EP 51
1111 คำ
มือบางรีบตักข้าวเข้าปากทันที เมื่อเห็นเขาทำท่าจะลุกจากเก้าอี้มาป้อนจริงๆ แม้ไม่อยากกินสักแค่ไหน ก็จำใจต้องเคี้ยวแล้วกลืนลงท้องอย่างยากลำบาก และฝืนกินได้ไม่กี่ช้อนก็อิ่ม ขณะที่ข้าวในจานของเขาหมดเกลี้ยง
“ปะ! ขึ้นข้างบนได้”
สิ้นคำเขาก็คว้าเอาข้อมือเล็กๆ แล้วพาตรงขึ้นห้อง โดยไม่สนใจว่าเด็กรับใช้ทั้งสอง จะคิดว่าขึ้นไปทำอะไรด้วยซ้ำ พิมพ์ภิษาเบือนหน้าหนีเขาทันที เมื่อเข้าไปอยู่ในห้องตามลำพัง
“คุณจะอาบน้ำก่อนหรือว่าเราจะ...กันเลย”
หญิงสาวไม่ได้ตอบ นอกจากหันขวับไปหาเขาด้วยสายตาดุดัน “ไม่ตอบ! ผมถือว่าคุณเลือกอย่างหลังนะ ก็ดีเหมือนกันจะได้ไม่เสียเวลา”
“อื้ห์ม!”
พิมพ์ภิษาไม่ทันได้ก้าวหนีไปไหน ก็ถูกเขารวบตัวเข้ามาระดมจูบอย่างรุนแรงแล้ว แม้จะพยายามใช้สองกำปั้นทุบเขาสักแค่ไหน แต่มันก็แทบไม่ระคายผิวเขาด้วยซ้ำ
“ปล่อยนะ! ฉันเกลียดคุณ!”
กระนั้นก็ยังไม่วายด่าทอ เมื่อถูกเขาช้อนตัวพาตรงไปหาเตียง “แน่ใจเหรอว่าคุณเกลียดผม ไม่ใช่คุณรักผมใจจะขาดแล้วเหรอ อย่าหลอกตัวเองดีกว่า ไม่มีใครอยู่ใกล้ผมแล้วไม่รักผมสักคนหรอก”
“ไม่มีวัน! ความรู้สึกเดียวที่ฉันจะมีให้คุณก็คือเกลียด! ฉันเกลียดคุณได้ยินมั้ยว่าฉันเกลียดคุณ”
“แน่ใจเหรอ! แต่ดูเหมือนการกระทำกับคำพูดของคุณจะตรงข้ามกันนะ ถ้าเกลียดผมจริงๆ ทำไมคุณถึงได้โหยหาผมนักล่ะเวลาเรามีอะไรกันนะ”
คฑาธรยิ้มอย่างคนมีชัยเมื่อกำลังจะโถมตัวลงไปหาคนปากแข็ง
“ไม่นะ! ออกไปให้พ้น ฉันเกลียดคุณ อย่ามาแตะต้องตัวฉัน”
ส่วนอีกคนก็พยายามปัดป้อง แต่ไม่มีทางทำได้ เมื่อพละกำลังเขาเหนือกว่า จึงได้แต่นอนนิ่งๆ ปล่อยให้น้ำตาแห่งความเสียใจ ในการกระทำของเขา บวกกับการกระทำของพ่อไหลรินออกมาเท่านั้น ส่วนเขาก็ดูเหมือนจะไม่สนใจด้วยซ้ำ ยังคงเดินหน้าหาความสุขจากเรือนกายของเธอต่อไป
อากาศยามเช้าช่างสดใส ถ้าใครได้มองผ่านหน้าต่างออกไป ก็คงจะเป็นสุขและสดชื่นอย่างไม่ต้องสงสัย สายลมพัดโชยเอากลิ่นไอของท้องทะเลผ่านเข้ามาต้องกาย
หากเป็นวันอื่น คงจะรีบตื่นแล้วลุกขึ้นแต่งเนื้อแต่งตัว ออกไปเหยียบย่ำหาดทรายขาวสะอาดตา หรือพาตัวเองลงเล่นน้ำทะเลกับฟังเสียงคลื่นซัดสาด กระทบเข้าหูเรียบร้อยแล้ว
แต่หัวใจมันช่างหดหู่ ห่อเหี่ยวกับสภาพของตัวเองในตอนนี้ เกินกว่าจะก้าวขาไปทิศทางไหน หรือทำอะไรได้ นอกจากปล่อยให้น้ำตาไหลอาบลงเป็นทางไปหาหมอนจนเปียกชื้นเท่านั้น
ส่วนสาเหตุก็ยังคงเป็นจ้าของวงแขนแข็งแรง ที่โอบกอดกายเปลือยเปล่าเอาไว้ไม่ห่างหาย
ผสมผสานกับการกระทำ คำพูดตัดเป็นตัดตายของพ่อ ที่ยังคงก้องอยู่ในหู ภาพฝ่ามือพ่อเงื้อมขึ้น แล้วฟาดลงมาใบหน้าลูก ยังคงเด่นชัด ยากยิ่งจะลบออกไปได้
หากจะนับกันจริงๆ แล้ว ในชีวิตนี้ ดูเหมือนไม่เหลือใครอีกต่อไปแล้ว ถ้าตัวเองเป็นลูกชู้ตามที่พ่อป่าวประกาศออกมา
มือบางยกขึ้นปาดน้ำตาออกจากแก้ม แล้วค่อยๆ ยกแขนเขาออกจากกาย ก้าวเดินเข้าห้องน้ำ ทั้งที่ไม่มีอะไรห่อหุ้มเอาไว้ เมื่อปรารถนาจะใช้น้ำชำระล้างคราบน้ำตา และราคะคาวที่เขาหยิบยื่นให้
เพราะตั้งใจเอาไว้แล้วว่า จะไม่ร้องไห้อีก หรือถ้าร้อง ก็จะไม่ให้ใครได้เห็นอีก โดยเฉพาะเขา
ใบหน้าสวยหันไปหาหน้าต่าง เมื่อออกจากห้องน้ำแล้ว เช้าๆ อย่างนี้ถ้าลองลงไปเดินรับลม จิตใจก็อาจจะเย็นลงได้บ้าง คิดได้ดังนั้น จึงหันไปหาตู้เสื้อผ้า แล้วก็คิดขึ้นได้ว่าตัวเองปลิวตามแขนของเขามาเท่านั้น ไม่ได้เก็บอะไรมาเลยสักอย่าง แต่เปิดประตูตู้ไป ก็เห็นกระเป๋าคุ้นตาอยู่ในนั้น
พอเปิดออกดูก็รู้ว่ามีเสื้อผ้าทั้งของเขาและของตัวเองอยู่ ถึงกับยิ้มบางๆ ออกมา แต่สักพักรอยยิ้มก็เหือดหายไป เมื่อพยายามหายาคุมกำเนิด ที่จะต้องกินทุกค่ำคืน มันไม่มีในกระเป๋า
หญิงสาวนับวันเวลาอยู่ครู่หนึ่ง ถึงได้รู้ว่าน่าจะอยู่ในระยะปลอดภัย เลยโล่งอกโล่งใจไม่น้อย และหมดกังวลกับรสรักที่เขามอบให้เมื่อคืนนี้ว่าไม่มีปัญหาตามมาแน่
“อุ๊ย! นี่คุณจะทำอะไร”
แต่ก็เป็นแบบนั้นไปได้ไม่นาน เมื่อจู่ๆ ก็ถูกเขาตรงมารวบตัวไว้ เจ้าของร่างสูงใหญ่ยังคงเปลือยเปล่า เบียดเข้าหาอีกกายที่มีแค่ผ้าขนหนูพันเอาไว้ ปากก็ตอบออกไปด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มและอารมณ์ดี
“ผมจะทำอะไรคุณได้ นอกจากลงโทษที่คุณคิดหนีผมไป”
“ฉันไม่ได้จะปะ...”
พิมพ์ภิษายังคงหมดโอกาสแก้ตัวใดๆ กับเขาอยู่ดี เมื่อมีริมฝีปากหยักได้รูปของเขา ก้มลงมาปิดปากเอาไว้ มือไม้ก็ไม่อยู่สุข ซุกไปตรงนั้นทีตรงนี้หน่อย สุดท้ายก็ดึงปมใต้รักแร้ออก ปล่อยให้ผ้าสีขาวสะอาดตาตกลงไปกองอยู่กับพื้นอย่างง่ายได้
“อื๊อ!”
แม้จะไม่เต็มใจให้เขาเชยชมยามเช้าสักเท่าไหร่ แต่เมื่อเขามีกลวิธีทำให้สมยอมพร้อมใจได้ ก็ถึงกับยั้งเสียงแห่งความซ่านเสียวเอาไว้ไม่ไหว ขาทั้งสองข้าง ก็ดูเหมือนจะหมดสิ้นเรี่ยวแรงลงให้ได้ จนสุดท้ายก็ถูกเขาช้อนตัวพาตรงไปหาเตียงดังเดิม
“ทีนี้คุณจะยังอยากหนีผมอีกมั้ย”
“อื๊อ!”
หญิงสาวครวญครางออกมาแทบจับน้ำเสียงไม่ได้ เมื่อถูกปลายลิ้นอันชำนาญการของเขา ฉกลงไปดอมดมดูดดื่มเกสรสีชมพูระเรื่อด้วยความหิวกระหาย ระคนอยากลงโทษ คนที่คิดทิ้งเขาให้นอนเดียวดายในยามเช้าๆ
ซึ่งเขาจะไม่มีทางยอมให้มันเกิดขึ้นแน่ จะต้องไม่มีผู้หญิงคนไหนหันหลังให้เขาได้ ถ้าเขาไม่เต็มใจหรืออนุญาตก่อน
- ผู้เขียน
