8

3275 คำ

“ไอ้คนบ้า! ไอ้สิงโตหื่น ตายซะเถอะ อย่าอยู่เลย!” สาวเจ้าที่โมโหเดือดๆ ทั้งทุบ ทั้งตบ ทั้งต่อย สารพัดที่สามารถเอาคืนการกระทำของอีกฝ่ายได้ แม้ว่ามันจะไม่สาสมกับสิ่งที่เสียไปก็ตาม ปึก! เพียะ! ผัวะ! “โอ๊ย! คิดจะฆ่าผัวเหรอจ๊ะคนดี” เลโอนาดท์ปล่อยให้สาวเจ้าระบายอารมณ์พักหนึ่ง ก่อนจะรวบข้อมือบางแล้วพลิกตัวขึ้นมาคร่อมทับคนที่กำลังบ้าคลั่งแทน “กรี๊ดดดด” มะลิฉัตรกรีดร้องเสียงดังอย่างเจ็บใจ “โห... ดีใจใหญ่เลยนะเราน่ะ ฮ่าๆๆ” ชายหนุ่มหัวเราะร่าอย่างชอบใจ เมื่อเห็นใบหน้าแดงก่ำที่หายใจหอบนิดๆ ทำให้หน้าอกหน้าใจกระเพื่อมตาม “ดีใจกับผีน่ะสิ! ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ!” สาวเจ้าบอกอย่างเดือดดาล “เห็นแก่ความน่ารักของเธอเมื่อคืน ฉันจะยอมปล่อยแล้วกัน” ชายหนุ่มเอ่ยยิ้มๆ “งั้นก็ขยับออกไปสิ!” เมดสาวเอ่ยด้วยสีหน้าตึงๆ ทั้งโกรธ ทั้งอายสารพัด “ฟังก่อนสิ! เดี๋ยวฉันจะออกไปทำอาหารเช้ารอ เธอก็ไปอาบน้ำ โอเคไหม?” คนตัวโตอาสาทำอาหารเช้าอย่างใจดี “ไม่โอเค! ฉันจะกลับห้อง!” หญิงสาวตอบกลับทันที “ก็นี่ไงห้องของเธอ...กับฉัน เธอจะหนีฉันไปไหนอีก หืม!” ชายหนุ่มเอ่ยพลางก้มลงหอมที่แก้มนวลอย่างอดใจไม่ไหว! “กรี๊ดดด อย่ามาทำแบบนี้นะ!” ร่างบางดิ้นไปมาอย่างไม่พอใจ “เธอก็ว่าให้มันง่ายๆ หน่อยสิมะลิ! ตอนนี้ร่างกายฉันมันพร้อมจะทำแบบเมื่อคืนกับเธอ...” เขาเอ่ยพร้อมกับทำท่าทางเจ้าเล่ห์ “ฉันจะสู้ตาย!” เธอว่าด้วยสีหน้ามุ่งมั่น บ่งบอกว่าจะไม่มีทางยอมเหมือนเมื่อคืนเด็ดขาด! “พระเจ้า! ตอนนี้น้องชายแข็งสุดๆ ไปเลย ลองจับดูสิ!” ชายหนุ่มเอ่ยจบก็ดึงมือของสาวเจ้าลงไปจับปลาช่อนแอมะซอนตัวเขื่องทันที “กรี๊ดดดด ฉันจะไปอาบน้ำ ปล่อยนะ กรี๊ดดดด” มะลิฉัตรหลับตาแน่นแล้วกรีดร้องอย่างตกใจ เมื่อมือของเธอสัมผัสโดนบางอย่างเข้าและมันขยับตัวไปมาตอบสนอง “ว่าให้มันง่ายๆ แบบนี้สิ” ชายหนุ่มหัวเราะ ก่อนจะยอมปล่อยมือของสาวเจ้าแต่โดยดี “โรคจิต อี๋...” มะลิฉัตรเอ่ยพลางเช็ดมือกับผ้าห่มไปมาอย่างโมโห ‘บ้าจริง! ยังรู้สึกอุ่นๆ ที่มืออยู่เลย’ “ยี่สิบนาทีนะ ถ้าช้ากว่านั้น! ฉันจะจับเธอกินบนเตียงแทนอาหารเช้า” เลโอนาดท์สวมเสื้อคลุมเสร็จก็เดินออกห้องไปอย่างตัดใจ เพราะถ้าขืนอยู่นานกว่านี้ คงได้หักหาญน้ำใจหญิงสาวเป็นแน่! และมันคงไม่ใช่แค่ครั้งเดียว “ไอ้สิงโตบ้ากาม!” สาวเจ้าตะโกนด่าตามหลังอย่างขุ่นเคือง ก่อนจะรีบคว้าเสื้อคลุม แล้วเดินตรงไปยังห้องน้ำอย่างรวดเร็ว! ที่ห้องรับแขก... เลโอนาดท์เดินออกมาก็เจอกับเจซี มือขวาคนสนิท นั่งถือเอกสารรอยู่ด้วยสีหน้าไม่ค่อยดี “ไง!” “อรุณสวัสดิ์ครับบอส ผมสั่งอาหารเช้าให้แล้ว อีกสิบนาทีพนักงานจะขึ้นมาเสิร์ฟครับ” เจซีเอ่ยพร้อมกับสำรวจอาการผู้เป็นนายอย่างสงสัย “ทำไมมองฉันแบบนั้น!” เลโอนาดท์ถามอย่างไม่พอใจ “คุณซาเก้โกรธที่บอสไม่เข้าประชุมครับ” เจซีตอบตามตรงเพราะเพิ่งโดนอีกฝ่ายเหวี่ยงใส่ ก่อนจะออกจากห้องไปเมื่อครู่ ตอนแรกตนตั้งใจจะเข้าไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น แต่พอได้ยินเสียงหยอกล้อกับเสียงหัวเราะดังในห้อง แล้วลมแทบจับเสียให้ได้ โดยเฉพาะวลีเด็ดเมื่อครู่ ‘พระเจ้า! ตอนนี้น้องชายแข็งสุดๆ ไปเลย ลองจับดูสิ!’ “ฉันรู้! ซาเก้ก็แบบนี้แหละ เดี๋ยวก็ดี” ชายหนุ่มบอกด้วยท่าทีไม่ทุกข์ร้อน “เอ่อ... แล้ว...” เจซีเอ่ยพลางหันไปมองทางห้องนอน “มะลิฉัตร เธอเป็นเมดที่มาทำความสะอาดห้องแทนธาริณีแต่ตอนนี้เธอเป็นผู้หญิงของฉัน” เลโอนาดท์ตอบอย่างตัดรำคาญ “พระเจ้า! นี่บอสฟาดเมดของโรงแรมเหรอครับ!” เจซีตาโตอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าผู้เป็นนายจะทำเรื่องน่าอายแบบนี้ได้ “เออ! ใช่! แล้วนายจะเสียงดังทำไมวะ!” คนที่โดนตอกย้ำตอบกลับอย่างหัวเสีย “ผมขอโทษ! แต่เรื่องมันจะไม่จบแค่นี้นะครับบอส” เจซีรีบเตือน “ฉันก็ไม่ได้อยากจะให้มันจบนี่” เลโอนาดท์บอกพร้อมกับยักไหล่ทั้งสองข้างขึ้นอย่างไม่แคร์ “ว้าว!” เจซีอุทานเสียงดังอย่างไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อ “ฉันมีสติ โอเค้! แล้วนายก็ช่วยย้ายก้นไปเข้าร่วมประชุมแทนฉันได้แล้ว!” คนที่เพิ่งฟาดไก่วัดไปหมาดๆ เริ่มจะของขึ้นกับท่าทีของคนสนิท “บอสจะ... จะ...” “ฉันก็จะอยู่กับเธอที่ห้องไง ชัดเจนไหม?” เลโอนาดท์เอ่ยย้ำเสียงดังอย่างทนไม่ไหว “ชะ... ชัดครับ” เจซีตอบ พร้อมกับเก็บเอกสารใส่ลงในกระเป๋าด้วยมือไม้สั่นๆ “เชิญ!” คนกำลังเดือดเอ่ยปากไล่อีกครั้ง “ครับ!” คนถูกไล่คว้ากระเป๋าเอกสาร แล้วรีบเดินออกไปอย่างรวดเร็ว “อะไรกันนักกันหนาวะ?” เลโอนาดท์ส่ายหัวอย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะเดินกลับเข้าไปอาบน้ำที่ห้องข้างๆ เพื่อที่จะได้ออกมาทานอาหารพร้อมกับสาวเจ้า ยี่สิบนาทีต่อมา... เลโอนาดท์หันไปมองตามเสียงฝีเท้า ก็เห็นสาวเจ้าเดินมาหยุดที่หัวโต๊ะพอดี “มะลิ! มานั่งตรงนี้สิ” เขาเอ่ยชวนด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม “ค่ะ” มะลิฉัตรเอ่ยรับอย่างว่าง่าย “สเต๊กกับสลัดผลไม้ แล้วก็ซุปครีมเห็ด” เลโอนาดท์เอ่ยพลางยกฝาครอบออกให้ เธอมองดูอาหารตรงหน้าอย่างทึ่งๆ ก่อนจะหันไปถามอีกฝ่ายอย่างสงสัย “คุณทำเหรอคะ” “เปล่าหรอก! พอดีเจซีสั่งเอาไว้ให้ ฉันเลยไปอาบน้ำที่อีกห้องแล้วก็ออกมานั่งรอเธอ” เขาบอกด้วยน้ำเสียงอบอุ่น “เดี๋ยวทานเสร็จแล้ว มะลิขอกลับห้องเลยนะคะ!” มะลิฉัตรรีบบอก เพราะเธอจะต้องไปซื้อของฝากให้กับน้องๆ ที่บ้านเดือนแรม “จะไปไหน!” ชายหนุ่มถามด้วยสีหน้าตึงๆ “มะลิต้องเตรียมตัวไปชลบุรีค่ะ” เธอบอกก่อนจะตักซุปครีมเห็ดขึ้นมาทาน “ไปทำไม?” เลโอนาดท์ถามต่ออย่างไม่หายคาใจ “กลับบ้านค่ะ!” “เธอมีคนรักรออยู่ที่นั่นเหรอ?” ชายหนุ่มวางส้อมกับมีดหั่นสเต๊กลง แล้วยกมือขึ้นกอดอกด้วยสีหน้าหงุดหงิด “ถ้าคุณหมายถึงคนรักที่เป็นแฟน ไม่มีค่ะ แต่ถ้าเป็นคนรักอย่างเช่นครอบครัว น้องๆ มีค่ะ มีเยอะเลย” มะลิฉัตรยิ้มบางๆ กับท่าทางที่เหมือนคิงคองโมโหของอีกฝ่าย “กี่คน” “หกคนค่ะ แต่พวกเราไม่ใช่สายเลือดเดียวกัน แต่ก็รักกันมากค่ะ” เธอบอกพลางนึกไปถึงน้องๆ และจันทร์ฉายด้วยสีหน้ายิ้มๆ “หมายความว่า...” “เอ่อ... มะลิเป็นเด็กกำพร้า ที่โตมาในสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าค่ะ” หญิงสาวตอบด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ ผิดไปจากก่อนหน้าลิบลับ “ฉันขอโทษ” เลโอนาดท์ใจหายแวบกับน้ำเสียงที่ฟังดูขมขื่นนั้น “ไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะ มะลิไม่ได้อาย!” คนที่บอกไม่อาย แต่กลับน้ำตาคลอหน่วยขึ้นมาทั้งสองข้าง เธอรู้สึกโหยหาความอบอุ่น เวลาเห็นเพื่อนคนอื่นๆ มีพ่อแม่อยู่พร้อมหน้า และมันเจ็บทุกๆ ครั้ง ที่พอทุกคนรู้ว่าเธอมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ก็ไม่มีใครอยากจะเข้าใกล้ หรือเป็นเพื่อนกับเธออีกเลย นอกจากพิมาลาที่โตมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าด้วยกันแล้ว ก็มีอรินอีกคนเท่านั้นที่อยากจะเป็นเพื่อนกับเธอจริงๆ “ฉัน...” “คุณเห็นตาสีฟ้าอมเขียวนี่ไหม? เวลาส่องกระจกทุกๆ ครั้ง มะลิมักจะถามตัวเองตลอดว่า...พ่อกับแม่ของมะลิคือใคร ทำไมพวกเขาถึงทิ้งมะลิไป มันรู้สึกเหมือนกับว่ามะลิคือความผิดพลาดที่พวกเขาไม่อยากจะให้เกิดขึ้น!” มะลิฉัตรรีบยกมือขึ้นปาดน้ำตาทิ้งอย่างอายๆ ที่อยู่ๆ ก็มาอ่อนไหวต่อหน้าอีกฝ่ายเอาดื้อๆ “พระเจ้า! เธอมีค่าสำหรับฉันนะมะลิ” เลโอนาดท์ลุกขึ้นไปดึงสาวเจ้าที่น้ำตานองหน้าเข้ามากอด พร้อมกับลูบหลังให้อย่างปลอบโยน “เดี๋ยวทานข้าวเสร็จแล้ว เราไปชลบุรีกันเลยไหม?” “เรา...” มะลิฉัตรถามย้ำอย่างไม่เชื่อหู “ใช่! เธอกับฉัน เราจะขับรถไปด้วยกัน” “เอ่อ... แล้วคุณไม่ไปทำงานเหรอคะ?” “ให้เจซีไปทำแทนแล้ว” “แต่ว่า...” “หรือเธอมีใครที่นั่นแล้วไม่อยากให้ฉันไป” เลโอนาดท์เริ่มจะหน้าตึงขึ้นมาอีกครั้ง “คือมะลิจะไปค้างคืนนอนกับแม่ค่ะ ถ้าคุณไปด้วยมะลิกลัวว่าคุณจะไม่สะดวก เพราะที่นั่นไม่มีอะไรเหมือนห้องของคุณเลย ทั้งห้องนอนและห้องน้ำ มัน...” “ฉันจะไป! อ้อ อีกอย่างเธอเป็นผู้หญิงของฉันแล้ว เธอควรรู้ไว้ว่าฉันเป็นคนที่หวงของสุดๆ ถ้าไม่จำเป็น! ห้ามเธอคุยหรือยิ้มให้กับผู้ชายคนไหนนอกจากฉัน เข้าใจใช่ไหม!” เขาเอ่ยพร้อมกับจ้องมองใบหน้างามอย่างไม่วางตา “ผู้หญิงของคุณหมายถึงอะไรคะ?” มะลิฉัตรถามกลับทันควัน! “หมายถึงฉันมีสิทธิ์ทุกๆ อย่างในตัวเธอไงล่ะ” “แบบไหน?” เธอมองหน้าอีกฝ่ายตรงๆ อย่างต้องการคำตอบ “ความสัมพันธ์ทุกๆ อย่าง ทั้งบนเตียง และอื่นๆ ด้วย” “แบบคนรักหรือคะ” เธอกลั้นใจถามออกไป เพราะเริ่มรู้สึกแปลกๆ กับความหมายของอีกฝ่าย “ไม่รู้สิ! ฉันไม่เคยมีคนรักมาก่อน ปกติมีแค่ชั่วคราวเท่านั้น” “ว้าว! แล้วฉันจะมีสิทธิ์ในตัวคุณ เหมือนที่คุณอ้างสิทธิ์ในตัวฉันไหม?” มะลิฉัตรถามต่อด้วยความรู้สึกเจ็บปวดอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ‘นี่สินะ! ผู้ชาย!’ “เธอกำลังเรียกร้องในสิ่งที่ไม่มีผู้หญิงคนไหนกล้าขอนะ รู้ตัวไหม!” คนที่ไม่เคยคิดจะผูกมัดใครมาก่อน ตอบด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด “ฉันไม่ได้ขอค่ะ ฉันแค่ถามเพราะสงสัยเท่านั้น แล้วก็ขอบคุณสำหรับคำตอบที่แสนจะประทับใจค่ะ” มะลิฉัตรเอ่ยพร้อมกับลุกขึ้นยืน! “จะไปไหน!” เลโอนาดท์ถามอย่างไม่พอใจ “วันนี้วันหยุดของฉัน ฉันเป็นอิสระค่ะ” เธอบอกด้วยน้ำเสียงเรียบๆ พร้อมกับยิ้มให้อีกฝ่ายบางๆ “มะลิ!” เขาเอ่ยเสียงลอดไรฟัน กับท่าทีกวนๆ ของสาวเจ้า “อ้อ! ฉันคิดว่าฉันภูมิใจกับการเป็นเมด มากกว่าการเป็นผู้หญิงชั่วคราวของคุณค่ะ” เธอเอ่ยด้วยท่าทางเย่อหยิ่ง เพื่อให้คนฟังรู้ว่าเธอรู้สึกตามที่พูดออกไป “ให้ตายสิ! เธอเป็นผู้หญิงของฉัน และจะเป็นไปจนตาย!” เขาโมโหจนแทบจะเก็บอารมณ์ไม่อยู่ เมื่ออีกฝ่ายทำท่าเหมือนจะไปจากตน “ถ้าคิดว่าเยื่อบางๆ ที่ฉันเสียไป ทำให้คุณเกิดสำนึกอยากจะเลี้ยงดูฉันขึ้นมาละก็! ไม่จำเป็นค่ะ เพราะฉันไม่แคร์มันเลยสักนิด” เธอยิ้มกว้างให้คนที่กำลังโกรธ ทั้งที่ในใจเจ็บและพังจนไม่เหลือชิ้นดี “นี่เธอพูดอะไรออกมา รู้ตัวไหม!” เขาตะโกนเสียงดังอย่างโมโห “ลาก่อนค่ะท่าน ชุดนี้! ฉันจะซักมาส่งคืนให้ค่ะ” มะลิฉัตรไม่สนใจสีหน้าแดงก่ำของอีกฝ่าย เธอรีบหันหลัง แล้วเดินตรงไปยังประตูห้องทันที “หยุดเดี๋ยวนี้นะมะลิ!” เลโอนาดท์สั่งเสียงดัง มะลิฉัตรไม่หันกลับไปตอบ เพราะน้ำใสๆ เริ่มจะเอ่อล้นออกมาอีกครั้ง ‘ห้ามร้องนะมะลิ! ห้ามร้อง!’ “ฉันบอกให้หยุดไง!” เลโอนาดท์ตะโกนตามอย่างคลุ้มคลั่ง เมื่อหญิงสาวไม่ยอมทำตามคำสั่งตน มะลิฉัตรไม่สนใจ รีบกดรหัสลงบนแป้นพิมพ์สี่เหลี่ยม เพียงเสี้ยววินาทีประตูก็เปิดออก คลิก! “อ๊ะ!” หญิงสาวก้าวเท้าออกไปได้เพียงก้าวเดียวก็ถูกเลโอนาดท์กระชากแขนกลับอย่างแรง! “ปล่อยฉันนะ! ปล่อย!” เธอกรีดร้องเสียงหลงที่ถูกอ้อมแขนของอีกฝ่ายกอดรัดเอาไว้แน่น! “เธอจะไปไหนไม่ได้ หากฉันไม่อนุญาต” เขาบอก พร้อมกับซุกไซ้ซอกคอของเธออย่างดุดัน “กรี๊ดดดดด คุณไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้ ไม่มีสิทธิ์! ฮือๆๆ” มะลิฉัตรดิ้นไปมาได้เพียงครู่ก็ถูกรวบตัวลอยขึ้น “ทำไมจะไม่มี ฉันเป็นผัวเธอ มีสิทธิ์ทำได้ทุกอย่างจำไว้!” คนที่กำลังโมโหจนหน้ามืด อุ้มสาวเจ้าเดินตรงไปยังห้องนอนอย่างรวดเร็ว “กรี๊ดดดด ปล่อยนะ! ปล่อย อ๊ะ!” มะลิฉัตรส่งเสียงร้องได้เพียงครู่ ก็ตกใจ! เพราะอีกฝ่ายโยนเธอลงบนเตียง และกระโดดขึ้นมาทับตัวของเธอเอาไว้! “เธอหาเรื่องเจ็บตัวเองนะมะลิ!” เลโอนาดท์เอ่ยพร้อมกับดึงเสื้อผ้าของสาวเจ้าออกและโยนทิ้งไปยังอีกฝั่งของเตียง “ไม่นะ! ฮึก! อย่านะ ไม่” เธอยกมือขึ้นปิดบังหน้าอกจ้าละหวั่น “...” เขาไม่ตอบ แต่ดึงกางเกงของสาวเจ้าออกอย่างไม่ไยดี “หยุดนะคนบ้า! ฮือๆๆ คุณไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้ ฮือๆๆ” “หึ! เดี๋ยวก็รู้ว่ามีไหม!” คนที่เต็มไปด้วยความโกรธ กระชากบราออกจากหน้าอกสวยอย่างเร็ว! “อ๊ะ! ฮึก... อย่าทำบ้าๆ นะ ฮือๆๆ” เธอขยับหนี แต่ก็ถูกอีกฝ่ายลากขากลับมาที่เดิม “อยู่นิ่งๆ” เลโอนาดท์สั่ง ขณะดึงแพนตี้ตัวจิ๋วออก “ไม่นะ! ได้โปรดดดด ฮือๆๆ” มะลิฉัตรหุบขาเข้าหากันอย่างหวาดกลัว “เธอยั่วโมโหฉันเองนะ!” ชายหนุ่มจับขาของสาวเจ้าแยกออกแล้วแทรกตัวเข้าไปอยู่ตรงกลาง จากนั้นก็ดึงข้อมือบางออกให้พ้นจากหน้าอกที่เต่งตึง “ม่ายยยย อ๊ะ...” เธอส่ายหน้าไปมาเมื่อลิ้นอุ่นๆ ของอีกฝ่ายแตะสัมผัสยังปลายถันอย่างดุดัน ไร้ความอ่อนโยนเหมือนก่อนอย่างสิ้นเชิง เลโอนาดท์เดินเกมรักที่เร่าร้อนและเอาแต่ใจ โดยไม่สนน้ำใสๆที่ไหลออกจากหางตาคู่สวย ครึ่งชั่วโมงต่อมา... มะลิฉัตรหลับตาลงอย่างเจ็บปวด เมื่อทุกอย่างจบลง ไม่มีแม้แต่ความอ่อนโยนใดๆ ร่างกายของเธอแทบจะแหลกทุกครั้ง ที่เขาถาโถมตัว เข้าใส่ ‘นี่สินะ! ตัวตนของเขา’ หญิงสาวสะอื้นจนสั่นเมื่อร่างสูงยอมผละออกจากเธอ เลโอนาดท์ปรายตามอง ก่อนลุกขึ้นเดินตรงไปยังห้องอย่างไม่สนใจ ‘ให้ตายสิ! เขาไม่ได้จะทำแบบนี้กับเธอเลยสักนิด! แต่มันเกินจะยั้งใจจริงๆ ทั้งคำพูดและสีหน้าที่บอกว่า เธอภูมิใจกับการเป็นเมดมากกว่าการเป็นผู้หญิงของเขา หึ! มันก็สาสมแล้วนี่!’ เขาบอกตัวเองก่อนจะเปิดฝักบัวให้สายน้ำไหลผ่าน ดับความร้อนรุ่มในกาย ยี่สิบนาทีต่อมา... เลโอนาดท์ใส่เสื้อคลุมเดินออกมาจากห้องน้ำ ตรงมายังเตียงนอน ก็เห็นสาวเจ้านอนคลุมโปงอยู่บนเตียง จึงเดินเลี่ยงออกไปยังบาร์เครื่องดื่มด้านนอก จากนั้นก็ถือบรั่นดีกับแก้วเดินเข้าไปยังห้องทำงาน เขานั่งดื่มอยู่ร่วมสองชั่วโมง มันเป็นสองชั่วโมงที่มีแต่ภาพของเธอจ้องมองเขาผ่านม่านน้ำตา ตอนที่โถมเข้าใส่ มันทำให้เขาเกิดความรู้สึกบางอย่างขึ้นในใจ แต่ขณะเดียวกันก็หงุดหงิดที่เธอกำลังเรียกร้องความสัมพันธ์ที่เขาไม่อาจให้ได้ แม้ว่าเขาอยากจะเก็บเธอเอาไว้เป็นสมบัติส่วนตัวที่มีแค่ เขาเท่านั้นที่แตะต้องได้ จึงยื่นตำแหน่งผู้หญิงของเขาให้ แต่เธอกลับไม่ต้องการ ทั้งๆ ที่เขาเป็นผู้ชายคนแรกของเธอ ‘พระเจ้า! เธอก็แค่ผู้หญิงตัวเล็กๆ ทำไมถึงดื้อนักวะ!' 17: 30 น. เจซีที่ประชุมกลับมาถึง ก็ตรงมารายงานผู้เป็นนายถึงรายละเอียดต่างๆ ของงาน ร่างสูงเดินตรงไปยังห้องนอน เพราะเห็นประตูเปิดทิ้งไว้ พอมองไปบนเตียงก็นึกว่าผู้เป็นนายนอนอยู่ จึงเข้าไปสะกิดเรียก! “บอสครับ! บอส!” “...” ไม่มีเสียงตอบรับ เจซีจึงกลั้นใจดึงผ้าห่มออก ก็พบเพียงหมอนหนุนกับหมอนข้างวางเรียงกันก็ตกใจ จึงรีบวิ่งออกไปตามหาผู้เป็นนายยังห้องอื่นๆ “บอส! บอสครับ!” เจซีเห็นประตูห้องทำงานแง้มทิ้งไว้นิดหนึ่ง จึงวิ่งตรงเข้าไปอย่างร้อนใจ กลัวว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นกับผู้เป็นนาย “พระเจ้า! นี่บอสดื่มจนหมดขวดเลยเหรอเนี่ย” มือขวาคนสนิทอุทานเสียงดังอย่างตกใจ เมื่อเห็นอีกฝ่ายนอนฟุบหน้าอยู่ที่โต๊ะทำงานโดยมีขวดเปล่าของบรั่นดีและแก้ววางอยู่ใกล้ๆ “บอสครับ! เกิดอะไรขึ้น” เจซีถามอย่างร้อนใจ เพราะร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นผู้เป็นนายทำตัวแบบนี้มาก่อน “มะลิ!” เลโอนาดท์ครางเรียก ก่อนจะตั้งสติลืมตาขึ้นมามองแล้วปรับโฟกัสภาพตรงหน้า “อ้าว! นายเองเหรอเจซี?” “ครับผมเอง!” “แล้วมะลิล่ะ เธอตื่นหรือยัง?” เลโอนาดท์เอ่ยถามเสียงงัวเงีย “เธออยู่ไหนเหรอครับ” เจซีเอ่ยถามอย่างสงสัยเพราะตั้งแต่เมื่อวานจนตอนนี้ ตนยังไม่เห็นหน้าของหญิงสาวที่เป็นเมดเลย “ในห้องนอนฉันไง” “ถ้าบอสหมายถึงผ้าห่มที่คลุมหมอนข้างอยู่ละก็...” “อะไรนะ!” คนที่กำลังมึนๆ ตื่นเต็มตาทันที “ผมเห็นแต่ผ้าห่มกับหมอนข้างเท่านั้นครับ!” “บ้าจริง!” เลโอนาดท์สบถอย่างหัวเสีย พร้อมกับพยายามดันตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้อย่างรวดเร็ว ทำให้เสียหลักแล้วล้มข้างๆ โต๊ะ ตุ้บ! “บอส!” เจซีร้องเสียงหลง รีบปรี่เข้าไปดูอาการอย่างรวดเร็ว “พาฉันไปแช่น้ำร้อนที! แล้วก็ขอห่าอะไรก็ได้ ที่จะทำให้ฉันหายเมาภายในครึ่งชั่วโมง!” เลโอนาดท์เอ่ยพร้อมกับสะบัดหัวไปมาอย่างมึนๆ “คะ... ครับ!” มือขวาคนสนิทเอ่ยรับคำ ก่อนจะพยุงร่างสูงของผู้เป็นนายตรงไปยังห้องน้ำ ครึ่งชั่วโมงต่อมา... “ได้เรื่องไหม?” คนที่เพิ่งเดินออกจากห้องน้ำมา เอ่ยด้วยสีหน้าตึงๆ ‘พระเจ้า! อย่าให้เจอเชียว! จะขังไม่ให้เห็นเดือนเห็นตะวันเลยคอยดู!’ เลโอนาดท์คาดโทษสาวเจ้าอย่างเดือดดาล “กำลังจะโทร. ไปสอบถามที่คุณธาริณีครับ” เจซีหันไปตอบเพราะเพิ่งได้เบอร์ของหัวหน้าแม่บ้านมา หลังจากที่โทร. ไปเบอร์ของมะลิฉัตร แล้วอีกฝ่ายปิดเครื่องไป “เปิดลำโพง ฉันจะคุยเอง!” เลโอนาดท์สั่งขณะสวมเสื้อยืดแขนยาวที่วางไว้บนเตียงอย่างเร่งรีบ “ครับบอส!” เจซีกดเปิดลำโพงแล้ววางมือถือลงบนโต๊ะใกล้ๆ ให้ผู้เป็นนายทันที “ติ๊ด... ติ๊ด... ฮัลโหล! นี่เบอร์ใคร?” ปลายสายถามด้วยน้ำเสียงห้วนๆ เพราะไม่คุ้นกับสายเรียกเข้า

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more