บทที่ 2
812 คำ
ฉันไม่คิดว่าเจ้านายคนใหม่จะเป็นวิลเลียม ชวงคือคนคนเดียวกันกับคืนคืนนั้น！
ในพิธีต้อนรับ เมื่อได้เห็นหน้าชายคนนั้น ฉันรู้สึกตกใจแทบจะเป็นลม
นี่มันเป็นเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย? มันคือการต้อนคนไปยังทางตันโดยไม่ให้มีที่ไป
หลังจากที่ทำงานหนักมาหลายปี ฉันก็กลายเป็นหัวหน้าฝ่ายแผนกคณิตศาสตร์ประกันภัยเล็กๆ ได้ มันเป็นอะไรที่บังเอิญเหลือเกินที่ฉันเคยได้ร่วมหลับนอนกับเจ้านายคนใหม่ การมีสัมพันธ์สวาทกับเจ้านายเป็นสิ่งต้องห้ามอันดับต้นๆในที่ทำงาน
ฉันก้มใบหน้าลงด้วยความรู้สึกผิด พยายามทำให้ตัวเองตัวเล็กที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพื่อที่จะไม่ให้เขาได้สังเกตุเห็นฉัน
เมื่อการประชุมสิ้นสุดลง ทุกคนๆก็ออกจากออฟฟิศ ฉันก็ได้แต่แอบมองเขาอยู่ห่างๆ
แววตาคู่นี้ทำให้ฉันหวาดกลัวแสงแดด! ให้ตายเถอะ! เขากำลังจ้องมองมาที่ฉันด้วยดวงตาที่สดใสของเขา!
เขาจำฉันได้หนิ เขาจำฉันได้...
ฉันตัวสั่นตอนที่เดินไปยังประตู ทันใดนั้นเองก็ได้ยินเขาถามหัวหน้านักคณิตศาสตร์ประกันภัยหลินว่า "ผู้หญิงชุดสีดำอยู่แผนกไหนครับ?"
ฉันมองเช็คไปที่ชุดสีดำของฉัน และฉันก็อดไม่ได้ที่จะตัวสั่น
“คุณชวงคะ เธอเป็นหัวหน้าแผนกคณิตศาสตร์ประกันภัย เธอชื่อลิซซี่ โซอี้” หลินหยุดก่อน "ลิซซี่ เข้ามานี่สิ"
ฉันเดินไปหาวิลเลี่ยมอย่างกล้าๆเกร็งๆ แล้วยิ้มอย่างเคอะเขิน "สวัสดีค่ะ คุณชวง"
วิลเลียมอยู่ในเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงิน ผิวขาวและหน้าตาหล่อเหลา เขาดูเหมือนคนชนชั้นสูงที่เยือกเย็น
ลักษณะที่เคร่งขรึมและร้อนแรงของเขาบนเตียงก็ปรากฏขึ้นในใจฉัน ใบหน้าขึ้นสีแดงด้วยความเขินอายและฉันหลับตาลงอย่างรวดเร็ว
"คุณขี้อายมากเลยนะวันนี้" หัวหน้าหลินแซวฉัน "เหมือนไม่ใช่คุณเลย"
"อ๋อค่ะ ปกติแล้วฉันก็ไม่ค่อยสุงสิงกับใครอยู่แล้วค่ะ" ฉันอายมากจนเริ่มพูดไม่รู้เรื่อง
จากนั้นฉันก็ได้ยินเสียงขู่ บางๆ
ใช่ เสียงนั้นมาจากวิลเลียม! เขากำลังหัวเราะใส่ฉัน!
ก็แค่วันไนท์สแตนด์แค่คืนๆเดียวคุณอย่าคิดว่าคุณจะทำอะไรกับฉันก็ได้นะ เพราะว่าตัวคุณเองก็สนุกกับมันมากไม่ใช่เหรอ? หืม
ฉันมองเขาอย่างไม่พอใจเมื่อเขามองมาที่ฉันด้วยสายตาที่มีเป้าหมาย
ดวงตาของเขาเต็มเปี่ยมไปด้วยการเย้าแหย่ การเหยียดเสียดสี และแม้กระทั่งความปรารถนาที่ฉันไม่เข้าใจ
ฉันคิดว่านี่คือจุดสิ้นสุดของเรื่องนี้
แต่ตอนที่ฉันกำลังจะเลิกงาน เมื่อผู้ช่วยของวิลเลียมเรียกฉันเข้าไปพบข้างในและบอกว่าคุณ ชวงต้องการพบฉัน!
บอสอยากเจอฉัน ฉันขอไม่ไปพบได้ไหมคะ?
ฉันเดินเข้าไปภายในห้องทำงานของท่านประธานด้วยท่าทางนิ่งเรียบ และยืนตัวตรงที่หน้าโต๊ะของเขา
"ลิซซี่ โซอี้" วิลเลียมพูดช้าๆ เหมือนเขากำลังเล่นกับฉันด้วยน้ำเสียงของเขา
"มีอะไรให้รับใช้คะคุณชวง?" ฉันพยายามฝืนยิ้ม
วิลเลียมหยิบบัตรเครดิตออกจากลิ้นชักแล้วยื่นให้ "มีเงินอยู่ในนั้น 20,000 ดอลลาร์ เพราะคืนนั้นผมและคุณไม่ได้ป้องกันผมว่าคุณควรไปพบแพทย์นะว่าคุณมีปัญหาอะไรไหมๆ"
หลังจากอึ้งไปชั่วครู่ ฉันก็รีบหยิบบัตรเครดิตพร้อมแสยะยิ้มให้เขา "ได้"
วิลเลียมยกยิ้มพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชัน "ผมคิดว่าคุณจะแกล้งปฏิเสธเสียอีก"
"ถ้าฉันไม่รับเงินจากคุณก็จะไม่สบายใจน่ะสิ ฉันก็ไม่อยากมีปัญหาเท่าไหร่" ฉันจ้องมองเขาด้วยสายตาที่จริงใจ
ครั้งนี้ ฉันได้เงินสดจากวันไนท์สแตนด์ ได้ลูกมาฟรีๆพร้อมเงินสด 20,000 ดอลลาร์สำหรับค่าเลี้ยงดู เยี่ยมไปเลย!
ยิ่งฉันมองวิลเลียมนานเท่าไร ฉันก็ยิ่งรู้สึกพอใจมากขึ้นเท่านั้น พร้อมยิ้มอย่างผู้ชนะ
ทันใดนั้นเองวิลเลียมก็ยกแขนขึ้นบีบคางฉัน ลมหายใจเย็นของชายคนนี้กระทบลงมาบนใบหน้าจนฉันสัมผัสมันได้และฉันรู้สึกคันเล็กน้อย
เขาลดเสียงลงพร้อมจ้องมาที่ฉันด้วยดวงตาคมสีเข้มของเขา "คุณยั่วผมอยู่เหรอ?หืม?"
ใครยั่ว? ฉันแค่ยิ้มหวานขึ้นแค่นี้เองฉันก็แค่เห็นแก่เงิน คุณเอาแต่ใจตัวเองมากเกินไปหรือเปล่า!
"ไม่ยอมรับเหรอ?" ลมหายใจของเขาใกล้เข้ามาจนฉันสัมผัสได้ นิ้วมือของเขาขยับจากคางมาที่ริมฝีปากบางของฉันช้าๆ สัมผัสริมฝีปากบางของฉันทีละนิ้วทีละนิ้ว
- ผู้เขียน
