ปมรักบ่วงพันธนาการ

บทที่ 7 นายธนาคารหนุ่มตี๋ VS ผู้จัดการหน้าหนวด

นลินธาราขับรถมาถึงสวนยางตอนใกล้ค่ำ มีพิกุลมานั่งคอยกินข้าวด้วยอยู่ที่บ้านพัก

"อ้าวพิกุล มานั่งรอพี่เหรอ พี่สินไปไหนเสียล่ะถึงมานั่งคอยพี่อยู่นี่ได้" นลินธาราถามพิกุลด้วยความสงสัย

"พี่สินไปขับรถให้ผู้จัดการจ๊ะพี่ธารา วันนี้เข้าเมืองกัน น่าจะไปเที่ยวกันตามประสาผู้ชาย" พิกุลบอกนลินธารา

"อ๋อ แล้วกินข้าวแล้วหรือยัง" นลินธาราถามพิกุลด้วยความเป็นห่วง

"ยังเลยจ้ะพี่"

"งั้นดีเลยเดี๋ยวกินข้าวด้วยกัน พี่เอากับข้าวฝีมือคุณย่ามาเยอะแยะเลยเดียวกินด้วยกันนะพิกุล" นลินธาราชวนพิกุลกินข้าวพร้อมกับเอาของลงจากรถเข้าไปเก็บในบ้าน

"ขอบคุณนะพี่ธารา ว่าแต่ผู้จัดการกับพี่สินน่ะเขาไม่ไปเที่ยวกันนานแล้วนะพี่ ตั้งแต่นายหัวมีคู่หมั้นก็ไม่ค่อยชวนลูกน้องเที่ยว ได้ข่าวว่าคู่หมั้นสวยมากแล้วก็ดุมากด้วยยังเรียนอยู่เลย" พิกุลเล่าให้นลินธาราฟัง

"อ๋อ แล้วนายหัวเขามาที่นี่บ่อยหรือเปล่า พี่ทำงานมาเดือนกว่าๆยังไม่เจอนายหัวเลย" นลินธาราถามพิกุล

"เมื่อก่อนมาบ่อย แต่นายหัวจะอยู่ประจำที่เกาะรังนกค่ะ จะมาที่สวนก็วันเสาร์ อาทิตย์มาค้างมากินเหล้ากับลูกน้องพวกคนงาน แต่หลังๆมาน้อยลงเพราะว่ามีแฟน เหมือนนายหัวจะหลงคุณเนื้อแพรเอามากๆ ช่วงแรกได้ยินพี่สินบอกว่าไม่ค่อยอยากจะหมั้นเพราะคุณเนื้อแพรยังเด็กเพิ่งจะ19 พอหมั้นกันจึงคล้ายๆจะตามจีบเด็กที่เป็นคู่หมั้น เพิ่งจะหมั้นกันไปได้ไม่นานเองจ๊ะพี่ธารา"พิกุลเล่า

"อ๋อ พี่ว่าพิกุลรีบกินข้าวเถอะจะได้รีบกลับที่พัก พรุ่งนี้ต้องทำงานด้วย"นลินธาราพูดบอกพิกุลที่คุยจ้อตามนิสัยชอบคุย

"จ้ะพี่ธารา แต่ว่าคืนนี้พิกุลขอนอนกับพี่ธาราได้หรือเปล่า คือพี่สินไปข้างนอกกับผู้จัดการ พี่สินสั่งไว้ให้หนูมานอนค้างกับพี่ธาราเผื่อมีอะไรจะได้ช่วยกัน แต่หนูก็ว่าไม่มีคนงานที่ไหนกล้ามาทำอะไรเราหรอกเพราะถ้าทำนะ นายหัวรู้นายหัวไม่เก็บไว้แน่"

"ได้สิค้างกับพี่ก็ได้ แต่เตียงแคบหน่อยนะ เดี๋ยวพี่เอาเบาะนวมมาปูนอนข้างเตียงเพิ่มได้"

เมื่อนลินธาราและพิกุลกินข้าวกันเสร็จก็ได้อาบน้ำเตรียมตัวเข้านอนเพื่อพรุ่งนี้จะได้ลุกขึ้นไปทำงานแต่เช้า ฟากของธงชัยสินธุและนายหัวเหมราชที่มาสมทบกับลูกน้องทีหลัง หลังจากที่โดนคู่หมั้นสาวไล่ตะเพิดกลับมาจากหาดใหญ่ก็ขับรถกลับมาหมายจะมานอนค้างที่สวนยางและนั่งกินเหล้ากับลูกน้องแต่ที่ไหนได้ไอ้ลูกน้องตัวดีมันดันมาอกร้าวด้วยเหมือนกัน

"ไงไอ้ธง มานั่งแดกเหล้าเมาเป็นหมาอยู่ได้ เนื้ออยู่ใกล้ตัวขนาดนั้น มึงก็รีบจัดการจีบๆเสียให้สิ้นเรื่องสิ้นราว ลงทุนยอมควักเงินในกระเป๋าจ่ายเงินเดือนให้เขาเองขนาดนั้นนี่กะจะเอาทำเมียให้ได้เลยใช่ไหม" นายหัวเหมราชพูดถามลูกน้องคนสนิท

"แล้วใครบอกไม่จีบละนายหัว ผมจีบเขามาตั้งนานแล้ว เขาสนใจผมเสียที่ไหน อีตอนก่อนบอกว่าชอบ ก่อนจะบอกว่าจีบยังดีๆนะ ยังพอได้คุยกันได้ หลังจากบอกว่ารักว่าจีบ แม่คุณหนีผมไปเรียนเฉย บอกไม่คิดอะไรกับผมแบบนั้น จนได้กลับมาเจอกันอีกครั้งหนักกว่าเดิมอีก เรียนจบเกียรตินิยมมา สวยขึ้น เรียนเก่ง ลูกนายอำเภอมาจีบ แล้วผมจะเอาอะไรไปสู้กับเขาละครับนายหัว"ธงชัยเริ่มเมาและพูดในสิ่งที่อึดอัดใจออกมาให้นายหัวเหมราชฟัง

"เอ๊ย! ไอ้บ้า แกจะดูถูกตัวเองเกินไปแล้วนะไอ้เถ้าแก่ธงชัย มึงก็รวยน้อยเสียเมื่อไหร่ มึงลองขายสวนป่าต้นไม้ 70ไร่ของมึงดูสิ แล้วมึงลองนั่งนับเงินดู กูว่ามึงโคตรรวยแล้วนะไอ้ธง" นายหัวเหมราชพูด

"นั่นสิครับนายหัวพี่ธงชอบถ่อมตัวตลอด" สินธุพูดเสริม

"ถ้ากูเป็นมึงนะไอ้ธง กูจะรุกจีบเอามาทำเมียให้ได้ เพราะคนอย่างกูถ้ากูตั้งใจจะเอาทำเมียกูต้องได้" นายหัวเหมราชพูดอีก

"นี่นายหัวกำลังอินเรื่องของตัวเอง เพราะโดนว่าที่เมียไล่มาด้วยใช่ไหมครับ หัวอกเดียวกันชนครับชน" ธงชัยพูดว่าเหมราชด้วยความเมาและหัวเราะชอบใจ

"เออ ก็ใช่ ปากแม่คุณของกูนะ ด่ากูเสียไม่เหลือดี ไอ้คนมักมาก เจ้าชู้ เอาไม่เลือก ขอถอนหมั้นกูด้วย ใครว่ามีเมียเด็กมันกระชุ่มกระชวยวะ แม่งปวดหัวตายชัก คุณเธอฉลาดหลอกยากฉิบหาย ไหนจะปากคมกว่ากรรไกร ด่าผู้หญิงของกูซะเสียผู้เสียคน ด่าว่ากูชอบกินของสกปรกด้วย เกิดมายังไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนด่ากูได้เจ็บปวดเท่าน้องแพรว่าที่เมียกูเลย" นายหัวเหมราชบ่นให้ลูกน้องฟัง

"เป็นนายหัวก็ยังดีนะครับ ยังพอมีสิทธิเป็นคู่หมั้น แต่ผมนี่สิไม่มีสิทธิอะไรเลย" ธงชัยพูดด้วยความกลุ้มใจ

"อ้าว มึงก็รีบๆทำให้มันมีสิทธิเสียสิวะ" เหมราชรีบเชียร์ลูกน้องของตัวเอง

"นายก็พูดเหมือนง่ายนะ น้ำใจแข็งจะตาย" ธงชัยพูดเยอะเพราะเริ่มเมาแล้ว

"มึงก็ต้องหาวิธีทำให้เขาใจอ่อนสิวะ ตื๊อเท่านั้นที่จะครองโลกนะครับไอ้ธง"นายหัวเหมราชพูดบอกลูกน้องอีก

"ผมเห็นด้วยกับนายหัวนะพี่ รุกจีบเลยครับ ว่าแต่จะเที่ยงคืนแล้วผมว่าเรากลับกันเถอะครับ นายหัวจะไปค้างที่สวนหรือเปล่าครับหรือว่าจะกลับบ้านนายใหญ่" สินธุถามเจ้านาย

"กูจะกลับไปนอนบ้านพ่อ พรุ่งนี้สายๆจะกลับเกาะรังนก" นายหัวเหมราชพูด

"งั้นเรากลับกันเถอะพี่ธง ผมเป็นห่วงพิกุลด้วยนี่ก็สั่งไว้ให้ไปค้างกับน้องธาราถ้าน้องธารากลับมา" สินธุชวนธงชัยกลับเพราะนึกเป็นห่วงพิกุลกับนลินธารา

"จะรีบกลับไปไหนละวะ ปล่อยนายหัวกลับก่อน กูยังไม่เมา กูยังอยากดื่มต่อให้มันเมา" ธงชัยพูดแบบไม่ค่อยมีสติแล้ว

"มึงเมาแล้วไอ้ธงเชื่อกู กลับเถอะ ไอ้สินพาลูกพี่มึงกลับเถอะ" นายหัวเหมราชพูดและเกลี้ยกล่อมให้ธงชัยกลับบ้าน

เช้าของวันถัดมาธงชัยเมาค้างมีอาการปวดหัวมาก แต่ก็ลุกขึ้นไปทำงานที่สำนักงานเพราะอยากไปเจอหน้านลินธารา ไปถึงจึงหาเรื่องให้นลินธารามาดูแลด้วยการแหกปากร้องเสียงดังว่าปวดหัว

"ไอ้สิน กูปวดหัวหายาให้กูหน่อย ไอ้สินเว้ย..." ธงชัยร้องเรียกสินธุอยู่นานจนนลินธาราที่นั่งอยู่หน้าห้องได้ยิน และทนไม่ไหวต้องเดินเข้าไปบอกว่าสินธุคุมคนงานไปแทงปาล์มน้ำมันอยู่ไม่ได้เข้าสำนักงาน

"ผู้จัดการคะ คือพี่สินคุมคนงานไปแทงปาล์มค่ะ ผู้จัดการอยากได้อะไรหรือเปล่าคะ เดี๋ยวดิฉันหาให้" นลินธาราถามธงชัย

"ดิฉัน ผู้จัดการ ดูแม่คุณเรียกเข้า ทำเป็นไว้ตัวฉิบหาย" ธงชัยคิดในใจ

"ปวดหัว เมาค้าง หายาให้หน่อยสิ"

"ได้ค่ะ รอสักครู่นะคะ" นลินธารารับคำและเดินออกมาจากห้องทำงานของธงชัย และกลับเข้าไปพร้อมกับผ้าเย็นและน้ำขิง พร้อมกาแฟดำเข้มๆ1ถ้วย

"ผ้าเย็นค่ะ เช็ดหน้าจะทำให้สบายขึ้น ส่วนนี่น้ำขิงกับกาแฟดำ กาแฟดำแก้อาการเมาค้าง ส่วนน้ำขิงทำให้เลือดลมดีขึ้นสดชื่นขึ้น ไม่ต้องกินยาแก้ปวดหรอกค่ะ ดื่มอันนี้พักสักหน่อยเดี๋ยวก็ดีขึ้นแล้วค่ะ" นลินธาราพูดบอกธงชัย

"รู้ดีจังเลยนะ ไอ้วิธีการแก้อาการเมาค้างเนี่ย เคยมีผัวขี้เมาหรือว่าซ้อมไว้มีผัวขี้เมาละครับคุณนักบัญชีสุดฮอต" ธงชัยได้ทีกระแนะกระแหนนลินธารา

"ถ้าปากแบบนี้ก็ไม่ต้องกินหรอก ฉันไม่เคยมีผัวขี้เมาและไม่คิดจะเอาคนขี้เมามาทำผัวหรอกค่ะคุณผู้จัดการ" นลินธาราพูดด้วยความไม่พอใจและหมุนตัวจะเดินหนีไอ้ผู้จัดการหน้าหนวดคนนี้เสียที

"ไม่คิดจะมีผัวแต่ไปถ่ายรูปลงข่าวสังคมเสียขนาดนั้น ทำไมชอบยั่วให้ผู้ชายหลงเหรอ" ธงชัยว่านลินธาราอีก

"ฉันจะถ่ายรูปกับใครมันก็เรื่องของฉัน แล้วไอ้การถ่ายรูปเนี่ยเขาไปถือว่าเป็นการยั่วผู้ชายมาทำผัวหรอกค่ะ เพราะถ้าฉันคิดจะเอาใครสักคนทำผัวฉันแทบจะไม่ต้องลงทุนยั่วด้วยซ้ำ" นลินธาราพูดจบก็หมุนตัวกลับจะเดินออกไปแต่ธงชัยกลับดึงร่างบางเข้ามาปล้ำจูบ

"ปากดีปากเก่งแบบนี้พี่ชอบ ขอชิมปากคมๆหน่อยเถอะ" ธงชัยพูดจบก็ปล้ำจูบนลินธาราจนพอใจ จึงยอมปล่อย เมื่อธงชัยปล่อยนลินธาราจึงยกมือขึ้นตบหน้าธงชัยถึงสองทีซ้อน

"ทีนี้สำหรับการปล้นจูบฉันคราวก่อน และทีนี้สำหรับคราวนี้ จำไว้นะผู้จัดการถ้าเป็นผู้ชายจริงอย่ามาทำล่วงเกินกับผู้หญิงแบบนี้ พ่อแม่ก็เป็นถึงครูบาอาจารย์ ทำไมถึงไม่ซึมซับความน่ารักของครูประไพไปบ้าง" นลินธาราตบธงชัยสองทีซ้อนและว่าธงชัยด้วยน้ำเสียงโกรธมาก

"เออ ผมมันถ่อยมันเถื่อน ไหน ๆก็โดนด่าแล้วมานี่เลย จับทำเมียเสียเลยดีไหม" ธงชัยพูดและเข้าประชิดตัวนลินธาราอีกครั้ง แต่ได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้นเสียก่อน

"พี่ธารา ผู้จัดการคะ มีเจ้าหน้าที่จากธนาคารมาขอพบพี่ธารากับผู้จัดการค่ะ" พิกุลเคาะประตูเรียกขัดจังหวะ เหมือนเสียงระฆังช่วยชีวิตนลินธารา

"ใครมาอีกวะ เออ ๆ รู้แล้วให้เขารอก่อนนะพิกุล" ธงชัยร้องบอกพิกุล ทำให้นลินธารารีบวิ่งออกมาด้านนอกห้อง

"ส่วนเรื่องของเรา ฝากไว้ก่อนเถอะ เอาไว้คิดบัญชีทีเดียว มือหนักเหมือนกันนะ เล่นเอาหายเมาค้างเลยกู" ธงชัยพูดกับตัวเองเบาๆ และเดินตามนลินธาราออกไปดูว่าใครมาหา ปรากฏว่าเจ้าหน้าที่ธนาคารที่มาหาก็คือผู้จัดการกษิต ผู้จัดการหนุ่มหน้าตี๋รุ่นพี่มหาวิทยาลัยของนลินธารา

"คุณธงชัยผมมาเยี่ยมครับ เอากระเซ้าของขวัญปีใหม่จากทางธนาคารมาสวัสดีปีใหม่ล่วงหน้าครับ" ผู้จัดการกษิตสวัสดีธงชัย

"สวัสดีครับผู้จัดการกษิต" ธงชัยกล่าวทักทายกลับตามมารยาท พอดีกับที่นลินธารายกน้ำดื่มมาต้อนรับผู้จัดการรุ่นพี่

"ดื่มน้ำเย็นๆก่อนนะคะพี่กษิต" นลินธาราพูด

"ขอบใจจ้ะ ธาราสบายดีนะครับ" ผู้จัดการหนุ่มถามนลินธาราเสียงหวาน

"ก็สบายดีค่ะ" นลินธาราตอบแล้วยิ้มให้กษิต

"ครับ อ๋อ นอกจากกระเซ้าปีใหม่มาสวัสดีคุณธงชัยแล้ว พี่มีของขวัญปีใหม่มาให้ธาราด้วย อันนี้เป็นของพี่เอง" กษิตพูดและส่งห่อของขวัญในนลินธารา เมื่อธงชัยเห็นแบบนั้นก็เกิดอาการหมั่นไส้กษิตขึ้นมาตงิดๆ

"ขอบคุณมากค่ะพี่กษิต จริงๆไม่ต้องซื้อให้ธาราหรอกค่ะ ธาราเกรงใจ"นลินธาราพูด

"พี่ตั้งใจซื้อให้ ธารารับไว้เถอะนะครับ เปิดดูสิว่าชอบหรือเปล่า" กษิตพูด

"เอ่อ คุณผู้จัดการกษิตครับ คือมันยังเป็นเวลางานของพนักงานผม ให้ของแล้วผมว่าก็ควรรีบกลับไหมครับ ลูกน้องผมจะได้รีบกลับไปทำงานที่ค้างคาไว้ให้เสร็จ" ธงชัยพูดขัดขึ้น

"เอ่อ ครับ งั้นผมขอตัวกลับก่อน ธาราพี่กลับก่อนนะแล้วจะไลน์มาถามว่าชอบของขวัญของพี่หรือเปล่า" ผู้จัดการกษิตพูดขึ้นและส่งยิ้มให้นลินธาราอีก ธงชัยนั่งมองการสนทนาอยู่ด้วยตลอดเวลา นึกอยากจะต่อยหน้าไอ้ผู้จัดการหน้าตี๋คนนี้ให้คว่ำไปสักที

"ธาราถ้าเสร็จธุระแล้วก็ไปทำงานต่อสิ ผมขอบิลน้ำยางสดย้อนหลัง1อาทิตย์จัดการให้ด้วยภายใน15นาทีเอาไปให้ผมด้วย ผมลาคุณกษิตเลยไม่รอส่งนะครับพอดีผมงานยุ่ง" ธงชัยออกคำสั่งและเดินกลับไปในห้องทำงานของตัวเอง

"พี่กษิตขับรถกลับดีๆนะคะ ธาราต้องไปทำงานแล้ว" นลินธาราพูดกับผู้จัดการธนาคารหนุ่มสีหน้าเกรงใจ

"ครับไว้เจอกันนะธารา แต่พี่รู้สึกเหมือนคุณธงชัยเขาไม่ค่อยชอบขี้หน้าพี่เลย ปีนี้พี่ต้องรักษาเป้าด้วย กลัวเขาย้ายเงินหนีจังธารา" กษิตแอบกระซิบความกลุ้มใจของตัวเองให้นลินธาราฟัง

"กลับเถอะค่ะไว้คุยกัน ถ้าไม่อยากเงินหายเดี๋ยวนี้เลย เพราะธารามีเวลา 15 นาทีต้องไปทำงานให้เขาค่ะ" นลินธาราพูดบอกกษิตยิ้มๆ

"ครับกลับแล้ว" กษิตพูดและขอตัวกลับไป นลินธาราจึงรีบเข้าไปรวบรวมบิลค่าน้ำยางให้ธงชัย แต่ขณะที่เตรียมเอกสารอยู่ธงชัยก็มายืนที่โต๊ะ และถือวิสาสะหยิบกล่องของขวัญขึ้นมาดู จนนลินธาราหันกลับมาเห็นจึงโวยวายใส่ธงชัย

"นี่ผู้จัดการ นั่นมันของของฉันนะ หัดมีมารยาทเสียบ้าง" นลินธาราพูดต่อว่า

"ทำไม หวงของเหรอ ไหนดูสิไอ้ตี๋หน้าขาวมันซื้ออะไรให้" ธงชัยพูดและแกะกล่องของฝันออกมาดูปรากฏว่าเป็นนาฬิกาเรือนสวยยี่ห้อดัง

"ซื้อของแพงให้เสียด้วย มันจีบคุณอยู่เหรอ" ธงชัยถามด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดแต่นลินธารากลับเงียบไม่ตอบและโกรธธงชัยมาก

"ผมถามว่าไอ้หน้าขาวมันจีบคุณเหรอ ตอบสิ" ธงชัยถามเสียงดัง

"ถ้าใช่แล้วจะทำไม ไอ้หน้าขาวที่คุณด่าเขา มันก็ดีกว่าไอ้บ้าหน้าหนวดแบบคุณไม่ใช่เหรอ" นลินธาราพูดด้วยความโมโหมากเช่นกันที่ธงชัยมารุกรานตนเอง