ฟีน พาร์ท
ฉันนั่งอยู่ข้างเตียงเฮียยิม มองใบหน้าที่ฟกช้ำกับข้อมือที่ถูกสวมเฝือกชั่วคราวเอาไว้
ถ้าเขาตื่นมาคงตกใจจนช็อคไปเลยก็ได้ กับการเห็นข้อมือที่ใช้สร้างรายได้หลักใช้การไม่ได้ชั่วคราว ต่อให้มันไม่นาน แต่เงินที่เขาต้องเสียเปล่าไปก็คงทำเฮียยิมเจ็บใจไม่น้อย
ฉันรู้ว่าเขารักงานที่ตัวเองทำมาก แม้จะไม่เคยพูด แต่สายตาเวลาทำงานมันบอก
ทั้งตั้งใจ แล้วก็ใส่ใจทุกรายละเอียด
ตอนนี้เขานอนหลับไปหลายชั่วโมงจนฉันกระวนกระวายใจ คอยถามพยาบาลที่เข้ามาเช็คอาการตลอดว่าเขาปลอดภัยดีให้หายวิตกกังวล
ร่องรอยที่ปรากฏบนร่างกายเขามันทำให้ฉันอดห่วงไม่ได้ ต่อให้แข็งแรงแค่ไหน แต่ถูกรุมขนาดนั้นก็คงจะตั้งหลักสู้ไม่ทันเหมือนกัน
อีกอย่างฉันก็แค่อยากรู้ว่าเฮียยิมไปทำอะไรไว้ ถึงได้ถูกพวกคนตัวใหญ่รุมทำร้าย อย่างกับไปกู้หนี้นอกระบบมายังไงยังงั้นเลย
“ทำไมยังไม่ตื่นอีก..” ฉันพึมพำแล้วเบะริมฝีปากเล็กน้อย
แต่พอได้ยินเสียงคราง
