EP 46
1066 คำ
“เอ่อ! ฉันถามอะไรสักหน่อยจะได้มั้ยคะ” แม้จะรู้ว่าไม่ใช่เวลาเหมาะสม
“ได้สิ! มีอะไรเหรอ”
คนถูกถามก็อารมณ์ดี พร้อมจะตอบอย่างไม่เกี่ยงงอนใดๆ
“เอ่อ! นี่ก็ใกล้จะครบหกเดือนแล้ว ฉันไม่รู้ว่าคุณจะ...เอ่อ...”
“ต่อเวลาไปอีกหรือเปล่าใช่มั้ย...แล้วคุณอยากอยู่กับผมหรือเปล่าล่ะ หรืออยากเป็นอิสระ ผมให้โอกาสคุณเลือก แต่ถ้าจะถามว่า ผมอยากให้คุณไปมั้ย คำตอบคือไม่! ผมอยากอยู่กับคุณอีกนานๆ”
คฑาธรหมายความอย่างที่บอกจริงๆ เพราะคิดว่าเวลาหกเดือน ชักจะไม่เพียงพอสำหรับการอยู่กับเธอเข้าให้แล้ว เขาเองก็ไม่รู้ว่าทำไม
รู้แต่ว่าเป็นสุขใจเมื่อได้กลับมาหา มาอยู่ใกล้ๆ มาเห็นรอยยิ้ม ที่พักนี้เธอจะมีให้เขาบ่อยครั้ง แม้จะหวังมากกว่านั้น แต่เขาก็ไม่คิดจะถามเธอ
“ฉันแล้วแต่คุณค่ะ”
พิมพ์ภิษาไม่กล้าตอบรับหรือปฏิเสธใดๆ เลยเลี่ยงด้วยการยกให้เป็นหน้าที่เขาเสียเอง แล้วเขาก็ส่งยิ้มมาหา โน้มใบหน้ามาใกล้ๆ แก้มนุ่มนิ่ม จูบหนักๆ ลงไปจนเสียงดังคับห้อง
“งั้นเราก็อยู่ด้วยกันต่อนะ ไว้หนึ่งปีแล้วค่อยมาคุยกันอีกทีว่าจะเอายังไง”
“ค่ะ...แล้ว...เอ่อ...ถ้าฉันอยากจะขออะไรคุณสักอย่างจะได้มั้ยคะ”
“ว่ามาสิคนสวย! แต่...เอ...ทำไมกลับมาคราวนี้คุณช่างถาม ช่างขอจัง ว่าแต่จะขออะไรล่ะ อย่าบอกนะว่าอยากได้บ้านราคาสักร้อยล้านน่ะ”
“เปล่าค่ะ! ฉันแค่อยากจะขอกลับไปเยี่ยมคุณพ่อที่บ้านเท่านั้นค่ะ เกือบหกเดือนแล้วไม่ได้เจอหน้าท่าน ฉันคิดถึงท่านแล้วก็คิดถึงทุกคนน่ะค่ะ”
คฑาธรหุบยิ้มลงในทันที คงเหลือแต่ใบหน้าครุ่นคิดอย่างรอบคอบและรวดเร็ว เร็วจนอีกคนไม่ทันได้สังเกต เพราะกำลังจ้องมองของฝากแสนสวยราคาแพงในมืออยู่ ครู่ใหญ่เขาถึงได้ตัดสินใจตอบออกไป ด้วยน้ำเสียงที่คิดว่าปกติธรรมดาสุดๆ แล้ว
“ได้สิ! แต่ต้องหลังจากสี่ห้าวันที่เราจะอยู่ด้วยกันก่อนนะ ผมคิดถึงคุณ ยังไม่อยากให้คุณหนีไปไหนไกลๆ น่ะ และถ้าไปแล้วก็ห้ามค้างคืนด้วย เพราะผมจะไม่ทนนอนคนเดียวแน่ แต่จะไปอุ้มคุณกลับมาจากบ้านเลยล่ะ ไม่เชื่อคอยดู”
“ค่ะ”
พิมพ์ภิษาละสายตาจากนาฬิการาคาแพง ไปหาใบหน้าหล่อเหลาของเขา ที่จ้องมองมาหาด้วยสายตาอันหวานล้ำ แล้วไม่นานของฝากในมือบาง ก็มีอันหลุดร่วงลงไปอยู่บนเตียงนุ่ม
เมื่อคนซื้อมา ประสงค์จะบอกให้รู้ว่าคิดถึงเธอมากแค่ไหนอีกครั้ง หลังจากบอกมาแล้วถึงสามครั้ง
แต่เธอก็ไม่คิดจะอิดออดใดๆ เพราะให้เป็นสุขยิ่ง เวลาได้อิงแอบแนบชิดอยู่กับเขาอย่างนี้ สุขทั้งกาย สุขทั้งใจอย่างไม่เคยมีมาก่อนก็ว่าได้ ยิ่งได้พลีกายเปล่าเปลือยให้เขาเชยชมด้วยแล้ว
ยิ่งเป็นสุขจนไม่รู้จะบรรยายความรู้สึกให้ใครมารับรู้ได้ นอกจากเก็บไว้ในความทรงจำเพียงคนเดียว
บีเอ็นดับบลิวป้ายแดงสีขาวสะอาดตา เพิ่งได้มาไม่กี่เดือนหลังจากใช้ออดี้อยู่สักพัก กำลังแล่นผ่านประตูสวน ‘กำจรนารี’ เข้าไปอย่างเชื่องช้า พิมพ์ภิษาปิดแอร์แล้วลดกระจกลง
เพื่อสูดเอาบรรยากาศของสวนที่ไม่ได้มานานถึงหกเดือน แล้วหันไปมองของฝากพ่อและทุกคนมากมายในรถด้วยความอิ่มใจ
บ้านเงียบเชียบเมื่อรถจอดห่างจากบันไดไม่เท่าไหร่ แต่ไม่ได้แปลกใจอะไรนัก เพราะไม่ใช่วันหยุด น้องๆ คงไปโรงเรียน ส่วนน้าดากับพ่อก็น่าจะอยู่บนบ้าน
กระนั้น! พิมพ์ภิษาก็ไม่วายสอดส่องสายตาไปใต้ถุน ระหว่างเปิดท้ายรถ หิ้วของฝากมากมายออกมาเดินไปวางไว้แคร่ไม้เก่าๆ
แล้วกลับไปขนเอาใหม่ อีกหลายรอบ เพราะไม่ได้กลับบ้านนาน จึงซื้อกวาดแทบทุกอย่างที่ผ่านตาก็ว่าได้ โดยเฉพาะอาหารบำรุงสุขภาพของพ่อนั้น
จะมีมากกว่าใครเพื่อน เพราะตอนนี้พ่อเริ่มแข็งแรงขึ้นแล้ว จากการบอกเล่าไปทางไลน์ของน้าดา
“คุณไวน์! จะมาทำไมไม่บอกก่อนคะ”
พิมพ์ภิษาเงยขึ้นไปหาระเบียง เมื่อลัดดาออกมาชะโงกหน้าดู แล้วทักทายด้วยใบหน้าแปลกๆ
จะยิ้มก็ไม่ใช่!
จะไม่ชอบใจก็ไม่เชิง!
“ไวน์ไม่รู้ล่วงหน้านาน เลยไม่ได้บอกน้าดาค่ะ เพิ่งรู้เมื่อเช้าก็รีบแต่งตัว ออกไปซื้อของแล้วก็มาเลย”
นี่คือความจริง เพราะกว่าจะได้ไฟเขียวจากเขา ก็เล่นเอาต้องพลีกายให้เขาตักตวงความสุขสมอยู่หลายต่อหลายวัน จะได้พักก็เมื่อคืนนี้ ตอนเช้าวานเขาออกไปหาพ่อที่บ้าน
กว่าจะกลับก็เกือบตีสาม ซึ่งเธอหลับไปแล้วเลยไม่ได้คุยอะไรกัน พอเช้านี้ เขาเลยบอกให้มาเยี่ยมพ่อได้
“คุณพ่ออยู่ข้างบนเหรอคะ ไวน์ซื้อของมาฝากเยอะแยะเลยค่ะ มีของน้าดากับน้องๆ ด้วย”
“จุ๊ๆๆ...คุณพ่อกำลังหลับค่ะ”
ลัดดาส่งสัญญาณให้ด้วยการยกนิ้วชี้ปิดริมฝีปากตัวเองระหว่างก้าวลงมาจากบันได และด้วยใบหน้าตื่นนิดๆ เป็นกังวลหน่อยๆ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะบอกคุณหนูของบ้านยังไง
นอกจากรีบช่วยหิ้วถุงข้าวของจากมือบาง ไปวางไว้บนแคร่รวมกับอย่างอื่นกองเต็มไปหมดเท่านั้น
“คุณพ่อเป็นยังไงบ้างคะ ใกล้จะตื่นหรือยังคะ ถ้ายังไวน์จะทำซุปผักไว้ให้ค่ะ น่าจะพอดีกับคุณพ่อ...”
พิมพ์ภิษายังพูดไม่ทันจบ ลัดดาก็จูงมือหมายจะพาเดินไปคุยตรงม้าหินอ่อน ห่างใต้ถุนบ้านไปไกลหน่อย แต่อีกคนขืนตัวไว้ และไม่เข้าใจ ว่าทำไมจะคุยตรงนี้ไม่ได้ เพียงแค่เบาเสียงลงหน่อยพ่อก็จะไม่ได้ยินแล้ว
- ผู้เขียน
