EP 47
1131 คำ
“มีอะไรคะน้าดา ทำไม...”
“ลัดดา! พามันขึ้นมาหาฉันเดี๋ยวนี้!”
ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรไปมากกว่านั้น ทั้งสองก็ได้ยินเสียงประมุขของบ้านดังลั่นลงมา พิมพ์ภิษานิ่วหน้าด้วยความสงสัย ว่าทำไมน้ำเสียงพ่อ เหมือนโกรธเกลียดใครมาแต่ชาติปางไหน
ส่วนลัดดานั้นหน้าซีดเผือด จนเลือดแทบไม่มีก็ว่าได้ และไม่อยากทำตามคำสั่งของสามีเลยสักนิด
“ลัดดา! ฉันบอกว่าให้พาอีนังลูกเนรคุณนั่นขึ้นมาหาฉันไง! หูแตกไม่ได้ยินเหรอ! หรือต้องให้ฉันลงไปลากมันเอง!”
“ค่ะๆ คุณพี่”
เพียงแค่ได้ยินคำขู่ดังลั่นบ้านเท่านั้น ลัดดาก็ไม่รู้ว่าจะทำอะไรได้ นอกจากหันมาหาด้วยสีหน้ากังวัล พิมพ์ภิษาไม่ต้องรอให้ใครพาขึ้นไปด้วยซ้ำ
เพราะตั้งใจจะไปหาพ่ออยู่แล้ว มือบางก็ไม่วายหิ้วถุงของฝากพ่อด้วย แม้จะรู้ว่าตอนนี้อารมณ์พ่อไม่ดี แต่ไม่คิดว่าตัวเองจะเป็นต้นเหตุสักนิด
“คุณพ่อ สวัสดีค่ะ”
พอขึ้นไปได้ ก็เป็นจังหวะกับพ่อออกมาจากห้องนอนพอดี พิมพ์ภิษาเลยรีบยกมือไหว้ แม้จะมีถุงหิ้วอยู่เต็มก็ตาม แถมยังส่งยิ้มอ่อนหวานให้พ่อด้วย แต่สีหน้าของคนเป็นพ่อนั้นดูเหมือนจะไร้ซึ่งรอยยิ้มเสียแล้ว
“คุณพ่อเป็นยังไงบ้างคะ ไวน์ซื้อของมาฝากเยอะแยะเลยค่ะ”
“เอาของมึงกลับไปให้หมด! กูไม่อยากได้อะไรจากลูกเนรคุณอย่างมึง! อีลูกชั่ว! อีลูกไม่รักดี! อีลูกอัปรีย์จันไร! อีลูกสิ้นคิด!”
พิมพ์ภิษาตกใจในสีหน้า ท่าทางและคำพูดอันรุนแรงของพ่อยิ่ง ตาก็จ้องมองข้าวของในถุงที่ยื่นให้ แล้วถูกพ่อคว้าไปขว้างทิ้งลงพื้น กระจัดกระจายเต็มไปหมด ลัดดาเป็นฝ่ายนั่งคุกเข่าลงไปตามเก็บ
“ทิ้งมันไว้อย่างนั้นลัดดา แล้วไสหัวออกไป ฉันจะคุยกับอีนังนี่ตามลำพัง ฉันจะถามว่ามันทำไมถึงได้สิ้นคิด จนขนาดเอาตัวไปประเคนให้ไอ้ลูกคนชั่วได้ แล้วยังมีหน้ามาหลอกฉัน มาพาฉันไปรักษาฟรีอีก กูจะบอกมึงให้รู้ไว้ตรงนี้นะว่าถ้ากูจะต้องตาย กูก็ยอม ดีกว่าจะให้กูรอด แล้วเป็นหนี้บุญคุณไอ้เลวพวกนั้น มึงจำเอาไว้อีลูกอัปรีย์!”
“คุณพ่อ! นี่มันอะไรกันคะ ไวน์งงไปหมดแล้วค่ะ ไวน์ทำอะไรผิดคะ ทำไมคุณพ่อถึงว่าไวน์อย่างนี้”
พิมพ์ภิษาปาดน้ำตาออกจากสองแก้ม เสียงก็สั่นเครือด้วยความเสียใจอย่างยิ่งยวด และงุนงงสงสัยกับคำกล่าวร้ายของพ่อ เพราะไม่รู้เลยว่ามันหมายความว่ายังไง
“มึงอย่ามาทำไขสือ! อย่ามาตีหน้าซื่อเหมือนแม่มึงเมื่อก่อน คิดเหรอว่ากูจะไม่รู้ทันพวกมึงแม่ลูกน่ะ มึงนี่มันได้แม่ทุกกระเบียดนิ้วเลยนะ โดยเฉพาะเรื่องเลวๆ เรื่องชั่วๆ เรื่องงามหน้ากับพวกผู้ชายบ้านนั้น กูอยากจะรู้จริงๆ ว่าไอ้พวกนั้น มีดีห่าเหวอะไร! มึงกับแม่มึงถึงได้ติดอกติดใจ จนไปนอนแบให้มันเอาอยู่ได้ มึงตอบกูมาอีลูกเลว!”
“คุณพ่อ! ไวน์ไม่เข้าใจค่ะ คุณพ่อหมายถึงอะไรคะ”
แม้พอเข้าใจอยู่บ้างว่าพ่ออาจจะรู้เรื่องแล้ว แต่ก็ไม่รู้ทั้งหมด ไม่เข้าใจว่าแม่มาเกี่ยวข้องด้วยได้ยังไง แล้วลูกชายบ้านไหนที่พ่อกำลังหมายถึง
“อีหน้าด้าน! มึงอย่ามาแถกับกู! คิดเหรอว่ากูจะโง่จนไม่รู้ว่ามึงน่ะ มันก็ไม่ต่างจากกระหรี่เอา...ไปขายเพื่อให้ได้เงินมาหรอก แล้วยังมีหน้ามาหลอกกู หลอกทุกคนอีก กูถามหน่อยสิ ว่ามึงได้จากพวกมันเท่าไหร่ มึงถึงกล้ามาโกหกกู ถึงได้กล้าขายกู ขายพวกพ้องในตลาด จนแทบไม่มีที่จะอยู่แล้ว อีเลว! ถ้าทำได้ กูอยากจะฆ่ามึงให้ตายตามแม่มึงไปเดี๋ยวนี้เลย กูเสียดายข้าวสุก ที่เลี้ยงมึงมาจริงๆ มึงน่าจะตายตามแม่มึงไปตั้งแต่ตอนโน้นแล้ว กูจะได้ไม่ต้องทนเห็นหน้ามึงอีก มึงรู้มั้ย ว่ากูเห็นหน้ามึงทีไร! ทำให้กูไม่อยากมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้เลยด้วยซ้ำ อีลู...”
“หยุดเดี๋ยวนี้นะคะคุณพ่อ! ไวน์ทำอะไรผิดทำไมคุณพะ...”
เผี๊ยะ!
นี่คือโทษฐานของการที่ลูกอย่างเธอกล้าตะคอกใส่พ่อ กล้าขัดเวลาพ่อยังพูดไม่จบ แม้จะเจ็บแสบตรงแก้มสักแค่ไหน แต่เจ็บปวดหัวใจ เมื่อถูกพ่อตบมีมากกว่าหลายร้อยเท่านัก
พิมพ์ภิษาช๊อกจนไม่รู้จะเอ่ยคำใดๆ ออกมาได้ นอกจากยกมือขึ้นลูบแก้มขาว ตอนนี้มีสีแดงเป็นรอยนิ้วของพ่อประทับไว้
“มึงกล้าขึ้นเสียงกับกูเหรอ! มึงกล้าขัดตอนกูพูดยังไม่จบเหรอ! มึงกล้ามองหน้ากูด้วยสายตาแบบนี้เหรอ!”
เผี๊ยะ!
ลัดดาเห็นสามีฟาดมือหนักๆ ไปหาแก้มลูกอีกครั้ง แถมยังจะบีบคอลูกด้วยความโกรธอีก เลยรีบเข้าไปห้ามไว้ก่อน “คุณพี่คะ! พอเถอะค่ะ อย่าทำคุณไวน์เลยนะคะ คะ...”
เผี๊ยะ!
ตัวเองเลยถูกฝ่ามือฟาดหนักๆ ลงตรงหน้าทันที แถมคนเป็นสามีก็ชี้หน้าด่า
“มึงอย่าริมาห้ามกู! รู้ตัวไว้ซะด้วย ว่ามึงมันก็แค่ขี้ข้าที่กูเมตตาเอามาเป็นเมียแก้ขัดเท่านั้น! อย่าสะเออะมาเทียบชั้นกับกู อย่าสะเออะมาเสือกเรื่องของกู วันนี้ถ้ากูเอาเลือดหัวอีนังลูกชั่วออกไม่ได้ อย่ามาเรียกกูว่าไอ้กำนันขจรอีกเป็นอันขาด!”
ด่าเมียแล้ว ขจรก็ถลาเข้าไปหาลูกสาว ที่เอาแต่ยืนร้องไห้ด้วยความเสียใจ กับการกระทำของพ่ออยู่ไม่ห่างทันที พอเห็นลูกทำท่าจะหนี ขจรคว้าเอากลุ่มผมได้
กระชากอย่างแรงจนลูกถลาล้มไปกับพื้นบ้าน ด้วยความโกรธจัด เขารีบตามไปใช้เท้าเตะเข้าสีข้างลูกทันที
“คุณพี่! อย่าค่ะ! คุณไวน์หนีลงไปข้างล่างก่อนค่ะ”
ลัดดาถลาไปห้ามเอาไว้ เท้าที่กำลังจะเตะลูกคำรบสาม เลยมาถูกสีข้างเมียแทน ขจรโกรธจัดอย่างไม่เคยมีมาก่อน ถึงกับจับศีรษะเมียดึงลากออกห่างลูก ที่ถดกายหนีรัศมีฝ่าเท้าของพ่อ ใบหน้าก็เต็มไปด้วยคราบน้ำตา
- ผู้เขียน
