“เรารักกันแบบไหนกันแน่.. มันเรียกว่ารักจริงหรอ”
นานหลายวินาทีที่ฉันปล่อยให้ความเงียบเข้าปกคลุมบทสนทนาระหว่างเราสองคน ดวงตาคู่คมฉายชัดความขุ่นเคือง ก่อนจะหลับตาลงครู่หนึ่งแล้วแปรเปลี่ยนเป็นราบเรียบตามเดิม
ความจริงที่ไม่เคยได้ยินจากปากเขา ตอนนี้กำลังได้ยินชัดเต็มสองหู
เพิ่งรู้ข้อเสียของคนชอบเงียบก็วันนี้นี่แหละ เพราะเวลาที่พลั้งเผลอพูดออกมาเมื่อไหร่ ก็จะไม่เหลืออะไรไว้ให้เก็บอีกต่อไป ทว่าต่อให้ตอนนี้สิ่งที่เขาพูดมันจะไม่ใช่สิ่งที่ฉันคิดไว้ แต่พูดออกไปมันก็คงจะไม่มีประโยชน์
ในเมื่อเราเลิกกันแล้ว..
ในเมื่อความรู้สึกถูกทำลายลงไปแล้ว..
เราสองคนไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะอธิบายเรื่องราวเหล่านั้นแล้ว พูดไปก็เท่านั้น ยังไงเรื่องระหว่างเราก็ต้องจบลงอยู่ดี
“ในที่สุดก็พูดสิ่งที่รู้สึกจริงๆ ออกมาแล้วใช่มั้ย” ฉันแสยะยิ้มมุมปาก
“…..”
“ถ้าอึดอัดขนาดนั้นก็ควรบอกกันสิ ไม่ใช่เสแสร้งแกล้งทำว่ามีความสุขเ
