19
1098 คำ
ตะวันเป็นคนง่ายๆ และระยะทางแค่ไม่กี่ช่วงตึกก็ไม่ได้มากมายอะไร เดินไปคุยไป ชมความงามของนครนิวยอร์กไป เดี๋ยวก็ถึง
“โอเค งั้นตามเดียร์มาเลย”
สาวชาวไทยเดินเคียงข้างหนุ่มชาวไทยที่เธอถูกตาต้องใจออกไปจากประตูโรงแรม และเดินตามทางเดินที่มีคนเดินควักไขว่ สนทนาในเรื่องงานแบบสังเขปไปด้วย ไม่ถึงสิบนาที ทั้งสองก็มาถึงอาคารสำนักงานของ เจนนิเฟอร์
หลังจากที่เจนนิเฟอร์กับตะวันทักทายกันเสร็จสรรพ ทั้งสองได้พูดคุยเรื่องงานทันที โดยมีเกวลินคอยประสานงานอีกแรงหนึ่ง แล้วระหว่างที่เจ้านายสาวกับตะวันสนทนากันอยู่นั้น สาวชาวไทยได้จิกสายตามองตะวันเป็นระยะ ยิ่งลอบมองเขาใจสาวยิ่งสั่น หัวใจเต้นผิดจังหวะ เสี้ยวหน้าของเขาดูดีเสียจนบาดใจสาวเหลือเกิน ทำให้เธอหลงลืมวุฒินันท์ไปเสียสนิท จะพูดได้ว่าไม่ได้อยู่ในความทรงจำของเธอด้วยซ้ำไป
ไม่มีชายคนไหนถูกใจเธอเท่าตะวันเลยสักคน
ยิ่งมองใจยิ่งร้อนรุ่ม ยิ่งได้ชิดใกล้หัวใจยิ่งเบ่งบาน
โอ้...เธอเป็นอะไรไปนี่...เป็นอะไรไป...ทำไมความอยากได้ใคร่ครอบครองในตัวของตะวันถึงได้โหมรุนแรงถึงเพียงนี้
แรงดุจดั่งพายุร้ายที่ก่อตัวบนท้องฟ้า...
เทียบเท่าเกลียวคลื่นที่บ้าคลั่งในท้องทะเล...
สาดซัดรุนแรงกว่าสินามิพัดถล่ม...
เพียงแค่วันเดียวทำให้เธอเป็นได้มากขนาดนี้เชียวหรือ เกวลินเฝ้าถามตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า และคำตอบที่ได้ก็ยังเหมือนเดิม
...เธอต้องการตะวันอย่างไร้เหตุผล
“แล้วสินค้าตัวอย่างจะมาเมื่อไหร่คะ?” เจนนิเฟอร์ถามขึ้นหลังจากที่คุยรายละเอียดเบื้องต้นเสร็จเรียบร้อย
“ประมาณอาทิตย์หน้าครับ”
“ราคาที่คุณเสนอมาค่อนข้างสูง หากเรามาขายต่อก็ต้องสูงขึ้นตามไปด้วย เอาเป็นว่าฉันขอดูสินค้าตัวอย่างก่อนก็แล้วกันนะ พอเห็นสินค้าแล้วขอเข้าที่ประชุมอีกสักวันสองวันแล้วจะให้คำตอบ”
“ไม่มีปัญหาครับ ผมถึงได้ต้องส่งสินค้าตัวอย่างมาให้คุณดู เพื่อประกอบการพิจารณาว่าทำไมทางผมถึงได้ขอราคาเพิ่ม รับรองคุณต้องเข้าใจถึงเหตุผลและรับซื้อสินค้าของผมแน่นอนครับ ไม่ผิดหวังอีกด้วยครับ”
ตะวันกล่าวอย่างมั่นใจว่า ไม้แปรรูปล็อตตัวอย่างที่กำลังจะเดินทางมาถึงนั้น จะสร้างความพึงพอใจให้กับเจนนิเฟอร์ และทำให้เขาได้รับออเดอร์อย่างมากมายจากสาวตรงหน้า
“ฉันก็หวังว่าจะเป็นอย่างนั้นเหมือนกันคุณซัน”
เจนนิเฟอร์รู้ดีว่า สินค้าของอีกฝ่ายนั้นมีความสวยงามแค่ไหน ฝีมือประณีตมากเพียงใด แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น หากได้เห็นกับตาไม่ใช่มองแค่ภาพถ่าย มันก็จะดีกว่า การตัดสินใจก็ง่ายขึ้นด้วย
“แน่นอนครับ มันเป็นอย่างนั้นอยู่แล้วครับ” ตะวันยังมั่นใจเต็มร้อยว่าจะเป็นอย่างที่เขาคิด
“ว่าแต่ระหว่างที่คุณรอสินค้าตัวอย่าง คุณมีโปรแกรมไปไหนหรือเปล่า?”
คู่สนทนาถามขึ้น และคำถามของเจนนิเฟอร์ เกวลินก็ต้องการรู้เช่นกัน หูของสาวชาวไทยจึงผึ่งทันที รอคอยคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ
“ผมว่าจะไปชิคาโกครับ จะไปเยี่ยมญาติที่อยู่ที่นั่น กะว่าจะไปพรุ่งนี้กลับมาอีกทีก็วันเสาร์”
“จะให้ลิลลี่ไปเป็นเพื่อนมั้ย เผื่อคุณซันไม่ชำนาญพื้นที่ มีคนไปเป็นเพื่อนก็ดีนะ”
เจนนิเฟอร์เสนอความคิดเห็น แล้วเป็นความคิดเห็นที่ถูกอกถูกใจเกวลินเป็นที่สุด เป็นอีกครั้งที่เธอรอฟังคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ
“อย่าลำบากเลยครับ ผมไปถูกครับ เคยไปมาแล้วสองครั้งตอนที่มาที่นี่กับพี่ชาย ขอบคุณมากนะครับสำหรับความหวังดี” ตะวันตอบอย่างเกรงใจ คำตอบของเขาทำให้ความหวังของเกวลินลดลงในฉับพลัน
“ตามใจคุณซันนะคะ มีอะไรขาดเหลือก็บอกได้ ส่วนเรื่องที่พักไม่ต้องคืนห้องให้กับโรงแรมนะคะ เปิดไว้อย่างนั้นจนกว่าเรื่องงานของเราจะเสร็จสิ้น ทางเราจะเป็นคนออกค่าใช้จ่ายให้เองค่ะ”
“ขอบคุณคุณเจนนิเฟอร์มากนะครับ ผมขอตัวก่อนนะครับ”
“เชิญค่ะ” เจนนิเฟอร์เดินมาส่งตะวันหน้าห้องตามมารยาท ก่อนจะปล่อยให้เกวลินทำหน้าที่ดูแลตะวันต่อไป
“ตะวันจะไปชิคาโกจริง ๆ เหรอ เดียร์กะว่าจะพาตะวันไปเที่ยวซะหน่อย” เกวลินพูดขึ้นระหว่างที่เดินไปยังลิฟต์
“ไปจริง ๆ พ่อกับแม่ฝากของมาให้ญาติคนนี้ด้วยน่ะ อีกอย่างมาอเมริกาทุกครั้งก็ต้องไปเยี่ยมพวกเขาทุกครั้งด้วย” ตะวันตอบตามความตั้งใจเดิม
“เอาอย่างนี้ก็แล้วกันนะ ตะวันกลับวันเสาร์ใช่มั้ย ถ้าอย่างนั้นตอนค่ำเราไปดูแสงสีของนครนิวยอร์กกัน พอดึกหน่อยก็ไปนั่งฟังเพลงในผับ ตกลงนะ”
เกวลินคิดโปรแกรมเที่ยวได้ทันท่วงที ตะวันมีทีท่าอึดอัดเล็กน้อย เพราะเขาไม่ชอบแสงสีมากนัก อยากจะพักผ่อนที่โรงแรม นอนบนเตียงคุยโทรศัพท์กับภรรยาสาวมากกว่า แต่ทว่าก็ไม่อยากขัดความหวังดีของเกวลิน
“เอาอย่างนั้นก็ได้” เขาตอบกลับแบบไม่เต็มใจ แต่คนที่ได้รับคำตอบยิ้มบานแฉ่ง ดีใจที่สุดเมื่อได้ยินคำตอบรับของเขา
“โอเค ตกลงตามนี้นะ ว่าแต่ตะวันจะกลับมาที่นี่กี่โมงล่ะ?”
“ยังไม่รู้เลย ตะวันว่าวันเสาร์เผื่อตะวันกลับช้าอาจจะไม่ทันนัด ตะวันขอเปลี่ยนเป็นวันอาทิตย์ได้มั้ย?”
เขาลืมคิดไปว่า วันเสาร์เขาจะกลับมาที่นิวยอร์กเวลาใด เพราะทั้งนี้ทั้งนั้นมันขึ้นอยู่กับเวลาออกเดินทางจากชิคาโกด้วย หากนัดวันอาทิตย์เขาจะสบายใจมากกว่า ไม่เร่งรีบแบบสบายๆ
“ตามนั้นเลยตะวัน วันอาทิตย์ก็วันอาทิตย์”
เธอเองก็ไม่อยากจะให้ตะวันคิดว่าเธอเร่งเร้าเขามากเกินไป ต้องสงวนท่าทีเอาไว้แล้วซัดโครมทีเดียว เหมือนชายหนุ่มคนอื่น ๆ ที่เธอติดพันด้วย สำหรับตะวันนั้นพิเศษกว่าทุกคน เพราะความรู้สึกในใจกระซิบบอกว่ารัก...
เป็นรักแรกพบที่เธอไม่คิดว่าจะประสบกับตัวเอง
แล้วเป็นรักที่เธอจะต้องได้ครอบครองด้วย
- ผู้เขียน
