เฮียยิม พาร์ท
ผมกลับมาที่ร้านหลังจากนอนพักฟื้นที่โรงพยาบาลแค่วันเดียว กลัวจะต้องเสียค่าใช้จ่ายมากกว่านี้ ก็เลยตัดสินใจที่จะกลับมาพักรักษาที่ร้านแทน
ข้าวของบางส่วนกระจัดกระจายเต็มพื้น ยังไม่ได้เก็บตั้งแต่เข้าโรงพยาบาล อุปกรณ์ที่ใช้ทำมาหากินบางอย่างเสียหาย คงต้องควักเนื้อตัวเองเพื่อซื้อมันใหม่ แถมข้อมือก็ยังมาเดี้ยงถูกเวลาอีก
เวรชิบ
“ข้าวของในร้านเสียหายไปเท่าไหร่วะ” ผมถามไอ้เข้มที่ช่วยเก็บของในร้าน รวมถึงเลื่อนสายตามองจูนที่กำลังวุ่นกับการช่วยเก็บด้วยเดินออกไปทิ้งข้างนอกเช่นกัน
“ช่างแม่งเหอะ เดี๋ยวค่อยไปหาซื้อมาลงใหม่” มันว่า
“กูถามว่าเท่าไหร่” ผมขึ้นเสียงจนต้องก้มหน้าปรับอารมณ์ตัวเอง จากความสะเพร่าที่ทำให้ร้านเป็นแบบนี้
“ไหนบอกกูว่าจะเก็บเงินไปเอาน้องมันคืนไงวะ” มันว่า เหมือนจะไม่เข้าใจในการกระทำ ซึ่งบางทีผมเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
“……” ผมเงียบพลางลอบถอนหายใจ
“ข้าวของพวกนี้เด
