“ผมไม่ยอมให้คุณทำอะไรเสี่ยงๆ อย่างนี้อีกแล้ว แค่ครั้งเดียวผมก็เข็ดไปจนวันตาย”
แจ็คบอกตัวเองว่า แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวก็เกินพอ จะไม่มีครั้งต่อไป เขาทานรับความรู้สึกเป็นห่วงเจียนคลั่งไม่ได้อีกแล้ว พอเห็นเธอกลับมามันเหมือนกับว่าโลกทั้งโลกเบาขึ้น
“คุณบอกว่าถ้านีร่ากลับมา คุณจะบอกอะไรนีร่า ตอนนี้นีร่ากลับมาแล้วคุณบอกนีร่าได้หรือยังคะ”
ณรินพิชญ์ทวงสัญญาที่เขาให้ไว้ แจ็คยิ้มเป็นยิ้มที่อ่อนโดย ดวงตาที่เปี่ยมไปด้วยความรักปะปนกับความเสน่หาทอดมองไปยังดวงหน้าหวานของสาวอันเป็นที่รัก ฝ่ามือใหญ่ก็ลูบไล้นวลแก้มเปื้อนสีชมพูระเรื่อไปมา ก่อนจะโน้มใบหน้าจุมพิตหน้าผากนูนเกลี้ยง
“เอาไว้เสร็จงานแล้วผมจะบอกนะ” เขาพูดเสียงนุ่ม “แต่ตอนนี้ผมอยากให้คุณรู้ว่าผมคิดถึงคุณมากแค่ไหน คิดถึงจนใจแทบขาดเลยรู้ไหม”
“คิดถึงนีร่าหรือคิดถึงอะไรกันแน่คะ” เธอถามกลับด้วยกิริยาเหนียมอาย
“คิดถึงหมดเลยครับ ทั้งนีร่าและอย่างอื่น”
