วันสุดท้ายของการพักฟื้นร่างกายในโรงพยาบาล หลังจากใช้เวลาเต็มที่ไปกับการพักผ่อนแล้วก็อยู่กับความคิดตัวเอง เพื่อให้มั่นใจว่าการตัดสินใจของตัวเองในครั้งนี้จะไม่ผิดพลาด
มันไม่ใช่ความคิดเพียงวูบเดียวที่ผ่านเข้ามา แต่มันคือความคิดที่ถูกไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วนจากเหตุการณ์ทุกอย่างที่เกิดขึ้น
ฉันไม่สามารถใช้ชีวิตอยู่ ท่ามกลางเรื่องราวเลวร้ายที่เคยเกิดขึ้น รวมถึงสถานที่ที่อัดแน่นไปด้วยความทรงจำสีหม่นที่ฉันอยากจะลืม
เฮียยิม..
ผ้าพันคอไหมพรหมผืนสีขาวถูกบรรจุลงในกล่องอย่างดีทำให้ฉันนึกถึงใบหน้าคมคาย ปลายผ้าปักชื่อเล่นของฉันเอาไว้ บ่งบอกว่าเขาใส่ใจในรายละเอียด แม้เจ้าตัวจะไม่ได้เป็นคนเอามาให้ฉันด้วยมือของเขาก็ตาม
มันเป็นผ้าพันคอที่นุ่มมาก แล้วก็คงจะอุ่นไม่น้อยตอนที่ฉันขึ้นเหนือไปอยู่กับคุณยาย แต่ทำไงดีฉันมีผ้าพันคอผืนสีขาวแล้วสิ
“จะไปจริงหรอ”
“ไม่ไปได้ไหม”
ได้แต่ยิ้มทั้งน้ำตากับประโยคที่ฉันอยากได
