“ฉันอยากอาบน้ำ”
สายตาคมของรัตติหันไปเหยียดมองหญิงสาวที่กำลังเดินเข้ามาภายในห้องนอนของเขาพร้อมกับอุปกรณ์ที่ต้องใช้ในการเช็ดตัว
เขาส่ายหน้าเบาๆอย่างไม่ต้องการการดูแลแบบคนป่วยนั้น เพราะแค่ต้องนอนอยู่บนเตียงมันก็หดหู่เกินพอแล้ว
เพราะแค่เมื่อก่อนที่ภูผาผู้เป็นพี่ชายมักมาทำให้มันก็มากเกินพอแล้ว และเขาก็ไม่ต้องการอะไรแบบนั้นอีกแล้ว
“แต่ว่า”
ช่อพิกุลออกอาการอึกอักเต็มทนเพราะเธอไม่อยากเข้าไปพยุงเขาให้ลุกขึ้นจากเตียง เพราะนั้นให้เธอใกล้ชิดกับเขามากเกินไป เธอกลัวว่าเหตุการณ์แบบเมื่อตอนเย็นเมื่อวานจะเวียนกลับมาหาเธออีก
เธอควรอยู่ให้ห่างจากเขาให้ได้มากที่สุด และเข้าใกล้เขาเมื่อยามจำเป็นเท่านั้น เพราะนั้นเป็นหนทางที่จะทำให้เธอรอดปลอดภัยไปจนกว่าจะถึงเวลาที่จะได้ลาออก
“ไปหยิบไม้เท้ามา ฉันจะเดินไปเอง”
เขาชักเริ่มจะหงุดหงิดขึ้นมาเมื่อเธอนั้นยังคงยืนนิ่งถือกะละมังใส่น้ำอยู่แบบนั้น ไม่ขยับเขยื้อนไปไหน
