ยิ่งได้กลับมายังห้องกว้างใหญ่ ที่ดูจะอ้างว้างโดดเดี่ยวเดียวดายลงไปถนัดตา เมื่อไม่มีเขามาคอยเรียกร้องโน่นนี่นั่นข้างๆ ตัวด้วยแล้ว
ยิ่งรู้สึกว่าข้าวของทุกอย่างรอบกาย ไร้ซึ่งความหมายใดๆ ไปเลยก็ว่าได้ พิมพ์ภิษาเกลียดความรู้สึกแบบนี้ไม่น้อย นับวันเขาจะมีอิทธิพลต่อจิตใจขึ้นเรื่อยๆ
แม้จะเหนื่อยจากการไปช่วยเพื่อนจัดบ้าน แล้วกลับเอาค่ำมืดสักแค่ไหน แต่เพราะไม่อยากให้ตัวเองคิดอะไรฟุ้งซ่านมากไป งานปัดกวาดเช็ดถู จึงถูกหยิบยกขึ้นมาทำ
แม้เพิ่งจะทำไปเมื่อวาน และยังไม่ได้เปรอะเปื้อนอะไรก็ตามที เสร็จงานนี้ก็หันไปจัดของในตู้เย็น ทำนั่นนี่จนหมดแรง
ถึงได้ไปอาบน้ำเตรียมเข้านอน เพื่อหวังจะหลับทันทีเมื่อหัวถึงหมอน จะได้ไม่มีใครเข้ามาในความคิด ให้หงุดหงิดจิตใจไปเปล่าๆ แต่สุดท้ายก็ไม่วายคิดถึงเขาอยู่ดี
พออาบน้ำเสร็จ เลยคิดว่าจะพาตัวเองไปนอนในห้องเขา เพื่อให้ความคิดถึงลดน้อยถอยลงบ้าง
“เอ...”
หญิงสาวตกใจไม่น้อย เมื่อเปิดประตูไปแล้ว พบว่าเขานอนอยู่บนเตียงอย่างสบาย ไม่รู้ว่ากลับมาเมื่อไหร่ หรือไม่แน่ใจว่าเป็นเพียงภาพลวงตา เพราะคิดถึงเขาขึ้นมาจนต้องหลอกตัวเองอย่างนี้ เพื่อพิสูจน์ให้แน่ใจ เลยเดินเข้าไปใกล้ๆ จ้องมองให้แน่ชัดว่าเป็นเขาจริงๆ
“คุณจะจ้องผมอยู่อีกนานมั้ย”
ร่างผอมบางกำลังยืนข้างเตียงจ้องมองเขาอยู่นั้น ถึงกับตกใจสะดุ้ง เมื่อจู่ๆ เขาก็เอื้อนเอ่ยขึ้นมา ประหนึ่งไม่ได้หลับ แล้วรอท่าอยู่ก็ไม่ปาน
พิมพ์ภิษายิ้มหวานส่งไปให้ เมื่อเขาลืมตาขึ้นมาแล้วยิ้มให้ไม่แพ้กัน
“คุณมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ ทำไมไม่ออกไปบอกฉันล่ะคะ แล้วคุณกินอะไรมาหรือยังคะ หิวหรือเปล่าคะ ฉันจะได้ออ...อุ๊ย!”
คำถามยืดยาวต้องหดหาย เมื่อถูกเขาลุกพรวดขึ้นมารั้งเรือนร่างผอมบางเข้าหา จนล้มไปบนเตียงนุ่มด้วยกัน ในสภาพเธอทับอยู่บนตัวเขา โดยมีสองแขนเขากอดรัดเธอเอาไว้แนบแน่น
“คุณหัดถามอะไรยาวๆ เป็นตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ความจริงจะว่าไปผมก็หิวเหมือนกันนะ”
คฑาธรรั้งใบหน้าสวยใสให้ลดลงไปหาจมูกโด่ง แล้วสูดดมความหอมนุ่มอย่างอดใจไม่อยู่ ส่วนเจ้าของแก้มก็ได้แต่แย้มยิ้มอย่างเอียงอาย ประหนึ่งไม่เคยถูกเขาหอมเลยก็ว่าได้
“ในตู้เย็นพอมีของสดอยู่บ้างค่ะ คุณรอก่อนนะคะ เดี๋ยวฉันจะไปทะ...”
เจ้าของแผงอกกว้างที่เธอนอนทับอยู่ ชี้ให้เห็นว่า อาหารไม่ใช่คำตอบหิวสักนิด หากเป็นเธอมากกว่าที่เขาอดใจไม่ไหว จนต้องรั้งริมฝีปากอิ่มให้ลงไปใกล้ๆ ได้ลิ้มลองความหอมหวาน ที่คิดถึงคนึงหามาช้านาน
ถ้าไม่เหนื่อยกับการเดินทางมากนัก เขาอยากจะทำแบบนี้ตั้งแต่ตอนได้ยินเสียงเธอทำอะไรต่อมิอะไรในบ้านแล้ว
“ไม่ได้กอดตั้งหลายวัน คิดถึงจังเลย...จุ๊บ”
พิมพ์ภิษายิ้มอย่างเอียงอายอีกครั้ง เมื่อเขาพลิกตัวทำให้เธอเป็นฝ่ายอยู่ใต้ร่างแทน แก้มนุ่มก็ถูกเขาจุ๊บข้างนั้นทีข้างนี้ทีไปด้วย
มือก็ไม่อยู่นิ่ง ไล่ดึงนั่นปลดนี่ จนเธอมีสภาพล้อนจ้อนไร้อาภรณ์ใดๆ ปกปิดไว้ เขาถึงได้หยุด
“คิดถึงผมหรือเปล่า แล้วมีความสุขมั้ยเวลาอยู่กับผม”
คฑาธรหยุดทุกการเคลื่อนไหวเอาไว้ เพราะอยากได้คำตอบจากเจ้าของใบหน้า ที่เอาแต่ยิ้มส่งมาหาเขาเท่านั้น “ว่าไง! ทำไมไม่ตอบผมล่ะ ตกลงคุณมีความสุขมั้ยเวลาได้อยู่ใกล้ๆ ผม”
พิมพ์ภิษายังคงส่งยิ้มให้ แล้วหยุดครุ่นคิดนิดหนึ่ง ว่าจะตอบอะไรออกไปดี แต่สุดท้าย ก็ไม่วายต้องบอกความรู้สึกแท้จริงออกไปให้เขาได้ยินอยู่ดี
“ค่ะ”
คฑาธรยิ้มรับกับชัยชนะเล็กๆ น้อยๆ ด้วยความอิ่มใจ ก่อนจะทำให้ร่างกายอิ่มในเวลาต่อมา เขาสงสัยตัวเองมาตลอดเวลาตอนไปดูงาน ว่าทำไมถึงได้โหยหาเธอนัก
จนต้องตักตวงเอาความสุข ที่ไม่มีกับหญิงใดมาหลายวันนอกจากเธอ แล้วเขาก็ดีใจไม่น้อย เมื่อเธอตอบสนองเขาอย่างเต็มอกเต็มใจ
“เหนื่อยมั้ย! ลุกไปอาบน้ำไหวหรือเปล่า”
หญิงสาวหน้าแดงก่ำด้วยความอาย เมื่อชายข้างๆ เอ่ยถาม ประหนึ่งห่วงใยหนักหนา ทั้งๆ ที่เขาเองเป็นคนทำให้เธอหมดสภาพขนาดนี้ ไม่รู้หิวโหยมาจากไหน
ถึงได้เรียกร้องจากเธอครั้งแล้วครั้งเล่า และไม่ยอมหลับนอน แม้เวลาจะล่วงเลยมาใกล้ตีหนึ่งแล้วก็ตาม
“ผมมีของมาฝากคุณด้วยนะ รอแป๊บ”
ดวงตาคู่สวย จ้องมองตามเจ้าของร่างเปลือยเปล่าลุกจากเตียง ไปหากระเป๋าที่นอนแอ้งแม้งอยู่ข้างตู้เสื้อผ้า เขาเปิดออกแล้วค้นรื้ออยู่พักหนึ่ง
ถึงได้กล่องหนังสีขาวสะอาดตา ติดมือมายื่นให้เธอด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม พิมพ์ภิษารับพลิกดูด้านนั้นทีด้านนี้ที
“อะไรคะ”
“เปิดดูสิ”
เขามีท่าทีกระตือรือร้น ยิ่งเห็นคนรับทำงานช้า เลยเอาไปเปิดให้เสียเอง พิมพ์ภิษาอดตื่นเต้นไม่ได้ เมื่อเห็นนาฬิกายี่ห้อดังวางอยู่ในมือ ไม่ต้องถามก็พอจะเดาได้ว่าราคาของมันหลายแสนบาท
“ชอบมั้ย!”
“ค่ะ”
“ผมคิดว่าคุณคงจะชอบมากกว่าซื้อเพชรพลอยให้น่ะ เพราะไม่เห็นคุณเคยอยากได้เลย เวลาเราไปห้างด้วยกัน อีกอย่างผมไม่ค่อยเห็นคุณใส่เครื่องประดับอะไรด้วย นอกจากนาฬิกา ก็เลยซื้อ คุณจะได้ใส่ทุกวันไง”
“ขอบคุณค่ะ” เจ้าของใบหน้าสวยจ้องมองเขาแล้วยิ้มค้อนๆ เมื่อเขาใช้นิ้วชี้จิ้มไปตรงแก้มสากของตัวเอง เป็นเชิงบอกให้รู้ว่าจะต้องขอบคุณด้วยการจูบลงไปตรงนั้น เลยต้องรีบจัดให้ตามคำเรียกร้องอย่างเป็นสุขใจยิ่ง