ฉันขยับตัวด้วยความยากลำบาก ทันทีที่จะลืมตาเสียงคนสองคนก็ดังปะทะเข้ามาในโสตประสาท คล้ายว่ากึ่งความฝันก่อนที่เสียงนั่นมันจะดังชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ
จากที่พยายามจะลืมตาฉันก็แกล้งนอนหลับต่อ เพื่อที่จะได้ฟังบทสนทนาของพวกเขาได้ถนัด พลางขยับปลายนิ้วเพื่อยืนยันว่าฉันยังมีชีวิตอยู่
“รู้มั้ยว่าอะไรสำคัญที่สุดในชีวิตของฉัน.. แค่หลานของฉันปลอดภัยและมีความสุขดี นี่คือความสุขที่ฉันมีก่อนจะแก่ตาย แต่แกไม่เคยทำให้ฉันรู้สึกว่าแกพร้อมที่จะเป็นพ่อคน”
“คุณแม่ครับ คือผม..”
“แกอยากเริ่มสร้างครอบครัวใหม่ ฉันก็จะไม่ห้าม แต่ฉันจะเอาหลานของฉันคืน”
คุณยาย..
เรียวคิ้วกระตุกเล็กน้อยที่ได้ยินโทนเสียงที่คุ้นเคย พลันความรู้สึกดีก็เข้าแทรกแทนที่ความปวดหน่วงในอก
ฉันได้ยินเสียงคุณยายที่ตอบโต้กับป๊าอย่างดุเดือด ซึ่งอาจจะเป็นครั้งที่สองที่ฉันได้เห็นมัน
ครั้งแรกเป็นตอนที่ฉันป่วยหนักจนเกือบจะไม่มีทุกวันนี้ แต่ป๊ากลับติด
