EP 23
1139 คำ
“จะไปไหนล่ะ มานี่!”
คฑาธรรีบตามตะครุบคนกำลังจะลุกหนีจากเตียงไว้อย่างรวดเร็ว จนได้ทาบกายกำยำไว้บนกายเธอ กดสองมือที่พร้อมจะห้ามปรามเขาไว้กับเตียงนุ่ม จ้องมองใบหน้าสวยใสไร้เครื่องแต่งแต้ม ที่เขาว่าน่ามองไปอีกแบบ
จนแทบอดใจไม่ไหวแล้ว หลักฐานในกายเขาก็เริ่มสำแดงขึ้นมาอย่างไม่ยากเย็นเลยสักนิด
“ทำไมชอบหนีนัก หรือชอบให้ผมใช้กำลัง บอกไว้ก่อนนะว่าค่าตัวคุณไม่เพิ่มจากการทำแบบนี้หรอก”
สีหน้าท่าทางของเขานั้นช่างเยาะเย้ยเหลือเกิน
“ฉันเกลียดคุณ!”
ส่วนคนกำลังจะแพ้อยู่รอมร่อ ก็ยังคงไม่ยอมจำนนง่ายๆ พยายามดิ้นรนหลีกหนีแม้จะรู้ว่าไร้ประโยชน์
“ผมทำให้คุณรักได้ไม่ยากหรอก พนันกันมั้ยล่ะ”
น้ำเสียงเขาบ่งบอกว่ามั่นอกมั่นใจเหลือกำลัง
“ไม่มีทาง! ชาตินี้ฉันจะไม่มีวันรักผู้ชายใช้กำลังข่มขืนฉันเด็ดขาด!” แต่น้ำเสียงของเธอมั่นใจยิ่งกว่าในความคิดเขา
“มาคอยดูกัน”
“อื้มห์!”
บทสนทนานั้นหดหายไป เมื่อเขาไม่อยากได้ยินคำปฏิเสธของเธอเอาเสียเลย การกระทำสำคัญกว่าเป็นไหนๆ กายเขาก็แทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆ อยู่แล้ว ถ้าต้องรออีกแม้แต่วินาทีเดียว ทั้งเสื้อคลุม ทั้งผ้าขนหนู จึงปลิวอยู่กลางอากาศได้สักพัก ก่อนจะตกลงไปอยู่บนพื้นด้วยน้ำมือเขา
แม้สองกำปั้นจะระดมทุบหัวไหล่หรือช่วงตัวเขาสักแค่ไหน แต่ไม่ระคายผิวเขาเลยสักนิด ไม่นานฤทธิ์เดชของมดตัวน้อยๆ ก็หมดลง คงเหลือแต่นอนแน่นิ่ง
ปล่อยให้เขาหาความสุขได้ตามใจแล้ว นี่เป็นห้วงเวลาที่เขาชื่นชอบมาก เพราะจะได้ออมแรงไว้ทำอย่างอื่น แทนการหยุดสองมือที่คอยทุบตีเขาไม่ว่างเว้น
ดวงตาคู่สวยที่ยังคงมีแววเศร้าหมอง แต่ไม่ได้เปื้อนด้วยคราบน้ำตาเฉกเช่นเมื่อเช้าวานแล้ว เพราะรู้ดีว่าไม่มีประโยชน์อะไร จะต้องมานั่งเสียใจกับการสูญเสียอีก มีเพียงเหตุผลเดียวที่เธอจะบอกตัวเองคือ
‘ทำใจให้ลืม’
แล้วก้าวต่อไป เพื่อพ่อและตัวเอง มือบางยกแขนเต็มไปด้วยมัดกล้ามของเขา ออกจากเอวคอดอย่างเชื่องช้า เพราะกลัวเขาจะตื่นขึ้นมา ไม่ใช่เกรงว่าจะเป็นการรบกวนแต่อย่างใด
หากยังไม่อยากให้ตัวเอง ต้องตกเป็นเครื่องบำเรอความสุขบนเตียงให้เขาคำรบสาม
หลังจากเมื่อตอนตีห้าที่เธอลืมตาตื่น และกำลังจะกลับห้อง แต่ดันทำให้เขาตื่นก่อน โทษฐานที่ทำแบบนั้นมีเพียงสิ่งเดียวต้องชดใช้ให้เขา
“ผมหวังว่าจะเห็นมื้อเช้าตั้งอยู่บนโต๊ะรอ ตอนออกไปแล้วนะ”
เท้าเปล่าเปลือยชะงักกึกอยู่ข้างๆ เตียง เมื่อเสียงนี้ดังขึ้น
เจ้าของร่างมีผ้าขนหนูพันเอาไว้ไม่ได้เอ่ยอะไร นอกจากรีบออกจากห้องไปทันที พอๆ กับต้องรีบอาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อย แล้วตรงไปยังห้องครัว
เมื่อเวลาบนนาฬิกาบอกว่าใกล้จะแปดโมงแล้ว และเขาคงไม่ไปทำงานหรืออาจจะไปสาย เพราะป่านนี้ยังไม่ออกมา
นอกจากสลัดผัก ไข่ดาวกับขนมปังปิ้งแล้ว ก็ไม่รู้จะทำอะไรให้เขากินได้อีก เพราะยังไม่ได้ตระเตรียมซื้อหาอะไรมาไว้เลย อีกทั้งเข้าใจว่าหน้าที่จะเริ่มในอาทิตย์หน้า
ใบหน้าสวยหันไปหาเจ้าของร่างสูงใหญ่ ที่เดินผ่านประตูห้องออกมา มีเพียงผ้าขนหนูพันท่อนล่างไว้แค่นั้น
“ผมไม่รู้จะใส่ชุดไหนดี เพราะยังไม่มีคนคอยเตรียมให้ เลขาของผมก็คงไม่ได้บอกคุณด้วยใช่มั้ย”
พิมพ์ภิษาไม่เอ่ยอะไร แต่วางมือจากกระทะที่กำลังจะตั้งไฟเอาไว้ แล้วตรงเข้าไปในห้องนอนเขา เปิดตู้ที่มีเสื้อผ้าสารพัดชุด และยังมีห้องติดกันอีกห้อง
บรรจุข้าวของทุกอย่าง ที่นักธุรกิจใหญ่อย่างเขาพึงมีพึงใช้ แถมยังอยู่ใกล้มือแค่นิดเดียว
เลยไม่เข้าใจว่าทำไมจะต้องวุ่นวายให้ใครช่วยจัดให้นัก
“คุณจะไปไหนคะวันนี้ ฉันจะได้เลือกชุดถูก”
แต่เธอไม่อยากพูดในสิ่งที่คิด เลยหันไปหาเขากำลังเดินเข้ามาในห้อง
“สี่ห้าวันนี้ผมไม่ไปทำงาน แต่จะอยู่บ้าน...กับคุณ อยากให้ใส่ชุดไหนก็หยิบมาเลย”
เขาเอ่ยด้วยความอารมณ์ดี ขณะยืนเอาไหล่พิงขอบประตูห้องเสื้อผ้า จ้องมองไปยังเธอ กำลังเปิดตู้ควบคู่กับการขบคิดว่าจะหยิบชิ้นไหนมาให้ดี
ไม่นานก็ได้เสื้อโปโลสีขาวกับกางเกงยีนส์ลีวายส์ส์สีเข้มมายื่นให้ เป็นเชิงถามความเห็นว่าใช้ได้ไหม แต่เขายังไม่ตอบหรือส่งท่าทางใดๆ ออกมา นอกจากเบ้ปากแล้วเอ่ยด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มว่า
“จะให้ผมใส่โดยไม่มีชั้นในหรือไงคุณ”
พิมพ์ภิษาไม่ได้เอ่ยอะไร แม้ใบหน้าจะแดงก่ำด้วยความอายสักแค่ไหน แต่ก็พยายามควบคุมอาการเอาไว้ แล้วเปิดลิ้นชักสารพัด เพื่อหาว่าของที่เขาต้องการอยู่ไหน
พอเห็นแล้วก็หยิบออกมาถือไว้ แล้วเดินเบี่ยงกายผ่านประตู ที่เขายังคงยืนพิงอยู่ เอาของทุกอย่างไปวางไว้บนเตียง ก่อนจะรีบเผ่นออกนอกห้องเพื่อทำมื้อเช้าต่อ
คฑาธรยิ้มตามด้วยความอารมณ์ดี ก่อนจะเดินไปคว้าทุกอย่างมาสวมใส่แล้วมองไปยังกระจก ไม่รู้เพราะเขาหุ่นกับหน้าตาดีหรือเพราะคนเลือกเก่งกันแน่
แต่เขาเห็นผู้ชายวัยสี่สิบคนหนึ่ง ยืนอยู่ตรงหน้าดูดีอย่างไร้ที่ติ แล้วเดินผิวปากออกไปทรุดกายนั่งรออยู่ที่โต๊ะ ไม่นานอาหารเช้าอันน้อยนิดในรอบหลายปีก็มาวางอยู่ตรงหน้าแล้ว
“คุณต้องมานั่งกินกับผมด้วย”
เขารีบดักทาง เมื่อเห็นเธอทำท่าจะเลี่ยงไปทางอื่นทันที แต่คนถูกเรียกยังนิ่งไม่ขยับและไม่เอ่ยอะไร
“ไม่งั้นก็เตรียมตัวรอรับโทษแบบเมื่อเช้าอีกก็แล้วกัน เว้นแต่คุณจะชอบ จนต้องพยายามทำให้...”
เขาหยุดปากไว้ เมื่อเจ้าของร่างผอมบางเดินอย่างเร่งรีบมานั่งลงข้างๆ ทำเอาใบหน้าหล่อเหลาถึงกับยิ้มด้วยความชอบใจ อยากได้อะไรก็ได้ดังใจไม่มีใครกล้าขัด
- ผู้เขียน
