EP 40
1098 คำ
ตอนมีค่าแค่ค่ำคืน
เมอร์เซเดรส-เบนซ์ป้ายแดง แล่นโฉบเข้าไปจอดข้างบาทวิถี หน้าห้างสรรพสินค้าชื่อดัง ใจกลางเมืองกรุง หนุ่มรูปร่างดีหน้าตาหล่อเหลาก้าวลงจากรถอย่างรีบเร่ง
เพราะการจราจรแออัด ไม่อาจอ้อยอิ่งกับคนอยู่หลังพวงมาลัยได้ เหมือนตอนอยู่ใต้อาคารจอดรถของคอนโดหรูหรานัก
“ขอบคุณครับ ถ้าเสร็จแล้วก็โทรบอกนะครับ ผมจะนั่งแท็กซี่ไปหาหน้าบ้าน”
“จ้ะ! ช้อปปิ้งให้สนุกนะ แล้วเจอกันจ้ะ”
หญิงสาวมาดดีมีสง่าราศี กับเครื่องแต่งกายราคาแพงลิบลับโบกมือสั่งลาชายหนุ่ม ที่เกิดหลังตัวเองสิบกว่าปีด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม จากนั้น ‘ปิยะกานต์ ศรเทพารักษุ์’ ก็รีบขับรถออกอย่างรวดเร็ว
ก่อนคันหลังจะบีบแตรไล่ให้รำคาญใจเปล่าๆ
รถหรูมุ่งหน้าไปยังคฤหาสน์หลังงามของตัวเอง อยู่ไม่ไกลจากตรงนี้นัก เพราะเธอมักจะทิ้งหนุ่มในอาณัติไว้ ก่อนไปหาพ่อเสมอ ยิ่งวันนี้มีแขกคุ้นเคยมาร่วมโต๊ะอาหารเย็นด้วยแล้ว
ยิ่งไม่อยากให้เขาเห็นว่า ก่อนหน้านี้เธอมีใครนั่งในรถมาด้วย แม้ระหว่างเธอกับเขาจะรู้กันอยู่ ว่าอะไรเป็นอะไร แต่ก็ยังไม่วายอยากให้ทุกคนสบายใจอยู่ดี
พอจอดรถไว้หน้าบันไดบ้าน ไม่นานก็มีคนรับใช้ วัยใกล้เคียงกันวิ่งกระหืดกระหอบมารับกุญแจ เพื่อขับไปจอดไว้ในโรงรถให้ ริมฝีปากถูกฉาบไว้ด้วยสีแดงเข้มขยับยิ้มน้อยๆ กับคนเดินมาหาด้วยท่าทีนอบน้อม จึงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล แต่วางท่าเป็นคุณหนูของบ้านใส่คนใช้เก่าแก่โดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว
“อยู่ที่ไหนกันหมดเหรอส่ง”
“อ๋อ! อยู่บ่อปลาคราฟหลังบ้านครับคุณหนู”
นายส่งตอบด้วยท่าทีนอบน้อม รอจนคุณหนูไม่ถามอะไรแล้วเดินเข้าบ้านไป ถึงอ้อมไปอีกฝั่ง ขับรถไปจอดไว้ด้วยความระมัดระวัง ส่วนคุณหนูก็ก้าวเดินอย่างเชื่องช้า
พอมีสาวใช้เดินถือรองเท้าใส่ในบ้านมาวางลงกับพื้นให้ มือบางก็ยื่นกระเป๋าถือราคาเรือนแสนไปหา
“เอาไปไว้บนห้องนะ แล้วเอามือถือชาร์ตให้ฉันด้วย”
“ค่ะคุณหนู”
สาวใช้รับคำด้วยท่าทีนอบน้อม แล้วค้อมศีรษะเล็กน้อย ก้มลงเก็บรองเท้าส้นสูงราคาหลายหมื่น กับกระเป๋าแล้วเดินผละไป ส่วนเจ้านายก็รีบเดินไปยังประตูข้างบ้านทะลุออกสระว่ายน้ำ ลัดเลาะตามขอบจนถึงสวนดอกไม้สไตล์ฝรั่งเศส มีม่านน้ำตกกับบ่อปลาคราฟขนาดใหญ่อยู่ไม่ห่างกัน
‘ปิยะ ศรเทพารักษุ์’ นั่งคุยกับเพื่อนที่คบหากันมาเกือบยี่สิบปีอยู่อย่างออกรส คฑาธรนั่งฟังเป็นส่วนใหญ่ จะร่วมคุยด้วยก็ต่อเมื่อ พ่อกับเพื่อนพ่อหันมาถามตรงๆ ทั้งสามคนหันไปมองผู้หญิง ที่มีอิทธิพลต่อจิตใจของพวกเขาแทบจะพร้อมกัน
“มากันตั้งแต่หัววันเลยนะคะ หรือว่ากานต์สายคะคุณพ่อ คุณลุง”
มือบางยกไหว้ไพทัชอย่างนอบน้อม แล้วยิ้มให้ชายหนุ่มผู้มีหน้าตาหล่อเหลา นั่งโยนอาหารให้ปลาทีละเม็ดๆ อยู่ด้วยความดีใจยิ่ง เพราะไม่ได้เจอหน้ากันมาเกือบเดือนแล้ว
ครั้งล่าสุดก็ตอนไปเป็นแขกให้เขาเอาลงนิตยสาร ‘บ้านในฝัน’ นั่นเอง ซึ่งเธอก็ดีใจมาก ที่เขายังให้ความสำคัญไม่เคยเปลี่ยน
“ลุงกับเจ้าเบียร์ท่าจะมาเร็วมากกว่านะ”
ไพทัชรับไหว้ แล้วเอ่ยด้วยใบหน้าเจือยิ้มน้อยๆ เอ็นดูหญิงสาวหน่อยๆ ไม่ว่าเมื่อไหร่เขาก็มักจะเห็นกิริยาอันนอบน้อมของเธอที่มีให้เสมอๆ ทั้งๆ ที่เขาเองก็รู้มาว่า ‘คุณหนูกานต์’ ไม่ค่อยจะก้มหัวให้ใครง่ายๆ นัก
และไม่ค่อยจะรับใครเข้ามาในชีวิตง่ายๆ ด้วย แต่เขากับลูกชายถูกยกเว้นมายี่สิบกว่าปีแล้ว
“แต่พ่อว่าหนูมาช้านะ” ปิยะแซวลูกด้วยใบหน้าเจือยิ้มน้อยๆ ก่อนจะยกน้ำส้มคั้นเหลือครึ่งแก้วขึ้นจิบ
“คุณพ่อน่ะ!”
ลูกสาวทำหน้างอ แล้วตรงไปทรุดกายลงนั่งเก้าอี้ข้างคฑาธร ยกขาขึ้นไขว้ห้างอย่างเคยชิน ริมฝีปากฉาบด้วยสีแดงกำลังจะเอื้อนเอ่ยหาพวกพ้อง เพราะรู้ว่ายังไงเขาก็ต้องเป็นฝ่ายเธออยู่วันยังค่ำ
แต่แม่บ้านก็ยกอาหารมาจัดลงโต๊ะขนาดกลาง ทั้งสองบ้านมักจะใช้นั่งกินด้วยกันเสมอมาก่อน
“อาหารมาพอดี และกานต์ก็หิวมากค่ะ เลยไม่มีแรงเถียงคุณพ่อ งั้นเราไปกินกันดีกว่านะเบียร์”
ไม่ว่าเปล่า!
หญิงสาวยังคว้ารั้งแขนเขาให้ตรงไปยังโต๊ะ เต็มไปด้วยอาหารทะเล ทั้งปิ้ง ย่าง นึ่ง ผัด ทอด ซึ่งเป็นเมนูโปรดของทุกคน และมักจะเป็นเมนูนี้เสมอๆ เวลานัดสังสรรค์กัน
อย่างน้อยๆ ก็เดือนละครั้งจะมาพบปะกัน ไม่ว่าใครจะยุ่งยังไงก็ต้องเจียดเวลามาให้ได้
“โอ้โห! มีเยอะแยะไปหมด แล้วทำยังไงเราจะกินเหลือล่ะทีนี้”
ปิยะแซวน้อยๆ ทำเอาทุกคนหัวเราะแทบจะพร้อมกัน จากนั้นการพูดคุยด้วยเรื่องสารพัดก็เกิดขึ้น นั่งกินไปคุยกันไปเป็นชั่วโมงๆ ถึงได้ยอมให้แม่บ้านมาเก็บจานชามออกจากโต๊ะ
แล้วเอาผลไม้กับของหวานมาแทน แล้วก็คุยกันไปอีกเป็นชั่วโมง ถึงได้แยกเป็นสองกลุ่ม
คือสองหนุ่มสาวกับสองผู้เฒ่า ที่ต่างคุยกันอย่างถูกคอ
“พ่อๆ ของเรานี่ นับวันก็จะคุยกันนานขึ้นเรื่อยๆ นะเบียร์ ดูสิ! สี่ห้าทุ่มแล้ว ยังไม่มีวี่แววว่าจะหยุดเลย กานต์ว่าคงต้องเปิดห้องให้คุณลุงแล้วล่ะ”
ปิยะกานต์เอ่ยด้วยใบหน้าเจือยิ้มน้อยๆ ขณะมองผู้ใหญ่ทั้งสอง กำลังนั่งคุยกันอย่างออกรสอยู่ข้างบ่อปลา ทำเหมือนกับว่าไม่ได้เจอกันมาเป็นชาติไม่มีผิดเพี้ยน คฑาธรเองก็ยิ้มไม่แพ้กัน เพราะเห็นด้วยอย่างยิ่งกับข้อเสนอนี้
“เบียร์ล่ะ! จะนอนที่นี่ด้วยเลยมั้ย จะได้บอกให้คนไปดูห้อง พรุ่งนี้เช้าตื่นมาจะได้คุยกันต่อไง”
แต่ข้อนี้เขาไม่ใคร่จะเห็นด้วยนัก
“ถ้ากานต์ค้างด้วย ผมก็ไม่มีปัญหา”
- ผู้เขียน
