EP 36
1113 คำ
“ขึ้นไปอาบน้ำก่อนนะเว้ยเพื่อน เจอกันตอนมื้อเย็นนะ”
เข้หันมายิ้มให้เขา แล้วหิ้วสาวข้างกายกับบิกินี่เปียกน้ำเดินเข้าบ้านอย่างรีบเร่ง แม้ไม่ใช่คนคิดอกุศลยังไง แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าคิดกับทั้งสองไปในทางเดียว
นั่นคือขึ้นห้องเพื่อทำอย่างว่า ก็แล้วทำไมเวลาเธอถูกเขาหิ้วขึ้นห้องบ้าง คนอื่นจะไม่คิดแบบเดียวกันนี้ล่ะ
“ผมชักอยากขึ้นห้องเหมือนไอ้เข้แล้วสิ คุณพอจะมีแรงขึ้นมาบ้างหรือยัง”
เจ้าของใบหน้าสวยใสหันไปหาเขา จ้องมองอย่างเอาเรื่อง กับคำเย้าแหย่ปนจริง เลยได้เห็นรอยยิ้มที่ส่งให้เขาหล่อเหลาทำเอาหัวใจเธอกระตุกวาบขึ้นมาแทบจะทันที
มันจะดีแค่ไหนกันนะ ถ้าเขากลายเป็นคนรักเธอจริงๆ ไม่ใช่ผู้หญิงที่เขาซื้อหามาได้ด้วยเงินแบบนี้
“ถ้าเราไม่ขึ้นห้อง ก็ต้องลงน้ำแล้วล่ะนะ เพราะเจ้าน้องชายผม มันเริ่มจะทำให้ผมร้อนไปทั้งตัวแล้ว”
คราวนี้เขาไม่ได้กระซิบ แต่พูดเบาๆ ให้ได้ยิน เพราะตรงขอบสระมีแค่สองคนเท่านั้น ส่วนสองคู่อยู่ในน้ำ ก็กำลังเล่นกันสนุกสนานหัวเราะร่วนไปตามๆ กัน
พิมพ์ภิษาไม่ทันได้ตอบรับหรือปฏิเสธ ก็ถูกเขาเอาปากมาปิดไว้อย่างรวดเร็วแล้ว มือเขาก็ไม่อยู่นิ่ง เลื่อนลงมาปลุกปลายยอดอย่างคนคล่องงาน สร้างความหวามไหวให้เจ้าของไม่น้อย แต่ก็พยายามควบคุมตัวเองเอาไว้ เพราะกลัวสายตาของคนในสระจะมองมา
“คุณต้องเลือกแล้วล่ะว่าจะลงสระหรือขึ้นห้อง”
เขาบอกไปอย่างนั้น ทั้งๆ ตัดสินใจได้แล้วว่าจะทำอะไร กายสูงใหญ่ผุดลุกขึ้นโดยไม่ยอมให้สองแขนว่างเว้นจากร่างอรชรสักนิด เขาอุ้มเธอเดินไปตรงขอบสระ
ก่อนจะวางเธอลงแล้วกระตุกปมผ้าปาเรโอผูกไว้ตรงเอวออกอย่างรวดเร็ว รั้งแขนพาเธอเดินลงไปหาน้ำอันฉ่ำเย็น ร่วมกับเพื่อนๆ ที่กำลังสนุกสนานกับการโอบกอดคู่ของตัวเอง
ซึ่งเขาก็ทำบ้าง ด้วยการรั้งเธอลงไปหาน้ำลึกระดับอก แล้วมือของเขาก็ไม่อยู่นิ่ง เคล้านั่นคลึงนี่ไปทั่วตัวเธอ แถมยังดึงมือบางเธอให้เลื่อนต่ำลงไปหากายเต็มตึงของเขา เพื่อบอกให้รู้ว่าเขากำลังรู้สึกยังไงอยู่ตอนนี้
“ไวน์มาว่ายน้ำแข่งพี่เร็ว”
เคราะห์ดีมีรัชนีมาช่วยไว้ได้ทัน พร้อมกับว่ายนำหน้าไปก่อนแล้ว เธอเลยได้โอกาสจังหวะเขากำลังยืนงงว่ายหนีไป ไม่นานเขากับชยุกรณ์ก็ว่ายตามไป
เลยกลายเป็นการแข่งขันว่ายน้ำสองคู่ อีกหนึ่งนั้นยังคลอเคลียกันอยู่ตรงขอบสระและไม่สนว่าใครจะมองไปหาด้วยซ้ำ
“เดี๋ยวแม่ไปเข้าห้องน้ำก่อน ดีไปหาซื้อขนมให้คุณพ่อเลยนะ เสร็จแล้วแม่จะเดินตามไป”
“จ้ะแม่”
ลัดดารีบผละจากลูกสาวคนโตอย่างรวดเร็ว เพราะก่อนลงมาไม่อาจจะเข้าห้องน้ำได้ เมื่อมีทั้งหมอทั้งพยาบาลอยู่เต็มห้อง เลยจำต้องลงมาใช้ชั้นล่างแทน
“นี่ๆ อย่าเอะไปนะยะ เขาว่านางน่ะเล่นตัวอยู่หลายวันเชียว กว่าจะตกลงรับข้อเสนอของฝ่ายนั้นน่ะ”
พอเข้าไปนั่งได้ไม่นาน ก็มีเสียงคนคุยกันดังเข้ามา แม้ไม่ได้อยากฟังแต่ก็ไม่อาจจะเลี่ยงได้ และไม่รู้ว่าคนเหล่านั้นกำลังคุยเรื่องอะไรหรือเรื่องของใคร แต่เดาได้จากน้ำเสียงว่าคงไม่ปลื้มคนกำลังพูดถึงอย่างแน่นอน
“โธ่เอ๊ย! แกพูดเหมือนไม่รู้จักอีนังไวน์อย่างนั้นล่ะ ไม่รู้หรือไงที่มันอิดออดน่ะ เพราะอยากได้ค่าตัวเพิ่ม แล้วมันก็ได้สมใจอยากด้วย แกไม่เห็นเหรอ”
“จริงเหรอ! มันได้อะไรล่ะ แล้วแกรู้ได้ยังไงว่ามันได้ หรือว่าเดาเอา”
“จะเดาทำไม ก็เห็นๆ อยู่ว่าฝ่ายนั้นให้พ่อมันมารักษาฟรี รวมทั้งแม่กับน้องๆ มันด้วย ผ่าตัดพ่อมันฝ่ายบัญชีบอกว่าเป็นล้านๆ เลยนะยะ ฉันน่ะไปสืบมาเรียบร้อยแล้ว”
“จริงเหรอยะ ว่าแต่ทำไมเดี๋ยวนี้ไม่เห็นมันมาหาพ่อเลยล่ะ”
“โอ๊ย! ของกำลังใหม่ใครจะกล้าปล่อยมาล่ะยะ ป่านนี้ไม่ถูกเอาจนคางเหลืองไปแล้วเหรอ แกทำเหมือนไม่เคยได้ยินกิตติศัพท์คุณเบียร์อย่างนั้นล่ะ ขี้เอาแถมเจ้าชู้จะตาย กว่าจะได้เงิน ได้บ้าน ได้รถนะ คงถูกเอาวันละไม่ต่ำกว่าสิบรอบล่ะมั้ง”
“จริงเหรอแก! แบบนี้อีนังไวน์ก็แย่น่ะสิ ฉันก็หลงคิดว่ามันจะสบาย มีเงินให้จับจ่ายใช้สอยไม่ขาดมือ อยากได้อะไรได้ อยากกินอะไรกิน อยากไปไหนไป”
“มันก็คงได้ล่ะนะ แต่กว่าจะได้ก็คงถูกเอาจนจำซอยไม่ถูกเลยล่ะ สมน้ำหน้า อยากหยิ่งกับฉันดีนัก ฉันภาวนาขอให้มันถูกเขาเขี่ยทิ้งเร็วๆ อยากดูน้ำหน้าตอนมันซมซานกลับมาทำงานที่นี่จัง”
“แล้วมันจะมาเหรอแก พอเขาเขี่ยมันก็ได้เงินจนรวยแล้วมั้ง”
“หรือไม่มันก็ต้องตายคาเตียงก่อน ฮ่าๆๆ”
“ไปกันยัง เดี๋ยวก็กินข้าวไม่ทันหรอก มัวแต่เม้าส์แตกอยู่นี่”
“เอ่อๆ ไปก็ได้ เร่งจริง ยังเม้าส์ไม่จบเลย”
“ไปต่อที่แคนทีนก็ได้”
“เอ่อๆ”
ลัดดาให้โล่งใจไม่น้อยเมื่อสองสาวเดินออกไปแล้ว แต่มีความหนักใจขึ้นมาแทน เพราะคงไม่มีใครบังเอิญชื่อเหมือน ‘คุณหนูของบ้าน’ ที่เธอไม่กล้าดึงให้มาเป็นลูกเลี้ยงแน่ ไม่รู้ว่าเรื่องจริงหรือถูกแต่งเสริมขึ้นมาและจะมากน้อยแค่ไหน แต่ก็เชื่อว่ามีความจริงอยู่ไมต่ำกว่าครึ่งแน่
และความจริงที่จะต้องทำใจให้ยอมรับนั่นก็คือ ‘คุณหนูของบ้าน’ ยอมขายตัวเพื่อแลกกับการรักษาของพ่อ ยังไม่รวมถึงการหยุดโครงการสร้างโรงแรมริมน้ำเข้าไปด้วย เพราะไม่รู้ว่าความสาวของผู้หญิงเพียงคนเดียว จะช่วยขจัดปัดเป่าทุกข์ร้อนของชาวบ้านร้านตลาดได้ขนาดนี้
- ผู้เขียน
