17
1078 คำ
ณ เมืองนิวยอร์ก ประเทศสหรัฐอเมริกา
เกวลินก้าวเข้ามาในอาคารสูง 25 ชั้นกลางเมืองนิวยอร์ก จุดหมายของเธอคือ บริษัทแกรนด์โอลิเวอร์ บริษัทที่เธอฝึกงานอยู่ เวลาที่เธอเดินทางมาวันนี้เร็วกว่าปกติ เนื่องจากสาวชาวไทยได้รับคำสั่งพิเศษบางอย่างจากคุณเจนนี่สาว
“คุณเจนนี่สั่งให้ลิลลี่มาแต่เช้ามีอะไรคะ?” ชื่อ ลิลลี่ คือชื่อที่เกวลินใช้ชื่อเรียกแทนตัว ส่วนชื่อเดียร์จะใช้สำหรับเรียกขานในหมู่คนไทยด้วยกัน
“จะมีคู่ค้ากับเราเดินทางมาที่นี่น่ะ ฉันเลยอยากให้เธอดูแลเขาหน่อย” เจนนิเฟอร์เจ้าของธุรกิจจอมเฮี้ยบเอ่ยบอกเด็กฝึกงานมากฝีมือ
“ทำไมต้องเป็นลิลลี่ล่ะคะ ปกติเป็นหน้าที่ของแซมไม่ใช่เหรอคะ?”
เกวลินถามกลับด้วยความสงสัย เธออยู่ฝ่ายประชาสัมพันธ์ก็จริง แต่ทว่าไม่มีหน้าที่เทคแคร์ลูกค้าหรือผู้ร่วมธุรกิจ เพราะหน้าที่นี้เป็นของแซม เจ้าหน้าที่สาวอีกคน
“ก็คนนี้เป็นคนไทย ฉันจึงให้เธอดูแลเขาอย่างไงล่ะ เป็นคนไทยด้วยกันพูดคุยกันคงรู้เรื่อง สื่อสารภาษาเดียวกันจะได้ไม่ต้องแปลไปแปลมา”
การสื่อสารในการทำธุรกิจเป็นสิ่งที่สำคัญและจำเป็น หากสื่อสารผิดพลาดธุรกิจก็อาจจะผิดพลาดตามไปด้วย เจนนิเฟอร์จึงคิดว่าน่าจะให้ เกวลินดูแลผู้ร่วมธุรกิจรายนี้น่าจะดีกว่า เหมาะสมในทุก ๆ ด้าน ทั้งเชื้อชาติ ศาสนา วัฒนธรรมและภาษา
“ได้ค่ะคุณเจนนี่ ว่าแต่เขาจะมาเมื่อไหร่คะ?” เมื่อเป็นงานเธอก็ต้องทำ
“มิสเตอร์ซันจะมาถึงนิวยอร์กพรุ่งนี้ตอนบ่าย เธอไปรับเขาด้วยก็แล้วกัน และพามิสเตอร์ซันไปพักที่นี่นะ”
คุณเจนนี่สาวสั่งการพร้อมกับยื่นกระดาษโน้ตที่มีชื่อโรงแรมและหมายเลขห้องพักที่เธอจองไว้ให้ผู้ร่วมธุรกิจรายนี้
“แล้วชื่อที่เป็นภาษาไทยล่ะคะคุณเจนนี่?”
“เขาชื่อมิสเตอร์ตะวัน”
คุณเจนนี่สาวเอ่ยตอบ ชื่อที่เกวลินได้ยินนั้นเหมือนกับชื่อของสามีของหทัยชนก แต่เธอก็คิดว่าคงจะไม่ใช่ตะวันคนเดียวกันแน่ เพราะชื่อนี้ในประเทศไทยมีไม่ต่ำกว่าหนึ่งแสนคน อีกทั้งชื่อตะวันที่อัญญาณีกับหทัยชนกเรียกนั้นจะเป็นชื่อเล่นหรือชื่อจริง คาดเดาไว้ก่อนว่าไม่น่าจะใช่คนเดียวกัน
“โอเคค่ะ พรุ่งนี้ลิลลี่จะไปรับมิสเตอร์ซันที่สนามบินตามที่คุณเจนนี่สั่งค่ะ”
“แล้วนี่คือเอกสารที่เธอจะต้องอ่านให้ขึ้นใจ เพราะเป็นรายละเอียดของงานทั้งหมดที่มิสเตอร์ซันมาที่นี่ และต่อจากนี้เธอจะต้องเป็นคนประสานงานระหว่างเขากับฉัน”
เจนนิเฟอร์วางแฟ้มลงบนโต๊ะ เกวลินจึงหยิบแฟ้มที่จะต้องเรียนรู้มาเปิดอ่านคร่าวๆ และนั่นทำให้เธอรู้ว่า ตะวันเดินทางมาที่นี่เพื่อติดต่อเรื่องไม้แปรรูป แหล่งผลกำไรหนึ่งในห้าของที่นี่ เพราะเหตุนี้เองที่เจนนิเฟอร์ถึงให้เธอเป็นคนดูแลตะวันเป็นอย่างดี
“ไม่มีปัญหาค่ะคุณเจนนี่ ลิลลี่จะทำงานให้ดีที่สุดค่ะ”
เรื่องที่เจ้านายสาวให้ทำนั้น ไม่เหนือบ่ากว่าแรงเลยสักนิดเดียว เรื่องงานก็ไม่มีปัญหา เรื่องการเทคแคร์ก็ยิ่งสบายเข้าไปใหญ่ งานแค่นี้เกวลินรับมือได้อยู่แล้ว
“วันนี้เธอศึกษาเรื่องที่ฉันให้ทำก็แล้วกันนะ งานอื่นเอาไว้ทีหลัง แล้วอย่าทำให้ฉันผิดหวังล่ะลิลลี่ ถ้าเธอทำงานนี้ได้ถูกใจฉัน คะแนนฝึกงานของเธอพุ่งแน่” คุณเจนนี่สาวสั่งการอีกรอบพร้อมกับกำชับและนำคะแนนการฝึกงานมาล่อ
“แน่นอนค่ะคุณเจนนี่ ลิลลี่ซะอย่าง”
สาวฝึกงานกล่าวเสียงหนักแน่น ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วถือแฟ้มนั้นเดินออกไปจากห้องทำงานของเจ้านายสาว เพื่อไปศึกษางานตามที่ได้รับมอบหมาย
วันรุ่งขึ้น ณ สนามบินนิวยอร์ก
ตะวันเข็นรถสัมภาระออกมาจากประตูผู้โดยสารขาเข้า หลังจากผ่านเรื่องการตรวจเอกสารเรียบร้อย พอมาถึงด้านหน้าประตูเขาก็พบกับข้อความที่เป็นภาษาไทยว่า
“ยินดีต้อนรับคุณตะวัน (มิสเตอร์ซัน)”
คนที่ถือป้ายเป็นสตรีนางหนึ่งที่มีความสวยงามทั้งดวงหน้าและรูปร่าง ดูจากภายนอกเขามั่นใจว่าเธอเป็นคนไทย เพราะไม่ว่าจะสีผม รูปหน้า ผิวพรรณมันบอกเขาเช่นนั้น ตะวันเดินตรงไปยังสตรีคนนั้นด้วยรอยยิ้มแห่งมิตรไมตรี ซึ่งเธอเองก็มองหน้าเขานิ่ง ราวกับโดนมนต์สะกด
“สวัสดีครับ ผมชื่อตะวันหรืออีกชื่อหนึ่งคือ มิสเตอร์ซันครับ”
ถึงแม้ว่าเขาจะมั่นใจว่าเธอคือคนไทย แต่กันไว้ดีกว่าหน้าแตก ภาษาที่เปล่งออกไปนั้นจึงเป็นภาษาสากล
“เดียร์เป็นคนไทยค่ะคุณตะวัน”
เกวลินเปิดปากพูดกับชายหนุ่มที่ทำให้หัวใจของเธอสั่นในครั้งแรกที่เห็นหน้า ตะวันไม่ใช่คนที่หล่อลากไส้ แต่เขาดูดีในทุก ๆ ด้าน ไม่ว่าจะเป็นรูปหน้าคมเข้ม ผิวสีแทนดูมีเสน่ห์ ดวงตาสีดำคมขลับคู่นั้น สะท้านสะเทือนหัวใจสาวยิ่งนัก น่าแปลกที่ว่าเธอรู้จักผู้ชายหล่อกว่านี้มาหลายคน แต่ไม่มีใครทำให้เธอเกิดความรู้สึกอย่างนี้เลยสักคน
“ผมก็คิดอยู่แล้วว่าคุณเป็นคนไทย แต่ไม่แน่ใจน่ะครับก็เลยพูดภาษาอังกฤษไว้ก่อน”
“ไม่เป็นไรค่ะ แนะนำตัวก่อนนะคะ ชื่อเดียร์ค่ะ แต่คนที่นี่จะเรียกว่าลิลลี่เพราะมันคล่องปากกว่า คุณตะวันเรียกว่าเดียร์ดีกว่านะคะเป็นคนไทยด้วยกัน”
“ครับคุณเดียร์” ชื่อที่เขาเรียกขานออกไปนั้น เหมือนชื่อของเพื่อนสนิทของภรรยาสาว ที่เขามักได้ยินชื่อนี้จากปากของหทัยชนกบ่อย ๆ แต่ก็ไม่ได้ถามไถ่ว่าใช่หรือไม่ เพราะส่วนตัวคิดว่าไม่ใช่คนเดียวกัน เนื่องจากภรรยาสาวของเขาบอกว่า เดียร์ อาศัยและศึกษาอยู่ในแมนฮัตตัน หนึ่งในเขตปกครองของนครนิวยอร์ก โดยลืมคิดไปว่า การจารจรสมัยนี้เชื่อมต่อถึงกันได้อย่างดีเลิศ รวดเร็วทันใจ ไกลแค่ไหนก็ดูใกล้ในพริบตา
- ผู้เขียน
