บทที่ ๑๒ # การลงโทษ
"เจ้าไประรานอนุเก้าทำไม แล้วยังไปพังประตู่ของหลุนเอ๋อร์อีก ถ้าหากเวลานั้นหลุนเอ๋อร์เปลือยกายเล่า จะทำเช่นไร อยากตายนักใช่หรือไม่เชี่ยหนิง" เสียงคำรามปานฟ้าผ่า
"ไม่นะเจ้าคะ" เชี่ยหนิงตกใจน้ำตาไหลอาบใบหน้า
"แล้วเจ้าไปวุ่นวายกับเฟิงหลุนทำไม"
"อนุเก้า ข้ารังเกียจมันนักที่ใช้เล่ห์เหลี่ยมให้ท่านแม่ทัพนำพาไปชมงานดอกฝูหรง ทั้ง ๆ ที่ข้าตั้งใจซ้อมอย่างเต็มที่ แต่ท่านกลับไม่เหลียวแลข้าเลย ข้าเป็นฮูหยินรองลำดับหนึ่ง เป็นฮูหยินพระราชทานและเป็นบุตรีของท่านเหอเจี๋ยแต่ท่านผู้เป็นสามีข้ากลับไม่ไยดีข้า แต่กลับสนใจเกอต้อยต่ำเช่นมัน ข้าเกลียดมันที่สุด" เชี่ยหนิงมองเฟิงหลุนด้วยความเกลียดชัง
"บังอาจ"เสียงฟ้าผ่าดังขึ้น กล้ามากที่เอาตำแหน่งฮูหยินพระราชทานมาขู่เขา สงสัยว่าจะไม่อยากอยู่ตำแหน่งนี้แล้ว
"เจ้าคิดว่าเป็นใคร บิดาเจ้
