EP 41
1126 คำ
เขาก็เดาได้ไม่ยาก ว่าเธอจะไม่ตอบตกลงแน่ และถ้าให้เดาไปอีกล่ะก็ ป่านนี้หนุ่มน้อยหน้ามนคนที่เธอมีซุกไว้ ก็คงจะรออยู่ห้างใดห้างหนึ่งอย่างกระวนกระวายใจเป็นแน่
หรือไม่งั้นมันก็คงจะกำลังสำเริงสำราญอยู่กับผู้หญิงในวัยเดียวกัน หรือเด็กกว่า แล้วทำเป็นรอให้เธอโทรเรียกอย่างใจจดจ่อแทน
“ถ้าเบียร์ค้าง กานต์ก็ค้างได้เหมือนกันนั่นล่ะ ไม่ต้องทำเป็นมาหาข้ออ้างหรอกน่า ว่าแต่แน่ใจเหรอที่จะค้างน่ะ ป่านนี้ไม่มีคนตั้งหน้าตั้งตารอแล้วเหรอ”
“ทำเป็นรู้ดีจริงนะแม่คุณ”
คฑาธรส่งยิ้มอย่างหมั่นไส้ให้เพื่อนสาว ผู้ที่เขาสนิทสนม และไม่เคยมีความลับอะไรเลยแม้แต่เรื่องเดียว เธอเองก็ด้วย แม้แต่เรื่องบนเตียง เขากับเธอก็ต่างหยิบยกเอามาพูดคุยได้ โดยไม่เก้อเขินต่อกัน
และเธอก็คือคนที่มอบความสาวบริสุทธิ์ให้เขา ได้ลิ้มลองเป็นครั้งแรก ตั้งแต่เรียนอยู่มัธยมสี่แล้ว
อันที่จริง!
ถ้าเขาไม่ใช่เด็กเรียนเก่งเลิศ ก็คงจะไม่ได้เข้าเรียนที่เดียวกับเธอแน่ บวกกับความเป็นคนไม่เคยยอมแพ้กับชะตาชีวิตอันผกผัน โดยมีศัตรูพ่อเป็นคนหยิบยื่นให้ นั่นเลยทำให้เขาได้รู้จักกับเธอ
ผู้เรียนไม่ได้เรื่อง ชนิดต้องพึ่งพาเงินพ่อบริจาคให้โรงเรียน ไม่งั้นจะไม่ได้เรียนต่อแน่ เพราะตกเกือบทุกวิชา
แต่พอรู้จักกับเขา ชีวิตเธอก็เปลี่ยนไป โดยมีเขาคอยติวให้ ชีวิตเขาก็เปลี่ยนไปเช่นกัน เมื่อเธอพาเขาไปหาพ่อเธอที่บ้านบ่อยครั้ง จนพ่อเธอรักและถูกชะตากับเขามาก
ถึงกับออกปากอยากรู้จักพ่อของเขา นั่นก็ทำให้ชีวิตพ่อของเขาเปลี่ยนไปเช่นกัน
เส้นทางชีวิตของเธอกับเขานั้น ดูๆ แล้วก็แปลกไม่น้อย จากเริ่มเดิมทีคือคบหาเป็นเพื่อนกัน พอไม่นานก็เปลี่ยนมาเป็นคู่รักคุยกันได้ทุกเรื่อง
แม้แต่เรื่องความสาวที่เธอตกลงใจจะมอบให้เขา พอนานๆ เข้าก็เปลี่ยนมาเป็นเพื่อนกัน เขาเองก็เดาไม่ได้ว่าต่อไปจะเปลี่ยนเป็นอะไรอีก
“เขาเรียกว่าเราเป็นคนทันกันไง”
“เหรอ”
เขาทำเสียงล้อเลียน แต่ใบหน้าอันหล่อนั้นยังคงยิ้มให้เธอเสมอๆ
“เอ่อ! ตกลงว่าเราจะไปล่องเรือสำราญกับพ่อๆ หรือเปล่าล่ะนี่ อันที่จริงกานต์ว่า เราคนใดคนหนึ่งไปก็พอนะ...”
“และคนที่น่าจะไปก็คือกานต์ ไม่ใช่ผม! จำได้หรือเปล่าว่าผมทำงานหัวไม่วางหางไม่เว้น”
เขารีบสวนกลับด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มดังเดิม และไม่เป็นฝ่ายเอ่ย ว่าเธอไม่ได้ทำอะไร ข้อนี้ต่างเข้าใจกันดีอยู่แล้ว เพราะแต่ไหนแต่ไรมา เธอไม่เคยคิดจะหยิบจับอะไร นอกจากการใช้ชีวิตอย่างคุ้มค่าคุ้มราคาไปวันๆ
กิจการพ่อยังคงบริหารเอง แม้จะอยู่ในวัยหกสิบห้าแล้ว แต่ก็ยังไม่เกษียณตัวเอง เพราะยังไม่มีใครมาทำแทนได้ดั่งใจ และรอให้มารับช่วงแทนนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน นอกจากเขาคนเดียว
ต่อให้ไม่ได้เข้ามาบริหารงานให้เต็มตัว แค่เข้ามาควบคุมอยู่ห่างๆ ก็มากพอแล้ว
“ไม่เอาหรอก ถ้าจะไป ก็ไปด้วยกัน แล้วก็ต้องหอบเอาสาวของพ่อๆ ไปด้วย แถมกับคนที่บ้านของพวกเราด้วยนะ”
เพราะทั้งสองบ้านจะตั้งโปรแกรมไว้ไปเที่ยวต่างประเทศด้วยกัน ปีละครั้งหรือสองปีครั้ง แล้วก็ต้องหอบเอาคนรับใช้ใกล้ชิดของแต่ละคนไปด้วย เป็นการคืนกำไรให้
หลังจากอยู่รับใช้มาเป็นปีแล้ว นั่นเป็นการซื้อใจให้คนงานอยู่ด้วยอย่างคงทนถาวร
“โอเคๆ เราทั้งคู่ก็ต้องไปตามเคย”
“ตามนั้น! ว่าแต่ตกลงไม่ค้างใช่มั้ย กานต์จะได้ไปแยกวงพ่อๆ ของเรา”
“อืม! ผมหอบงานมาไว้ยังไม่ได้ทำเลย เราไปก่อนก็ได้นี่นา ถ้าพ่อผมจะค้างแล้วกลับเช้าก็ตามใจ หรือจะกลับก็ไม่เป็นปัญหาอะไร มีคนคอยช่วยอยู่แล้ว”
“โอเค งั้นกานต์จะไปบอกตามนี้นะ แล้วเราจะได้ไปกัน”
“ครับ”
ประตูห้องพักสุดหรูค่อยๆ ถูกเปิดออก เพราะไม่อยากให้เสียงรบกวนคนด้านใน ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าหลับแล้ว เขาตรงไปเปิดตู้เย็นเพราะอยากได้น้ำดื่มสักแก้ว พบว่ามีอาหารสดตระเตรียมไว้ แต่ยังไม่ได้ปรุง ถูกแร๊บด้วยพลาสติกอย่างแน่นหนา
ตลอดสี่เดือนมา เขาเห็นแบบนี้บ่อยครั้ง เวลาไม่ได้บอกก่อนว่าจะไม่กลับมากินมื้อเย็น เขาไม่เคยเห็นเธอจะเปิดปากถามเลยสักครั้งว่าเขา
‘จะกลับไหม หรือกลับเมื่อไหร่’
หรือถ้าวันไหนเขาไม่กลับเลย วันต่อมาก็จะไม่มีคำถามหลุดจากปากเธอว่า
‘เขาไปไหน ทำไมไม่กลับ’
อันที่จริงเขาชอบใจไม่น้อย เพราะเธอไม่ยุ่งวุ่นวายกับชีวิตเขาเหมือนผู้หญิงคนอื่นๆ ที่เคยมีมา แต่บางครั้งก็อยากเห็นเธออยากรู้อยากเห็นเรื่องของเขาบ้าง ไม่ใช่ทำเหมือนไม่สนใจ ว่าจะเป็นจะอยู่หรือจะไปไหนมาไหน
เธอนับเป็นผู้หญิงคนแรกในบรรดาหลายสิบ ที่ไม่มีลูกออดอ้อน ไม่มีการบอกว่าอยากได้นั่นนี่ นอกจากวันที่เขาซื้อเสื้อผ้ากับข้าวของอื่นๆ ให้แล้ว ก็ไม่เคยเห็นช้อปปิ้งอะไรอีกเลย
เกือบเที่ยงคืนแล้ว เมื่อเดินไปหยุดยืนหน้าห้องเธอ แทบไม่ต้องเดาก็รู้ว่านอนอยู่ด้านใน เขาเองก็ไม่เข้าใจนัก ว่าทำไมเธอถึงไม่ย้ายไปนอนรอในห้องเขา เหมือนผู้หญิงคนอื่นด้วย
แต่คิดอีกทีก็ดีเหมือนกัน อย่างน้อยก็ทำให้ได้อุ้มเดินกลับห้อง เป็นการอุ่นเครื่องก่อนทำอย่างอื่น
เมื่อสรุปให้ตัวเองได้แล้ว เขาก็เดินไปห้องตัวเอง อาบน้ำท่าใส่เสื้อผ้าจนเรียบร้อย ถึงได้ใช้กุญแจไขเข้าไปหาคนอยู่ด้านใน แม้นี่จะเป็นอีกเรื่องที่เขาไม่เข้าใจ ว่าทำไมเธอจะต้องล๊อกประตูด้วย ในเมื่อรู้อยู่ว่าไม่เคยกันเขาได้สักครั้ง หรือทำไมไม่เข้าไปนอนในห้องเขาอย่างถาวรสักที เพราะเธอก็รู้ดีว่าเขาจะไม่มีทางยอมนอนคนเดียวโดยไม่มีเธอแน่
- ผู้เขียน
