ในรอยรักร้าว

EP 52

“ถ้าคุณคิดจะทิ้งผมไว้บนเตียงคนเดียวอีกล่ะก็ ผมจะลงโทษคุณหนักๆ แบบนี้ทุกเช้านะสาวน้อย จำเอาไว้ ไม่มีใครทิ้งผมได้ ผมเท่านั้นจะเป็นฝ่ายไปจากคุณเอง”

อารมณ์อันวาบหวามเมื่อครู่ ถึงกับเปลี่ยนเป็นสลดหดหู่ลงทันที เมื่อได้ยินเขาประกาศก้องออกมาชัดเจนขนาดนี้ พร้อมกับความเสียใจที่เพิ่งหดหายไป

เมื่อไม่กี่นาทีมานี้ ก็เริ่มโหมกระหน่ำเข้ามาทำร้ายอีกวาระ เมื่อคิดขึ้นได้ว่า เธอไม่อาจจะทำอะไรหรือไปไหนได้ตามที่เขาบอกไว้ไม่มีผิดเพี้ยน

พิมพ์ภิษาเกลียดตัวเองอย่างที่สุด เมื่อไม่อาจสั่งน้ำตาให้หยุดไหลรินได้ ภายหลังพลีกายให้เขาเชยชม จนสาสมใจในยามเช้าๆ แล้ว ไม่รู้ทำไมถึงไม่เคยลืมเลือนน้ำคำหลอกลวง

หรือการละเลยต่อสัญญาของเขานัก ไม่รู้ทำไมถึงได้จดจำทุกถ้อยคำ ทุกการกระทำของพ่อในวันนั้นนัก

และภาพเหล่านั้น มันก็มักจะหลั่งไหลมา หลังห้วงเวลาเป็นสุขกับเขาผ่านไปแทบทุกครั้ง เป็นติดต่อกันมาหลายต่อหลายวัน จนยากนักจะหักห้ามใจ หรือยากนักจะแก้ไขได้

ยังคงมีเพียงสิ่งเดียวที่เธอพอจะทำได้ นั่นคือหนามยอกต้องเอาหนามบ่ง เมื่ออยากจะร้องไห้นัก ก็ปล่อยให้ตัวเองร้องไห้อยู่อย่างนั้น

ไม่คิดจะสนใจ กับเจ้าของร่างเปลือยเปล่าที่เพิ่งลุกขึ้นจากเตียง ตรงไปยังห้องน้ำ ออกมาสวมใส่เสื้อผ้าเตรียมตัวไปทำงานเลยสักนิด พอๆ กับมื้อเช้าที่เคยตระเตรียมไว้ให้เขา

ก็ไม่สนใจคิดจะลุกขึ้นมาทำแต่อย่างใด เพราะไม่อยากทำอะไรให้เขาแล้ว อีกทั้งเขาละเมิดสัญญาก่อน

จึงมองเห็นว่า ตัวเองไม่จำเป็นจะต้องทำตามที่ตกลงไว้แล้วด้วยซ้ำ ที่ต้องอยู่อย่างนี้ ก็เพราะจำยอม ต้องทน เพื่อให้พ่อได้มีค่ารักษา แม้ไม่รู้ว่าพ่อยังจะอยากรับจากคนที่พ่อเกลียดมากน้อยแค่ไหน

แต่เธอก็ไม่กล้าหนีไปไหนได้ เพราะอาการพ่อยังไม่หาย แม้จะผ่าตัดไปแล้ว แต่ก็ยังต้องรักษาต่อเนื่อง

อีกทั้งน้องทั้งสองจะต้องพึ่งพารายได้หลักจากเธอด้วย ถ้าเพียงก้าวขาออกไปจากห้องนี้ เธอจะเหมือนคนมีอนาคตย่ำแย่ลง แม้จะพอมีเงินเก็บ แต่มันก็น้อยนิดนัก

เมื่อเทียบกับค่าใช้จ่ายของตัวเอง กับคนที่บ้าน ยิ่งคิดน้ำตาก็ยิ่งไหลรินออกมา ประจานความอ่อนแอของตัวเองไปเท่านั้น

“คุณจะร้องไห้ทำไมนักหนา เสียใจมากหรือไงที่ทุกเช้าถูกผมปลุกให้ลุกขึ้นมาทำหน้าที่” เสียงของเขาดังอยู่ไม่ห่าง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเขากำลังแต่งตัว

“อยู่กับผมมันเป็นทุกข์มากหรือไง”

มีเพียงเสียงสืบน้ำมูกเท่านั้นที่ตอบโต้เขาไป เพราะเธอรู้ดีว่า ต่อให้พูดอะไรออกไป ก็ไม่มีทางจะชนะเขาได้ ในเมื่อเขาถือไพ่เหนือกว่าทุกใบ คนจนตรอกอย่างเธอจะต่อสู้อะไรได้

“แต่ต่อให้คุณเป็นทุกข์ยังไง ก็อย่าคิดว่าจะไปจากผมได้ ผมไม่มีทางยอมให้คุณไปไหนทั้งนั้น จำเอาไว้ ว่าไม่มีใครทิ้งผมไปได้ ถ้าผมไม่ยินยอมเอง และยิ่งคุณเกลียดผมมากเท่าไหร่ คุณก็จะยิ่งไม่มีทางได้ไปจากผมมากเท่านั้น ถ้าอยากไปจริงๆ ก็รีบๆ รักผมซะ”

‘ปัง!’

กายสาวสะดุ้งน้อยๆ กับเสียงประตู เหมือนถูกเขาใช้เท้าถีบให้มันปะทะกับกับวงกบอย่างรุนแรงและจงใจ แต่เธอก็ไม่คิดจะทำอะไรอยู่ดี นอกจากนอนร้องไห้อยู่เท่านั้น

เพราะชาชินกับความอารมณ์เสียทุกเช้าของเขาแล้ว และเขาก็คงจะชาชินกับน้ำตาของเธอ ที่ไหลรินออกมาในทุกเช้าหรือทุกๆ ครั้งหลังมอบกายให้เขาเชยชมด้วยเช่นกัน

แลนด์โรเวอร์ เรนจ์โรเวอร์จอดกึกลง ตรงหน้างานอันวุ่นวาย ชายผู้เป็นเจ้าของไม่สนใจใคร่อยากลงไปดูอะไรต่อมิอะไรเหมือนเคยนัก ยังคงนั่งปักหลักครุ่นคิดสารพัดเรื่องอยู่ข้างในอย่างนั้น

ดวงตาคู่คมจ้องมองผ่านกระจกหน้ารถ ไปยังท่าน้ำฝั่งตรงข้าม มีห้องแถวไม้เก่าแก่เรียงรายหลายห้อง บานเฟี้ยมยังคงปิดสนิท

เพราะยังเช้าอยู่ ร้านรวงต่างๆ จึงยังไม่เปิด ยิ่งในวันธรรมดาแบบนี้ เขามักเห็นสายโด่งเด่งกว่าแม่ค้าพ่อค้าสองฟากฝั่งของตลาดต้นน้ำจะทำการค้าขาย

หรือถ้าจะพูดให้ถูกคือเปิดไปอย่างนั้น นานทีปีหนจะมีคนมาเที่ยว มาจับจ่ายสักราย

ชายหนุ่มอดคิดถึงบรรยากาศเมื่อสามสิบปีก่อนไม่ได้

ตรงนี้คือทำเลทองของพ่อค้าแม่ขายทุกคนในตลาดนี้ เพราะทำมาหากินคล่อง ผู้คนมาเที่ยวในตลาดไม่เคยขาด เขาเห็นตัวเองในวัยเก้าขวบ

กำลังช่วยพ่อยกลังเหล้าขาว เบียร์ขึ้นซาเล้งไปส่งตามร้านต่างๆ หรือบ้านนั้นบ้านนี้เวลามีงานเลี้ยง

เห็นย่านั่งนับเงินในตอนค่ำหลังปิดร้านแล้ว เพื่อแยกว่ารายได้กับรายจ่ายมีเท่าไหร่

ค่าขนมไปโรงเรียนวันละสิบบาทตอนนั้น มากมายสำหรับเด็กชายอย่างเขา หรือถ้าไม่พอ เขาก็ขอจากย่าหรือพ่อเพิ่มได้ เพราะมีเงินไม่ขาดมือ แต่ไม่คิดไม่ฝันว่าจากที่เคยมี

เขากับทุกคนตกอับถึงขนาดไม่มีที่ซุกหัวนอนมาแล้ว ร้านค้าถูกยึด ทุกอย่างในมือย่ากับพ่อหายวับไปกับตา เพราะไอ้ขี้โกงคนนั้น

พลันความคิดก็วกไปหาทายาทของมัน ไม่รู้ป่านนี้จะหยุดร้องห่มร้องไห้หรือยัง นับวันสถานการณ์ระหว่างกันยิ่งตึงเครียดขึ้นเรื่อยๆ หรือถ้าจะพูดให้ถูกก็คือ เธอมึนตึงกับเขามากขึ้นเรื่อยๆ

หนึ่งอาทิตย์เต็มๆ ที่ชะอำ ไม่ได้ทำให้คะแนนของเขาเพิ่มขึ้นเลยสักนิด ไม่ว่าจะพูดอะไร หรือทำยังไง เธอก็ยังคงเกลียดเขาไม่เลิกรา

และหนึ่งเดือนกับห้องชุดสุดหรูหรา ที่อยู่ร่วมกันมา นอกจากคะแนนจะไม่เพิ่มแล้ว เขายังมั่นใจว่า มันค่อยๆ ลดน้อยถอยลงไปเรื่อยๆ ด้วยซ้ำ