เมียลับท่านรอง

รักยังอยู่ หรือ แค่ผูกพันธ์

ตอนที่ 13

นรภัฏเริ่มมั่นใจว่าการเข้ามาทำงานของปภาวรินทร์โดยความช่วยเหลือของน้องสาวและภาณุวัฒน์นั้นไม่ใช่เรื่องบังเอิญ แต่การแสดงความสนใจอย่างออกนอกหน้าเป็นสิ่งที่เขาต้องระมัดระวัง

นรภัฏไม่อยากให้น้องสาวของตนเองรู้ว่าเขากำลังสนใจเลขาฯ ของเธอ เพราะตัวเขาเองไม่ต้องการทุกอย่างให้เปิดเผยออกมาก่อนเวลาอันสมควร

เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น ก่อนที่วิชชุดาจะเดินเข้ามาและส่งพาสปอร์ตให้นรภัฏ

“นี่เป็นพาสปอร์ตของเลขาฯ คุณพริมค่ะ”

“ทำไมคุณไม่เอาไปให้เธอเองล่ะ”

“คุณฝ้ายเธอออกไปทำธุระกับคุณพริมค่ะ ยังไม่กลับเข้ามาเลย”

“อ๋อ งั้นฝากไว้ก็ได้ เดี๋ยวผมจะเอาไปให้เธอเอง”

“ค่ะ” นรภัฏเงยหน้าจากพาสปอร์ตในมือ ตาคู่นั้นดูจะมีประกายอย่างเก็บไม่อยู่

ชายหนุ่มทิ้งตัวพิงพนักเก้าอี้ อดไม่ได้ที่จะยิ้มกว้าง...ความรู้สึกเหมือน หนุ่มน้อยกำลังนัดเดตครั้งแรกกับสาวครั้งแรก เขารู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก

แล้วก็มาถึงวันเดินทางนรภัฏมองร่างเล็กที่นั่งเคียงข้างบนเก้าอี้ตัวใหญ่ภายในเครื่องบินชั้นธุรกิจ แม้จะดีใจที่ได้นั่งมองเธอใกล้ๆ ในระยะประชิดโดยไม่ต้องแอบหรือหลบสายตาเหมือนอย่างเช่นเคยแล้วก็ตาม แต่ชายหนุ่มก็อดถอนหายใจอย่างผิดหวังไม่ได้ เมื่อคืนเขาอุตส่าห์นั่งคิดหัวข้อการสนทนาที่จะทำให้สามชั่วโมงในการเดินทางครั้งแรกด้วยกันผ่านไปอย่างราบรื่น แต่ดูเหมือนตอนนี้คงไม่จำเป็นเสียแล้ว

ภาพชายหนุ่มหน้าตาดียิ่งในช่วงระยะหลัง ๆ มานี้ เขาเป็นที่คุ้นหน้าคุ้นตาในแวดวงนักธุรกิจ พาหญิงสาวหน้าตาสะสวยเดินทางมาด้วยกัน เธอซบอยู่ข้าง ๆ เขา จนทำให้ภาพนั้นมีแต่คนอิจฉา พนักงานประจำเครื่องเดินกลับมาพร้อมหมอนอิงใบเล็กก่อนจะยื่นส่งให้ชายหนุ่ม

“ขอบคุณครับ”

นรภัฏเอ่ยขอบคุณ ก่อนจะเอี้ยวตัวไปประคองศีรษะหญิงสาวข้างกายขึ้น แล้วสอดหมอนเข้าไปเพื่อจัดท่าทางให้เธอได้หลับอย่างสบาย มือใหญ่เกลี่ยปอยผมตรงหน้าผากให้เข้าที่เรียบร้อย ก่อนจะนั่งมองเธอไปพลาง ๆ ยามเธอหลับตาแล้วก็ไม่ต่างจากเด็กสาวคนนั้นเมื่อห้าปีก่อน คนที่เขาไม่อาจจะละสายตาไปจากเธอได้ เกิดอะไรขึ้นกับเธอในช่วงห้าปีที่ผ่านมากันแน่ นรภัฏอดคิดไม่ได้ว่าถ้าวันนั้นเขาไม่หุนหันพลันแล่น และอยู่รอพิสูจน์ให้เห็นว่าเธอเป็นอย่างไรสถานการณ์คงไม่ต้องยืดเยื้อเหมือนเช่นทุกวันนี้ เธอบอกว่าเธอไม่ได้หมั้น ไม่ได้แต่งกับเจ้าสัวปรเมศวร์ มันจะจริงอย่างที่เธอบอกเชียวรึ!.. เจ้าสัวออกจะรวยล้นฟ้าซะขนาดนั้น ถึงแม้ตอนนี้จะหาความจริงจากเขาไม่ได้แล้ว เพราะเจ้าสัวได้เสียชีวิตไปเมื่อสามปีก่อน

ภีรดาน้องสาวของเขาเคยบอกว่า ปภาวรินทร์เคยมาตามหาเขาที่บ้านครั้งหนึ่ง หลังจากนั้นเธอก็เงียบหายไป จนภีรดาได้มาพบกับปภาวรินทร์อีกครั้ง เมื่อเธอมาฝึกงานอยู่ที่บริษัทของอรรณนพ จนเธอฝึกงานเสร็จ แต่ภีรดาก็ยังไม่ได้บอกอะไรกับพี่ชายของเธอ จนกระทั่งวันที่ปภาวรินทร์ยื่นใบสมัครงานในตำแหน่งฝ่ายบัญชี อันที่จริงตำแหน่งฝ่ายบัญชีก็ไม่ได้เต็ม แต่ภีรดาต้องการจะให้ปภาวรินทร์ได้เจอกับพี่ชายของเธออีกครั้ง เธอจึงขอให้ปภาวรินทร์มาเป็นเลขาฯ ของเธอแทน

ปภาวรินทร์ตัดสินใจอยู่นาน แต่ช่วงนั้นคุณยายของเธอป่วยหนัก ภีรดาเสนอเงินช่วยเหลือค่ารักษาพยาบาล ปภาวรินทร์จึงยอมตกลงมาเป็นเลขาฯ ของภีรดา และเงินค่ารักษาพยาบาลทั้งหมดปภาวรินทร์ได้ขอให้หักจากเงินเดือนของเธอในแต่ละเดือน ซึ่งเรื่องนี้ ภีรดาก็ยังไม่เคยเล่าให้พี่ชายฟัง

ถึงแม้สถานการณ์ในวันนี้อาจจะแตกต่างไป แต่นรภัฏก็ยังเชื่อว่าสิ่งใดเกิดขึ้นแล้ว สิ่งนั้นย่อมดีเสมอ เขาโชคดีที่เธอได้เดินกลับเข้ามาในชีวิตอีกครั้ง แต่ตราบใดที่เขายังไม่แน่ใจว่าทุกอย่างที่เธอพูดนั้นเป็นความจริงที่เขาพิสูจน์แล้ว เขาจะไม่ยอมเชื่อเธอเด็ดขาด

“ฝ้าย!!! ชายหนุ่มตกใจเมื่อหันไปเห็นหญิงสาวข้างกาย ที่ตอนนี้เธอกำลังหน้าซีด มือสั่น จริงๆ เขาเริ่มสังเกตเธอมาตั้งแต่เช้าแล้วว่าปภาวรินทร์ดูเงียบผิดปกติ ทีแรกเขาคิดว่าเธอคงจะเกร็งที่ต้องเดินทางกับเขาสองต่อสอง แต่ดูจากสภาพหน้าซีด มือสั่นของเธอตอนนี้แล้ว เขาจำเป็นต้องปลุกเธอเพื่อถามไถ่อาการดังกล่าวให้สิ้นสงสัย

“ดิฉัน....ไม่เป็นไรมากค่ะ แค่ขอพักสักครู่ หญิงสาวพึมพำพร้อมกับการหลับตาลงอย่างช้า ๆ ปภาวรินทร์กลัวเครื่องบินแต่เธอเองก็ไม่ได้ตั้งใจจะแสดงความอ่อนแอออกมาให้เขาเห็น เพียงแค่จิตใต้สำนึกเท่านั้นที่ทำให้เธอหายใจไม่ทั่วท้องในที่แคบและมีอากาศจำกัดภาพตนเองในเครื่องบินกับประสบการณ์ครั้งแรกมันทำให้เธอกลัว

พนักงานบนเครื่อง เดินมาถามอาการของเธออีกครั้ง ปภาวรินทร์กอดแขนตัวเองแน่น กลิ่นอาฟเตอร์เชฟหอมอ่อนๆ ที่โชยเข้าจมูกทำให้ปภาวรินทร์ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมองใบหน้าเกลี้ยงเกลาสะอาดสะอ้านของผู้เป็นเจ้านายที่อยู่ห่างจากเธอไม่ถึงคืบ ก่อนที่เขาจะเอื้อมมือมาปรับที่นั่งและเอาเสื้อสูทของเขาคลุมร่างให้เธอ

นรภัฏเห็นดวงตาที่มีแววกังวลคู่นั้นมองเขาอยู่ ก่อนจะพูดกลับเธอ

“ห่มไว้ก่อนนะ เดี๋ยวพอเครื่องได้ระดับแล้ว พี่จะขอเครื่องดื่มร้อนๆ กับยาให้ ฝ้ายจะได้พักผ่อน” เธอหลับพร้อมกับรอยยิ้ม นี่เขาพูดกับเธอเหมือนเช่นเคยแล้ว เมื่อห้าปีก่อนเขาก็ดูและเธอแบบนี้ ตอนที่เธอไม่สบาย

“ขอบคุณค่ะ” ปภาวรินทร์พึมพำขอบคุณก่อนหลับตาลงอีกครั้ง กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ ที่ติดเสื้อสูทอยู่ ทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาอย่างน่าประหลาด มันเป็นกลิ่นน้ำหอมของเขาที่เธอรู้สึกคุ้นเคยและจำมันได้เป็นอย่างดีถึงแม้ว่าจะผ่านมาแล้วถึงห้าปีก็ตาม

กลิ่นของเขาทำให้เธอมีความรู้สึกสดชื่น อบอุ่น รู้สึกได้รับการปกป้องและไม่กลัวที่จะผจญภัยเมื่อมีเขาอยู่ข้าง ๆ ปภารินทร์หลับไปก่อนที่จะกินยาเสียอีก เมื่อพนักงานเดินมาเสนอรายการอาหารบนเครื่องเขาจึงปฏิเสธไป ขอเพียงกาแฟร้อนแก้วเดียวและหยิบงานที่จะนำเสนอกับบริษัทคู่ค้าขึ้นมาวางตรงหน้าเพื่อศึกษาอีกครั้ง ก่อนเอาไปนำเสนอ

หลังจากเครื่องลงจอด ทั้งสองผ่านการตรวจคนเข้าเมืองอย่างไร้ปัญหา ปภาวรินทร์ดูสดชื่นขึ้นอย่างเห็นได้ชัดหลังจากที่เธอได้พักผ่อนบนเครื่อง เขาหยุดรอให้เธอไปทำธุระส่วนตัว และพากันเดินออกมายังบริเวณรอรับผู้โดยสาร พนักงานขับรถที่มิสเตอร์ลีส่งมา รออยู่ก่อนหน้าทั้งสองแล้ว นรภัฏเหลือบมองดูนาฬิกา และยังเห็นว่าพอมีเวลาอีกเกือบสองชั่วโมงก่อนจะถึงการประชุม ทีแรกเขาคิดว่าจะไปใช้ห้องที่บริษัทเพื่อให้ปภาวรินทร์ได้ทบทวนแผนงานนำเสนอ แต่ตอนนี้เขาเปลี่ยนใจบอกคนขับรถให้ตรงไปยังอีกที่หนึ่งแทน

ปภาวรินทร์เงยหน้ามองนรภัฏ ด้วยความแปลกใจเมื่อมีรถมาจอดเทียบอยู่ข้างถนน ในย่านจอแจพลุกพล่าน แทนที่จะเป็นหน้าตึกสำนักงานของคุณเฉิน แต่เธอได้ยินนรภัฏบอกสั้นๆ กับพนักงานขับรถก่อนจะเปิดประตูลงรถไปและจับประตูค้างไว้ ทำให้เธอต้องรีบก้าวขาลงตามเขาไปโดยไม่ทันได้ซักถาม

“หิวมั้ย พี่ว่าจะพาฝ้าย แวะทานอาหารแถวนี้ก่อนแล้วค่อยเข้าไปที่สำนักงานของมิสเตอร์ลี”

เขาพาเธอเข้ามาทานอาหารในร้านที่ทั้งสองลงความเห็นตรงกัน เป็ดปักกิ่งพร้อมกับ พร้อมกับบ๊ะจ่างเลิศรสถูกยกมาวางเรียงอยู่ตรงหน้า พร้อมกับก๋วยเตี๋ยวหลอดไส้กุ้ง ฮะเก๋า กับซาลาเปาไส้ครีมและน้ำชาร้อนๆ

“เอาอะไรเพิ่มอีกก็สั่งได้นะ” ปภาวรินทร์ตาโตก่อนบอก

“โห แค่นี้ก็เยอะแล้วค่ะ”

“พี่รู้ว่าฝ้ายชอบกินก๋วยเตี๋ยวหลอด กับซาลาเปา”

“ขอบคุณค่ะ ที่พี่ไม่ลืม” เธอยอมเรียกเขาเหมือนเช่นเคย หญิงสาวตัดแบ่งก๋วยเตี๋ยวหลอดแบ่งใส่จานให้ชายหนุ่ม

“อร่อยค่ะ กุ้งหนึบเลยพี่ภัฏ” นรภัฏมองหญิงสาวรับประทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อยอย่างมีความสุข เธอลองชิมทุกอย่างที่วางตรงหน้า และติชมอย่างตรงไปตรงมา ไม่มีทีท่าเหนียมอาย เขาเพิ่งรู้ว่าตนเองได้เด็กสาวเมื่อห้าปีคนนั้นกลับมา คนที่เขาเคยรักเธอหมดหัวใจ

หลังจากทานอาหารเสร็จ เขาก็ให้หญิงสาวทบทวนแผนงานที่จะนำเสนอกับมิสเตอร์ลี บริษัทคู่ค้า ภายในร้านกาแฟแห่งหนึ่ง