EP 49
1140 คำ
การโทษตัวเองเป็นเพียงสิ่งเดียวที่พึงทำได้ แม้ในใจจะเจ็บปวดรวดร้าว จากการกระทำของเขา และการกระทำของพ่อสักแค่ไหน แต่สิ่งที่เธอทำได้ก็คือด่าตัวเองที่ ‘โง่’
หลงคิดว่าคนอย่างเขาจะทำตามข้อตกลง ภาพไซต์งาน ที่เธอกำลังมองผ่านกระจกรถออกไป ยิ่งยืนยันได้ว่าน้าดาบอกความจริงทุกอย่าง
น้ำตาดูเหมือนจะไม่เคยเหือดแห้งเลย นับตั้งแต่ได้ยินคำด่าทอของพ่อ มือบางดึงทิชชูหน้ารถมาซับเอาไว้ครั้งแล้วครั้งเล่า ควบคู่กับการพยายามขับมาให้ถึงคอนโด
แล้วพยายามสั่งสองขา ให้ก้าวเดินไปจนถึงห้อง โต๊ะทำงานของเขาคือเป้าหมายแรกที่เดินไปหา
เอกสารต่างๆ ถูกมือบางรื้อดู จนเห็นแฟ้ม ‘โครงการโรงแรมริมน้ำนครชัยศรี’ ในนั้นมีทุกอย่างที่อยากรู้ รวมทั้งคำสั่งเดินหน้ามีมาเรื่อยๆ หลังเธอมาอยู่กับเขาได้สามเดือนเท่านั้น
ทุกอย่างถูกสั่งทำ สั่งซื้อเอาไว้ รอเวลาเหมาะสม คนของเขาถึงได้เข้าไปจนเต็มหน้างาน
ใบหน้าเต็มไปด้วยคราบน้ำตา ค่อยๆ หันไปหาประตู เมื่อหูได้ยินว่ามันถูกเปิดออก เขาเดินเข้ามา ใบหน้าดูเหมือนจะไม่ตระหนกตกใจ ที่เห็นเธอในสภาพแบบนี้เลยสักนิด
เขาสลัดสูทออกจากตัวเมื่อเดินผ่านเธอไป โยนมันลงไปกับชุดรับแขก แล้วแทบจะเป็นกระชากเน็กไทออกจากคอแล้วโยนไปกองรวมกัน
พิมพ์ภิษาพยายามรวบรวมความกล้า พยายามตั้งสติ พยายามหักห้ามไม่ให้น้ำตาไหลออกมามากกว่านี้ แล้วหายใจเข้าปอดลึกๆ ก่อนจะเอ่ยถามเขาออกไปด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
“คุณทำแบบนี้ทำไม คุณหลอกฉันทำไม แล้วคุณสัญญากับฉันทำไม ในเมื่อคุณไม่เคยคิดจะรักษาสัญญาอยู่แล้ว”
“คุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไร ผมไม่เข้าใจ”
พิมพ์ภิษาจ้องมองแผ่นหลัง คนที่ยืนมองวิวทิวทัศน์ด้านนอกห้องด้วยหัวใจเจ็บร้าว ปล่อยให้น้ำตาไหลรินออกมาด้วยความปวดใจ จนป่านนี้แล้วเขาก็ยังไม่ยอมรับว่าทำอะไรลงไป
ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงเป็นคนแบบนี้ไปได้ เสียดายความรู้สึกดีๆ ที่มีให้ในระยะหลังๆ นี้เหลือเกิน
“คุณรู้ว่าฉันพูดถึงอะไร ไอ้โรงแรมบ้านั่น คุณบอกว่าจะไม่สร้างมัน คุณผิดสัญญากับฉันทำไม คุณบอกฉันเองว่าจะไม่ทำแล้ว”
“ใช่! ผมบอกว่าผมจะไม่ทำ แต่ไม่ได้หมายความว่า คนในบริษัทผมจะทำไม่ได้นี่ แล้วผมพูดหรือทำอะไรผิดไม่ทราบ”
พิมพ์ภิษาจ้องเขาด้วยความไม่อยากเชื่อ เมื่อเขาหันมาหา จ้องมองเธอกลับด้วยใบหน้าของคนไม่รู้สึกผิดอะไรด้วยซ้ำ เธอพูดอะไรไม่ออก นอกจากยืนปล่อยให้น้ำตาไหลรินออกมา
เพื่อสดุดีให้กับความโง่เขลาเบาปัญญาของตัวเองเท่านั้น นานหลายนาทีกว่าจะก้าวหนีจากหน้าเขา
“นั่นคุณจะไปไหน”
คฑาธรส่งเสียงหนักๆ ถามออกไป เมื่อเห็นเธอตรงไปหาประตู เหมือนจะไปไหนและจะไม่กลับมายังไงยังงั้น พิมพ์ภิษาหันหน้ากลับไปหาเขา มือยังคงกำลูกบิดค้างเอาไว้ จ้องมองเขา น้ำตาก็ไหลรินออกมาไม่ขาดสาย
“คุณผิดสัญญา! ฉันไม่มีความจำเป็นจะต้องอยู่กับคุณอีกต่อไปแล้ว ช่วยกรุณาจ่ายเงินที่คุณค้างไว้มาด้วย ฉันจะได้ไปจากที่นี่สักที”
“ทำไมผมจะต้องจ่ายด้วย ในเมื่อผมไม่ได้ทำอะไรผิด ถ้าคุณอยากไปก็เชิญตามสบาย แต่ก่อนไป ช่วยคิดให้ดีๆ หน่อยนะ ว่ากำลังเล่นกับใครอยู่ ช่วยคิดถึงตัวเองและคนรอบข้างให้มากๆ”
“คุณหมายความว่ายังไง”
“ก็ไม่มีอะไรมากหรอก”
เขายิ้มอย่างคนถือไพ่เหนือกว่าหลายใบ ขณะจ้องไปหาใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา
“ผมแค่อยากบอกว่า ถ้าคุณก้าวออกจากชีวิตผมไปเมื่อไหร่ คุณก็จะเหมือนคนไม่เหลืออะไรทันที แม้แต่คนในครอบครัวของคุณ ค่าใช้จ่ายไม่ว่าจะเป็นค่ารักษา ค่าเลี้ยงดูที่ผมจ่ายให้จะถูกยกเลิก และถ้าคุณเห็นว่าเรื่องนี้จะไม่ทำให้ทุกคนเดือดร้อนมากพอล่ะก็ คุณคงจะคิดผิด เพราะผมสามารถทำให้พ่อค้าแม่ค้าทุกคน เมินผลไม้ในสวนคุณได้อย่างสบาย น้องๆ ของคุณที่เรียนอยู่ ผมก็สามารถทำให้มีปัญหาการเรียน หรือแม้แต่ด้านความประพฤติได้ไม่ยาก เพื่อนบ้านร้านตลาดที่เป็นพวกพ้องพ่อของคุณ ผมก็ทำให้คนพวกนั้นเกลียดพ่อคุณ เกลียดคุณและคนในบ้านคุณได้สบายมาก ทีนี้คุณยังอยากจะไปจากผมอีกหรือเปล่า”
หญิงสาวไม่อยากเชื่อหูตัวเอง ว่าคำพูดเหล่านี้หลุดออกมาจากปากผู้ชายอย่างเขาได้ยังไง
“คุณทำแบบนี้ทำไม ฉันกับทุกคนทำอะไรให้คุณตั้งแต่เมื่อไหร่ คุณถึงได้ทำกับพวกเราอย่างนี้”
พิมพ์ภิษาจ้องมองเขา ปากก็ถามไปด้วยหัวใจเจ็บปวด น้ำตาก็ไหลรินออกมาไม่หยุด เมื่อความเสียใจเล่นงาน จนไม่อาจจะหักห้ามเอาไว้ได้
“ปล๊าว! ที่ผมทำทั้งหมด ก็เพียงแค่อยากให้คุณอยู่กับผมเท่านั้น ทำไมคุณไม่คิดว่า ผมพิศวาสในตัวคุณมาก จนต้องทำเรื่องพวกนี้ล่ะ หรือคุณไม่ได้คิดอะไรกับผมเลย หกเดือนที่อยู่ด้วยกัน พอจะทำให้ใจคุณรักผมขึ้นมาบ้างไหม หรือหัวใจคุณมันตายด้านไปแล้ว”
“รักเหรอ! ไม่มีทางที่ฉันจะรักคนใจร้ายอย่างคุณได้ มีเพียงความรู้สึกเดียวที่ฉันจะให้ได้ นั่นก็คือ ความเกลียด...”
“งั้นก็เตรียมตัวอยู่กับคนที่คุณบอกว่าเกลียดต่อไป เพราะผมไม่มีทางจะปล่อยคุณไปแน่ ยิ่งคุณเกลียดผมมากขึ้นเท่าไหร่ ผมก็ยิ่งจะผูกมัดคุณไว้กับผมเท่านั้น คุณไม่มีวันหลุดพ้นจากผมได้แน่”
“ทำไมจะไม่ได้ ถ้าฉันจะไป แล้วฉันก็จะลืมให้หมด ว่าเคยรู้จักคนอย่างคุณ ช่วยกรุณาโอนเงินเดือนส่วนที่คุณยักไว้ให้ฉันด้วย ขอให้เราจบสิ้นกันแค่นี้”
“ผมจะทำอย่างนั้นได้ยังไง ในเมื่อสัญญาระบุไว้ชัดเจน ว่าถ้าคุณอยู่ไม่ครบสัญญา ผมก็ไม่มีความจำเป็นจะต้องจ่ายคุณแม้แต่สตางค์แดงเดียว หรือคุณดีใจจนตัวสั่นที่จะได้เป็นนางบำเรอผม จนไม่ทันอ่านให้ละเอียด”
- ผู้เขียน
