานิ่ม”             “พี่นุ่นพูดความจริงหรือ พี่นุ่นไม่ได้ไปเป็นเมียเก็บเศรษฐีที่ไหนแน่นะ”             “ดูพูดเข้า...เห็นพี่เป็นคนสิ้นคิดแบบนั้นไปได้ พี่ยืนยันนะจ๊ะว่าไม่มีเรื่องอย่างที่นิ่มคิดเกิดขึ้นกับพี่สาวคนนี้แน่นอน พักผ่อนนะ...เดี๋ยวพี่มา”             “พี่นุ่น...”             มัสมินทำท่าจะเดินออกไปก็ถูกปัทมาดึงมือไว้แน่น             “ลอวเรนซ์ล่ะคะ...นิ่มไม่เจอเขาเลย พี่นุ่นยังคบกับเขาอยู่หรือเปล่า”             รอยยิ้มบนใบหน้าของมัสมินจางลงจนริมฝีปากที่แย้มน้อย ๆ คลายลงจนเกือบราบเรียบ น้องสาวของเธอกำลังตั้งคำถามถึงผู้ชายคนหนึ่งซึ่งเป็นชาวต่างชาติลูกครึ่งไทย ฝรั่งเศส อิตาเลียน             ลอวเรนซ์ มาร์โค ริคาร์ดิอาโด             บุรุษรูปร่างสูงใหญ่นัยน์ตาสีฟ้าน้ำทะเลอมเขียวมรกตสว่างใสบนใบหน้าหล่อเหลาราวประติมากรรมแห่งเทพซึ่งทำเช่นไรเธอก็ไม่มีวันลืมได้ลง             “พี่เลิกกับเขาแล้วล่ะจ้ะ...เขากลับอิตาลีไปหลายเดือนแล้ว อย่าสนใจเลยนะ เขาคงพบผู้หญิงคนใหม่แล้วล่ะ...อืม...เดี๋ยวพี่กลับมานะ”             มัสมินรีบตัดบทและก้าวออกจากห้องพักฟื้นพิเศษของน้องสาวอย่างรีบเร่งเพื่อไม่ให้ปัทมาทันเห็นน้ำตาหยดน้อยไหลออกมาจากดวงตาคู่งาม ร่างบางในชุดเสื้อเชิ้ตขาวกางเกงเดนิมรัดรูปก้าวมาหยุดแค่หน้าห้องและพิงหลังกับผนังอย่างอ่อนแรง             มหาเศรษฐีที่หยิบยื่นเงินสิบล้านบาทมาให้เธอคนนั้นล่ะหรือ ปัทมาไม่มีวันรู้ว่าเขาคือ ริคาร์ดิโอ จิอานนี่ บิดาของบุรุษที่น้องสาวเอ่ยถึงเมื่อครู่ ชายวัยกลางคนชาวอิตาเลียนผู้กำธุรกิจสายการบิน ยูนิโก้ แอร์ไลน์ ซึ่งเป็นสายการบินใหญ่ที่สุดของอิตาลีไว้ในมือ ซึ่งนั่นยังไม่นับรวมธุรกิจที่แตกแขนงออกไปอีกมากมายภายใต้การครอบครองกิจการของชายผู้นี้             ร่ำรวย หรูหรา แต่เด็ดขาดดุดัน ควรเป็นนิยามของชายผู้ไม่ยอมให้สิ่งใดมาขวางกั้นความต้องการของตนแม้แต่ความรักของบุตรชายที่เขาคือผู้ชี้ชะตาว่าใครควรคู่กับทายาทธุรกิจหมื่นล้านซึ่งแน่นอนว่าไม่ใช่เธอ มัสมิน เธียรธรากุล นักเล่นไวโอลินที่ไม่มีอะไรคู่ควรกับ เขา คนที่เธอเคยรักสุดหัวใจ