“อาหารเช้าและก็ยาค่ะ”
ช่อพิกุลเดินเข้ามาภายในห้องของรัตติพร้อมกับถาดอาหารและก็ยาประจำตัวของเขาเหมือนอย่างทุกๆเช้าที่เคยเป็นมา หลังจากที่เขาเพิ่งจะตื่นนอนมาได้ไม่นาน
วันนี้เธอดูแปลกไปกว่าวันก่อนเล็กน้อยเพราะต้องใส่แว่นแทนคอนแทคเลนส์ที่เสียไปหลายอันตอนร้องไห้จนหมดไม่มีจะใส่อีกแล้ว
และนอกจากจะใส่แว่นหนาเตอะมาด้วยแล้ว เธอยังไม่ค่อยกล้าจะมองไปยังหน้าของเขาด้วย เพราะเมื่อคืนทั้งคืนเธอต้องนอนให้เขากอดเพิ่งจะลุกไปจากเตียงก็ตอนที่เขาตื่นเมื่อเช้านี่เอง
เธออายมากจนไม่รู้ว่าจะเอาหน้าไปไว้ไหนได้ ไม่กล้าสบตาไม่กลัวเผชิญหน้ากับเขา นี่ถ้าไม่ติดว่าต้องมาทำหน้าที่เธอคงไม่มาให้เขาเห็นหน้าอีกแล้ว
“น่าเบื่อ”
รัตติที่นั่งพิงหัวเตียงอยู่พูดเสียงดังขึ้นมาเมื่อเห็นว่าเธอนั้นถืออะไรเดินเข้ามาหาเขาที่เตียงนอนนี้
มันเป็นเรื่องน่าเบื่อสำหรับเขามากที่ต้องตื่นมาเพื่อกินข้าวและยาจำนวนมากพวกนั้น เป็นแบบนี้ไงเขาถึง
