EP 22
1082 คำ
“คุณหมอบอกว่าจะทำ CT Scan ดูโดยละเอียดอีกรอบ แล้วก็ตรวจหลายอย่างเหมือนกัน ให้แน่ใจก่อนถึงจะคุยกันอีกที ว่าจะผ่าหรือจะทำยังไงดี เฉพาะค่าสแกนเห็นบอกว่าเกือบสองหมื่นแล้วนะคะคุณไวน์”
ลัดดาเล่าด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ในใจก็ยังสงสัยอยู่มาก ว่าทำไมเจ้านายของคุณหนูถึงได้ใจดีขนาดนี้ แต่ก็ไม่กล้าคิดอะไรนอกกรอบ พอๆ กับไม่กล้าจะเอ่ยปากถาม
เพราะรังแต่จะทำให้ตัวเองถูกมองไม่ดี ถูกมองว่าคิดในแง่ลบไปเท่านั้น
“นี่เธอยังไม่เลิกบ่นเรื่องค่าใช้จ่ายอีกเหรอลัดดา ฉันได้ยินมาตั้งแต่เมื่อวานเย็นแล้วนะ จะไปคิดอีกทำไม ในเมื่อเราได้สิทธิ์นั้นมาโดยชอบธรรม
ไม่ได้ไปข่มขู่ให้เขารักษาฟรีสักหน่อย พูดอยู่ได้น่ารำคาญ เดี๋ยวก็ไล่ให้กลับไปเฝ้าร้านกับลูกๆ ซะเลยนี่”
แต่ขจรไม่คิดหรือสงสัยอะไรแล้ว นั่นทำให้พิมพ์ภิษาเบาใจไม่น้อย และไม่ยอมเอ่ยถึงค่ารักษาอีก
นอกจากหยิบยกเอาเรื่องอาหารการกินมาคุยแทน ถึงเวลาพ่อต้องเข้ากระบวนการตรวจเช็ก เธอก็ตามติดไปแทบทุกที่
“แล้วไม่ไปทำการทำงานหรือไง แกจะมานั่งเฝ้าฉันทำไมละ เดี๋ยวก็ได้ถูกไล่ออกกันพอดี”
นี่คือสิ่งที่คนเป็นพ่อเอ่ยออกมา ในเวลาบ่ายแก่ๆ แล้ว นั่นถึงทำให้เธอคิดขึ้นได้ ว่าไม่ควรจะอยู่โยงเฝ้าพ่อไปจนถึงเย็น เพราะอีกไม่นานพ่อจะพลอยสงสัยเหมือนน้าดาเข้าไปอีกคน
“ไวน์กำลังจะกลับพอดีค่ะคุณพ่อ”
“ดี! พรุ่งนี้ถ้างานยุ่งก็ไม่ต้องมาหรอกนะ ฉันไม่ได้เป็นอะไรมาก จนให้ใครต่อใครมาเฝ้าสองคนสามคนขนาดนี้”
“ค่ะคุณพ่อ”
ลูกสาวคว้ากระเป๋าสะพายมาคล้องบ่า ยกมือไหว้ลาพ่อกับแม่เลี้ยงอย่างนอบน้อม แล้วรีบเดินออกจากห้องไปด้วยท่าทีร้อนรน เพราะลืมเรื่องวันเวลาทำงาน
จนเกือบทำพ่อสงสัย ไม่อาจจะคาดเดาได้เลยว่า ถ้าพ่อรู้เรื่องขึ้นมา จะว่ายังไง แน่นอนคงจะเกลียดลูกคนนี้หนักขึ้นกว่าเดิมอีกหลายร้อยเท่า
ห้องชุดสุดหรูเงียบกริบ เมื่อเปิดประตูเข้าไป ไม่ต้องสงสัยว่าเจ้าของคงไปทำงานแล้ว หรือไม่ก็อาจจะบินไปต่างประเทศ หรือไปไหนสักแห่งที่เธอไม่อยากรู้
และไม่อยากให้กลับ ผักจะทำสลัดให้พ่อยังคงอยู่ในน้ำอย่างนั้น เมื่อเธอเดินไปหยุดยืนอยู่ในครัว
ข้าวมันไก่ในช่องฟิต ถูกเอาออกมายัดใส่ไมโครเวฟทันที เพราะอยากรีบกิน รีบอิ่ม รีบเข้าห้องปิดประตูลงกลอนหนีเขา แต่โชคร้าย ประตูทุกบานในห้องนี้ไม่มีกลอนให้ใส่เลย
สิ่งที่ทำได้ก็แค่ล๊อกไว้ หลังมื้อเย็นในเวลายังไม่ถึงหกโมงจบสิ้นลง ตั้งใจจะอาบน้ำรีบเข้านอน แม้จะยังไม่ง่วง
แต่สายตาก็เหลือบไปเห็นเสื้อผ้าทั้งของเขา และของตัวเองกองอยู่อีกฟากของเตียง
เมื่อเช้าเอาแต่รีบจนไม่มีเวลาได้มองอะไร แม้จะเกลียดกางเกงแสลกสีดำยังไง ก็จำต้องก้มลงเก็บเอาไปยัดใส่ตระกร้า เพื่อส่งซักตามคำสั่งของเลขาจอมเนี๊ยบ
ที่บอกไว้ตั้งแต่วันแรกแล้ว ผ้าห่มบนเตียงก็กองลวกๆ ไว้ ด้วยน้ำมือเขาตั้งแต่เช้า เพราะเธอไม่ได้หันมองมันก่อนออกจากห้องไปสักนิด เลยจำต้องจัดให้เป็นระเบียบ ตามนิสัยที่ได้ถูกย่าสั่งสอนมาตั้งแต่เด็ก
ดวงตาคู่สวยเศร้าถูกจุดแดงๆ บนผ้าปูที่นอนสีขาวหลอกหลอนเข้าจนได้ ภาพเมื่อคืนนี้หลั่งไหลเข้ามาในความคิดอีก
จนต้องรีบดึงมันออกม้วนๆ แล้วเอาไปยัดใส่เครื่องซัก ที่อยู่ถัดจากห้องครัวไม่กี่ก้าว หญิงสาวใช้เวลาหาผ้าปูผืนใหม่ในตู้ไม่นานนัก
เสร็จสรรพแล้วก็รีบพาตัวเองไปอาบน้ำจะได้รีบๆ นอน
“อุ๊ย!”
แต่พอออกจากห้องน้ำมา ก็ถูกวงแขนแข็งแรงล๊อกตัวเอาไว้ ไม่รู้เขากลับมาเมื่อไหร่ เข้ามาอยู่ในนี้นานแค่ไหน ตัวบอบบางแนบกับแผงอกกว้าง
วงแขนของเขารัดแนบแน่น จนกระดุกกระดิกไปไหนไม่ได้ นอกจาก จ้องมองอกมีไรขนโผล่พ้นเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนๆ เท่านั้น
“เลขาผมไม่ได้บอกเหรอ ว่าถ้าผมอยู่ด้วยเมื่อไหร่ คุณจะต้องไปนอนห้องของผม”
เจ้าของใบหน้าหล่อเหลา ก้มลงมากระซิบถามตรงข้างแก้มนุ่มนิ่ม แล้วพยายามจะหอม แต่เธอบ่ายหน้าหนีพร้อมกับตอบโต้ด้วยน้ำเสียงที่ใครฟังก็รู้ว่าไม่ชอบใจสักนิด
“เปล่า! ปล่อยนะฉันจะใส่เสื้อผ้า”
“ใส่ทำไม อีกเดี๋ยวก็จะต้องถอดแล้ว”
สิ้นคำเขาก็ย่อกายลง แล้วช้อนเอาเจ้าของเรือนกาย มีเพียงผ้าขนหนูกับเสื้อคลุมหุ้ม เดินตรงไปหาประตูที่ถูกเปิดอ้าเอาไว้โดยเขาทันที คนถูกอุ้มก็พยายามดิ้นรน เพื่อพาตัวเองให้หลุดพ้นจากเขา
“นี่คุณ! ปล่อยฉันลงนะ!”
“เดี๋ยวก่อนสิ ผมยังเดินไม่ถึงห้องเลย ทำไมคุณใจร้อนนักล่ะ หรือคิดถึงผมจนแทบทนไม่ไหวแล้ว ทีหลังคุณก็อย่าหายไปทั้งวันแบบนี้สิ จะได้อยู่ด้วยกันนานๆ หน่อย”
คนอุ้มส่งน้ำเสียงบ่งบอกว่าอารมณ์ดีมาก ขณะสองขาก็ก้าวฉับๆ ไปหาห้องของตัวเอง อยู่ถัดไปได้อย่างไม่ยากเย็นนัก พอถึงเตียงก็ไม่ยอมวางร่างเบาหวิวในอ้อมแขนลง นอกจากยืนอุ้มอยู่อย่างนั้น เป็นเหตุให้อีกคนต้องพยายามดิ้นรนอีกคำรบ
“ปล่อยฉันลงสิคุณ”
คนถูกสั่งไม่ได้ว่าอะไรนอกจากยิ้ม
“ปล่อยสิ...โอ๊ย!”
สักพักก็โยนคนในอ้อมแขนลงไปหาเตียง แล้วยืนมองสองมือเรียว รีบตะครุบชายเสื้อคลุมเอามาห่อหุ้มช่วงขาเรียวงามเอาไว้เพื่อไม่ให้สิ่งซ่อนเร้นโผล่ออกมาให้เขาเห็น
แต่มีหรือจะทำอย่างนั้นได้นาน เมื่อเขามีความต้องการจะจับต้อง ตั้งแต่ยังบึ่งรถมาไม่ถึงห้องด้วยซ้ำ
- ผู้เขียน
