EP 31
1192 คำ
เขาจงใจเน้นเสียงหนักๆ ตรงคำว่า ‘เบิ้ล’ แล้วเว้นวรรคเอาไว้แค่นั้น ปล่อยให้อีกคนคิดไปเอง แต่เขาก็ยังคงเห็นเจ้าของใบหน้าสวยใสไม่เอ่ยคำใดๆ นอกจากตักเครื่องปรุงใส่จานของตัวเอง แล้วลงมากินช้าๆ ทำเอาเขาอยากรู้ ว่าเจ้าหล่อนเคยยิ้มหรือเคยพูดเล่น พูดหยอกเย้ากับใครเป็นบ้างไหม
“ว้าว! มีของหวานด้วย”
พอซัดจานที่สองหมด มือบางก็วางถ้วยแก้วลงตรงหน้าทันที เขาจ้องมองเจ้าน้ำแข็งโปะอยู่บนหน้าแตงไทยกับลอดช่อง ส่งกลิ่นหอมดอกมะลิกับน้ำกะทิสดๆ แล้วกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่
เพราะมันช่างยั่วใจให้ลิ้มลอง เขาไม่รีรอรีบจัดการคว้าช้อนคนไปมา ก่อนจะตักชิมคำแรก แล้วส่งยิ้มให้คนทำเป็นการบอกว่ารสชาติดี
“คุณรู้มั้ยว่าปกติ ผู้หญิงที่เคยอยู่กับผมน่ะ ไม่ค่อยทำกับข้าวเท่าไหร่ ส่วนใหญ่จะสั่งจากร้านอาหาร หรือไม่ก็ไปกินข้างนอกด้วยกันมากกว่า คุณเป็นคนแรกนะที่ทำกับข้าวให้ผมกิน ผมว่ากว่าสัญญาจะหมด ผมคงอ้วนเป็นหมูแน่ๆ เลย”
พิมพ์ภิษาไม่ได้เอ่ยอะไร นอกจากตักขนมเข้าปาก เพราะไม่รู้จะคุยกับเขายังไงดี เนื่องจากยังไม่สนิทใจมากพอจะเอ่ยเรื่องนั้นเรื่องนี้ เหมือนตอนอยู่กับปานประไพ
ว่ากันจริงๆ แล้ว เธอไม่รู้จักเขาเลยด้วยซ้ำ ไม่รู้ภูมิหลังว่าเป็นมายังไง บ้านอยู่ไหน เรียนจบอะไร มีพี่น้องกี่คน แต่เธอก็ไม่สนใจอยากรู้นัก
เพราะถือว่าไม่ใช่หน้าที่ เธออยากรู้แค่ว่าเมื่อไหร่สัญญาระหว่างกันจะจบสิ้นลง เมื่อไหร่จะมีอิสระได้ทำอะไรตามใจตัวเองสักที แต่ก็ไม่คิดจะเอ่ยปากถาม เพราะรู้คร่าวๆ ตามที่ระบุไว้ในสัญญาแล้ว
ว่าอย่างน้อยๆ คือหกเดือน อย่างมากก็หนึ่งปี เห็นว่าหนทางยังเหลืออีกยาวไกลนัก เลยไม่อยากคิดถึง แค่ทนให้แต่ละวันผ่านพ้นไปด้วยดีก็พอ
“เฮ้อ! อิ่มและอร่อยไปหมด”
เมื่อเขาอิ่ม แล้วเดินตบพุงแปะๆ ไปทรุดกายลงนั่งโต๊ะทำงาน เธอเห็นว่าเป็นเรื่องดีไม่น้อย จะได้ไม่มาคอยอยู่ให้เกะกะเวลาทำงาน ผ้าขี้ริ้วเช็ดถูไปตามเคาน์เตอร์ครัวโต๊ะอาหารจนสะอาดเอี่ยม
แล้วคว้าผ้าอีกผืนมาเช็ดจานชาม กับทุกอย่างจนแห้งสนิทแล้วเอาเก็บเข้าตู้ทันที
เป็นอันว่าหน้าที่ในเที่ยงนี้จบสิ้นลง ดวงตาคู่สวยมองไปยังเจ้าของห้อง ก็เห็นยังคงนั่งทำงานอยู่ ซึ่งเป็นอะไรที่ชอบใจมาก จึงเลี่ยงเดินเข้าห้อง เพราะอยากอาบน้ำให้เนื้อตัวหายเหนียวเหนอะหนะจากเหงื่อไคลบ้าง
มือบางไม่ลืมล๊อกห้องไว้ เพราะกลัวเขาจะมาเรียกร้องบทรักหลังมื้อเที่ยงจบลงไม่น้อย
“อุ๊ย!!!”
แต่มันก็ไม่ได้ช่วยกันเขาเอาไว้เลย เพราะทันทีที่ก้าวออกจากห้องน้ำ ก็ถูกสองแขนของเขารวบตัวไปไว้กับแผงอกกว้างแล้ว แถมริมฝีปากบางกำลังจะเอ่ยห้ามปราม
ก็ถูกเขาปิดด้วยปากอย่างรวดเร็วไม่แพ้กัน สายผูกเสื้อคลุมตรงเอว ถูกมือเขากระตุกเพียงเบาๆ มันก็แตกความสามัคคีกัน และตกลงไปกองอยู่บนพื้นเรียบร้อยแล้ว
ยังคงเหลือไว้แค่เพียงผ้าขนหนูพันกายเอาไว้อย่างหมิ่นเหม่เท่านั้น ไม่นานมันก็มีสภาพไม่แพ้กัน เมื่อมือเขาดึงปมออกอย่างรวดเร็ว หญิงสาวให้อายจนไม่รู้จะทำยังไง
เมื่อยืนให้เขาเชยชมอยู่ในสภาพล่อนจ้อนขนาดนี้ และความอายก็ยิ่งทวีความรุนแรงหนักขึ้นอีก เมื่อเขาละจากริมฝีปากแล้วยืนสำรวจเธอตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า
“รู้ตัวหรือเปล่า ว่าหุ่นคุณน่ะทรมานใจผมมากแค่ไหน”
เขาเอ่ย ขณะดวงตาคู่คมยังคงจับจ้องอยู่ที่ภาพสวยงามยิ่ง และให้ขัดใจนิดๆ เมื่อสองมือบางยกขึ้นปกปิดทั้งส่วนบนและล่างอย่างหวงแหน แต่เขาไม่ได้ว่าอะไร
นอกจากรั้งเธอเข้ามาหาแล้วมอบจุมพิตอันหวานล้ำให้อีกวาระ ฝ่ามืออุ่นก็สำรวจไปแทบจะทุกสัดส่วนอันเปลือยเปล่า แล้วเหมือนเขาจะคิดอะไรขึ้นได้ เลยถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
“คุณกินยาคุมหรือเปล่า”
หญิงสาวให้อายเหลือกำลังที่จะเอ่ยคำปฏิเสธ เลยใช้ภาษากายด้วยการส่ายหน้าตอบไป
“แล้วคุณมีหรือเปล่า”
อีกครั้งที่หญิงสาวตอบด้วยวิธีเดิมๆ เพราะไม่เคยคาดคิดว่าชีวิตนี้จะได้ไปหาซื้อยาคุมมาติดตัวไว้ ส่วนคนถามก็ไม่คิดว่าคนในอ้อมแขนจะจับเขาด้วยการปล่อยให้ท้องเป็นแน่
แต่เขาเดาได้ไม่ยากว่าเธอคงจะอายจนไม่กล้าไปหาซื้อมาไว้ หรือไม่ก็ยังคิดไม่ถึงก็เป็นได้
“ผมคิดอยู่แล้ว แต่ไม่ต้องห่วงรับรองว่าผมไม่ลืมเรื่องนี้แน่”
สิ้นคำเขาก็ย่อตัวลงแล้วอุ้มเอาเจ้าของร่างเปล่าเปลือยเดินไปหาเตียง และยังคงขัดใจน้อยๆ เมื่อมือบางทั้งสองข้างยกขึ้นปกปิดส่วนลี้ลับเอาไว้ แต่เขายังไม่อยากสนใจมากนัก เลยหันไปหาแก้วน้ำกับยาที่เตรียมมาเรียบร้อยแล้ว วางรออยู่หัวเตียงตั้งแต่เขาก้าวเข้ามาในห้องนี้แล้ว
“นี่เป็นยาคุมฉุกเฉิน คุณต้องกินเดี๋ยวนี้ แล้วแผงนี้เป็นยาคุมธรรมดา คุณกินไปตามลูกศรได้เลย”
พิมพ์ภิษาไม่ได้ว่าอะไร นอกจากดึงชายผ้าห่มที่เหลือจากการถูกตัวเองนอนทับไว้มาปกปิดกายไว้ แล้วรับทั้งสองอย่างจากมือเขามาส่งเข้าปากอย่างไม่เกี่ยงงอน
เพราะไม่อยากให้มีความผิดพลาดใดๆ เกิดขึ้นเช่นกัน และโดยเฉพาะถ้ามีลูกกับผู้ชายที่เธอไม่ได้รักและเขาไม่รักเธอด้วยแล้ว
“ปกติแล้วผมจะใช้ถุงยาง”
เขากระซิบเสียงนุ่มนิ่ม ขณะไล้จมูกโด่งไปตามผิวแก้มขาว แล้วสูดดมด้วยความสุขใจ ส่วนอีกคนก็ยังคงไม่เอ่ยอะไรออกมาอยู่ดี
“แต่กับคุณที่ยังเป็นสาวบริสุทธิ์ผุดผ่องอยู่แบบนี้ ผมไม่อยากให้อะไรต่อมิอะไรมาขวางกั้นระหว่างเราเลย คุณต้องกินยาคุมอย่าให้ขาดนะ”
คฑาธรทึกทักเอาว่าความเงียบจากเธอ คือการรับปากแล้ว และไม่คิดจะสนใจอะไรอีก นอกจากเรือนกายขาวผาดผ่องเป็นยองใย ผิวหอมหวนเย้ายวนใจ ช่วยปลุกจิตวิญญาณของชายชาตรีให้ลุกฮือขึ้นได้ไม่ยากสักนิด
หรือถ้าจะพูดให้ถูกคือ มันลุกอยู่แทบจะตลอดเวลาเมื่อได้อยู่ใกล้ๆ เธอ หรือทุกครั้งที่เขาเผลอใจคิดถึงเธอ เขาชักไม่แน่ใจแล้ว ว่าอาทิตย์หนึ่งสำหรับการทิ้งงานมาอยู่กับเธอนั้นจะเพียงพอ
- ผู้เขียน
