7

3309 คำ

สามสิบนาทีต่อมา... Rocasander Grand Hotel เลโอนาดท์อุ้มเมดสาวที่หลับคอพับคออ่อนออกจากรถ ก่อนจะเข้าไปในลิฟต์ส่วนตัว แล้วกดขึ้นไปยังห้องพัก ทันทีที่ประตูลิฟต์เปิดออก เขาก็อุ้มเธอตรงไปยังห้องนอน แล้ววางลงบนเตียงอย่างเบามือ จากนั้นก็ถอดรองเท้าออกให้คนที่หลับตาพริ้มไม่รู้สึกตัว พร้อมกับยกยิ้มที่มุมปากนิดอย่างชอบใจ “อื้อ” มะลิฉัตรครางเบาๆ เมื่อริมฝีปากหนาสัมผัสลงที่แก้มของเธอ “ไม่รอดหรอกมะลิ ยังไงเธอก็ต้องเป็นของฉัน” เลโอนาดท์บอกก่อนจะเริ่มถอดชุดของสาวเจ้าออกอย่างใจเย็น สนามบินสุวรรณภูมิ... “ลีโอไปไหน?” โดมินิก ซาเก้ ร็อฟเวลล์ ที่เพิ่งออกจากเครื่องบินส่วนตัวมาได้ไม่ถึงสิบนาที ถามหาเพื่อนรักอย่างสงสัย! “บอสขับรถออกไปข้างนอกครับ ไม่ได้บอกว่าไปที่ไหนครับ” รอน บอดี้การ์ดที่มารอรับเพื่อนรักของผู้เป็นนาย บอกด้วยสีหน้าเจื่อนๆ “รอไม่ไหวเลยหรือไงวะ?” โดมินิกต่อว่าอย่างเคืองๆ ก่อนจะหันไปถามต่อ “แล้วไม่มีการ์ดไปด้วยเหรอ” “ไม่มีครับ! บอสสั่งห้ามติดตาม” รอนหน้าเสียขึ้นมานิดๆ แต่ไม่กล้าบอกว่าผู้เป็นนายพาสาวออกไปดินเนอร์ “แปลกๆ” โดมินิกขมวดคิ้วเข้าหากัน สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น เพราะเลโอนาดท์ไม่เคยไปไหนมาไหนคนเดียว “คุณซาเก้จะตรงกลับโรงแรมหรือว่า...” รอนรีบเปลี่ยนเรื่อง “ยัง! ว่าจะแวะเปิดหูเปิดตาก่อน” โดมินิกตอบพลางยกนาฬิกาขึ้นมาดู “ได้ครับ!” รอนเอ่ยพร้อมกับพยักหน้าให้ดีน มือขวาคนสนิทของ อีกฝ่ายที่กำลังเดินมาสมทบ “อืม!” โดมินิกส่ายหน้าอย่างเซ็งๆ ก่อนจะออกเดินตรงไปยังรถที่จอดอยู่ Rocasander Grand Hotel “มะลิ! อึดอัดไหม?” สิงโตหื่นเอ่ยหลังจากที่ถลกเสื้อยืดของสาวเจ้าขึ้นมาจนถึงหน้าอก “อื้อออ” “งั้นถอดนะ!” คนหื่นถามก่อน ราวกับคนที่มีมารยาทนักหนา “อื้อ!” มะลิฉัตรครางอย่างขัดใจที่ถูกก่อกวนการนอน “หึ! ฉันขอแล้วนะ!” เลโอนาดท์ยิ้ม ก่อนจะดึงเสื้อยืดออกจากตัวของสาวเจ้าอย่างไม่รอช้า “โอ้พระเจ้า!” ชายหนุ่มจ้องมองหน้าอกที่โอบอุ้มด้วยบราลายลูกไม้สีขาวอย่างรู้สึกหิวกระหาย “ถะ... ถอดกางเกงต่อเลยนะ” คนถามเริ่มมือไม้สั่นขึ้นมานิดๆ “อื้ออออ” สาวเจ้าครางพร้อมกับดึงหมอนมากอดอย่างรู้สึกหนาว เลโอนาดท์รีบดึงกางเกงเลกกิ้งสีดำออกจากเรียวขาเล็กคู่สวยทันที “โอ้พระเจ้า! เซ็กซี่เป็นบ้า” ชายหนุ่มจ้องมองเรือนร่างบอบบางที่เหลือแต่บราและแพนตี้ตัวน้อยอย่างเคลิบเคลิ้ม ก่อนจะก้มลงซุกไซ้ต้นขางามอย่างอดใจไม่ไหว “อื้อ...” คนที่หลับครางรับสัมผัสอย่างไม่รู้สึกตัว เลโอนาดท์จูบลงบนเนินเนื้อที่อวบนูนของสาวเจ้า ผ่านผ้าแพรบางๆ จากนั้นก็ใช้มือเกี่ยวขอบแพนตี้และดึงออกให้พ้นทาง “อื้อ อย่ากวนใจได้ไหม! คนจะนอน” คนที่กำลังหลับสบายต่อว่าอย่างหงุดหงิด แม้จะรู้สึกเหมือนมีอะไรสักอย่างมายุ่มย่ามแถวๆ หน้าท้องของเธอ แต่หนังตามันก็หนักเกินจะเปิดขึ้นมองว่าเกิดอะไรขึ้น! “กล้าว่าฉันเหรอ” เลโอนาดท์เงยหน้าขึ้นมองดูคนเมา ที่งัวเงียบ่นอย่างขำๆ “เออดิ!” หญิงสาวตอบอย่างมึนๆ “เมาแล้วนักเลงนะเราอะ” สิงโตหื่นต่อว่า ก่อนจะจับเรียวขางามแยกออกจากกันช้าๆ “โอ้พระเจ้า!” ชายหนุ่มจ้องมองดอกไม้งามที่อวบนูนนั้นอย่างหลงใหล เขาได้เชยชมมันแล้วครั้งหนึ่งเมื่อตอนกลางวัน แต่ไม่ได้ลิ้มลอง ตอนนี้เขาจะไม่ยอมพลาดโอกาสนั้นอีก! เลโอนาดท์ก้มลงประทับรอยจูบที่หน้าท้องแบนราบช้าๆ ก่อนจะค่อยๆ ไล้ริมฝีปากลงมายังเนื้อเนินสาว แล้วใช้ลิ้นอุ่นๆ แตะลิ้มลองดอกไม้งามขึ้นลงช้าๆ อย่างที่ไม่เคยทำให้สาวคนไหนมาก่อน “อืมมมม” คนที่กอดหมอนส่งเสียงครางเบาๆ เลโอนาดท์ยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะก้มต่ำลง แล้วดูดกลืนกลีบดอกไม้งามสีแดงอมชมพูนั้นต่ออย่างหิวกระหาย “อ๊ะ... อื้ออออ” คนที่กำลังหลับส่งเสียงครวญคราง ราวกับกำลังเคลิบเคลิ้มอยู่ในความฝันที่วาบหวามรัญจวนใจ “อืม หวานจัง!” สิงโตหื่นครางถูกใจ พร้อมกับดูดกลืนเกสรดอกไม้อย่างบ้าคลั่ง “อะ... อืมมม” หญิงสาวกอดหมอนแน่น บิดขาไปมาอย่างเสียวซ่าน ชายหนุ่มรีบถอดเสื้อของตัวเองออกอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็จับขาเรียวงามแยกออกจากกันให้กว้างขึ้นกว่าเดิม แล้วก้มลงดูดดื่มน้ำหวานที่หยาดเยิ้มออกมาอย่างติดใจ! “อะ... อื้มมม” หญิงสาวครวญครางอย่างทรมานกับความต้องการบางอย่างที่ไม่เคยพานพบมาก่อน เลโอนาดท์ค่อยๆ สอดนิ้วเข้าไปสำรวจทางรักเล็กๆ จนแทบจะมองไม่เห็นทางเข้าอย่างยากลำบาก มะลิฉัตรดิ้นเร่าพร้อมกับลืมตาขึ้นทันทีทันใด เมื่อรับรู้ถึงการล่วงล้ำยังพื้นที่ต้องห้าม “อ๊ะ! ไม่นะคะ... คุณทำอะไรฉัน” สาวเจ้าเอ่ยขณะที่ยังมึนๆ เธอพยายามตั้งสติ เมื่อบางอย่างกำลังเคลื่อนไหวช้าๆ ในกายของเธอ “ชู่ว์ ผมจะค่อยๆ เป็น ค่อยๆ ไป” “มะ...ไม่... อ๊ะ... อย่า ได้โปรด...” “ผมจะให้ทุกอย่างที่คุณต้องการ มะลิ!” “ไม่!” มะลิฉัตรน้ำตาไหลอาบแก้ม พยายามตั้งสติและดิ้นหนี “อย่าดื้อสิ!” คนที่ข่มอารมณ์ดิบเถื่อนเอ่ยอย่างใจเย็น ทั้งที่อยากจะฝังความแข็งขืนลงไปยังทางรัก ที่ตอดรัดนิ้วจนแทบคลั่ง! “ฮึก! ก็ไหนสัญญาแล้วไง อ๊ะ... อื้อ! ไม่นะ ไม่... อื้อ” สาวเจ้ากัดฟันพูดอย่างสับสน เธอรู้สึกเจ็บนิดๆ ที่นิ้วยาวใหญ่ ขยับเข้าออก ขณะเดียวกันก็รู้เสียวซ่านอย่างสุขสมจนบอกไม่ถูกเช่นกัน “ก็เธอน่ากินไปทั้งตัวแบบนี้! ฉันจะอดใจได้ยังไงกัน” ชายหนุ่มเอ่ยพลางขยับนิ้วเร่งจังหวะขึ้น หลังจากที่ปล่อยให้สาวเจ้าปรับตัวมาได้สักพัก “อ๊ะ...ไม่นะ... อะ... กรี๊ดดดดด” ร่างบางเกร็งกระตุกติดๆ กันสามสี่ครั้ง น้ำหวานไหลพรั่งพรูออกมาจนเปียกชุ่มต้นขางาม “อีกครั้งนะ!” เลโอนาดท์เอ่ยก่อนจะขยับนิ้วเข้าออกอีกครั้งอย่างย่ามใจ หลังจากที่ส่งสาวเจ้าไปแตะขอบสวรรค์มาหมาดๆ “ไม่...ไม่เอาแล้ว... อ๊ะ... อ๊า” มะลิฉัตรส่ายหน้าปฏิเสธได้เพียงครู่ ก็รู้สึกเสียวจนขนลุกซู่ไปทั้งตัว “อืม... คุณรัดนิ้วผมแน่นมากมะลิ” คนหื่นเอ่ยเสียงแหบพร่า ยกขาเรียวงามขึ้น ก่อนจะก้มลงดูดและรัวลิ้นเลียเกสรดอกไม้งาม ขณะที่นิ้ว ก็ขยับเข้าออกไปพร้อมๆ กัน “อา... อ๊ะ... ได้โปรด...” หญิงสาวดิ้นทุรนทุรายกับความต้องการในกายอย่างทนไม่ไหว “ผมรู้!” ชายหนุ่มเร่งจังหวะเร็วขึ้นทันใด “อะ... อะ... กรี๊ดดดดด” สาวเจ้ากระตุกติดๆ กันอีกครั้งอย่างสุขสม รู้สึกเหมือนกำลังล่องลอยอยู่ในอากาศ เลโอนาดท์กลืนกินน้ำหวานจากเกสรดอกไม้อย่างหลงใหลก่อนจะขยับตัวขึ้นทาบทับ แล้วเอื้อมมือไปปลดตะขอบราออก “อย่านะ...” มะลิฉัตรเอ่ยปรามพลางขยับมือกอดรัดหน้าอกทั้งสองข้างเอาไว้อย่างรู้สึกเขินอาย “ได้โปรด...ขอฉันชิมหน่อยนะ” เลโอนาดท์เอ่ยเสียงอ่อน พลางรวบข้อมือบางทั้งสองขึ้นไว้ด้วยกัน “อ๊ะ! ไม่นะ... อะ... อื้อออ” หญิงสาวเอ่ยประท้วงแต่ก็ไร้ผลเพราะร่างกายของเธอไม่อาจต้านทานความต้องการของอีกฝ่ายได้ เช่นเดียวกับความต้องการที่มีในกายของเธอ เลโอนาดท์กลืนกินหน้าอกงามที่เบ่งบานรับสัมผัสของตนอย่างถูกใจ เขาปล่อยข้อมือบางทั้งสองข้างให้เป็นอิสระแล้วเปลี่ยนไปจับความเป็นชายที่ใหญ่ยาวของตน ถูไถกับกลีบดอกไม้งามที่ชุ่มฉ่ำไปด้วยน้ำหวานที่พรั่งพรู วนไปมาช้าๆ “อื้อ... อืม...” มะลิฉัตรครางเบาๆ อย่างเคลิบเคลิ้ม สัมผัสของเขาทำให้เธอหลงลืมทุกสิ่งทุกอย่างไปทันใด “อ๊า... ผมทนต่อไปไม่ไหวแล้วมะลิ” เขาบอกก่อนจะกดความแข็งขืนเข้าไปในร่องสาวที่คับแน่นอย่างไม่รอช้า! “อ๊ะ... ไม่... ไม่นะ เอาออกไป กรี๊ดดด...” ร่างบางที่กำลังเคลิบเคลิ้มดั่งลอยอยู่บนสรวงสวรรค์ แต่แล้วก็เกิดความเจ็บปวดตรงจุดกึ่งกลางความเป็นหญิงราวกับกำลังจะแตกเป็นเสี่ยงๆ เมื่ออีกฝ่ายดันความใหญ่โตเข้ามา “ดะ... ได้โปรด... อย่าเพิ่งดิ้นมะลิ!” คนที่แทบขาดใจตายเพราะแรงบีบรัดของสาวเจ้า รีบตรึงเอวบางเอาไว้มั่น เพราะตนดันเข้าไปได้แค่หนึ่งส่วนสี่ของทั้งหมดเท่านั้น! “คะ... คุณกำลังจะฆ่าฉัน ฮึก! ฮือๆ” หญิงสาวต่อว่าทั้งน้ำตา เพราะความเจ็บปวดที่เต้นตุบๆ ทำให้เธอต้องอยู่นิ่งๆ ไม่กล้าแม้แต่จะขยับเขยื้อนตัวหนีไปไหน “พระเจ้า! เชื่อเถอะว่าเธอต่างหาก ที่กำลังจะฆ่าฉัน มะลิ!” “คุณจะบ้าหรือไง ฉันเจ็บจนจะตายอยู่แล้ว ฮึก! ได้โปรด... เอามันออกไปที ฮือๆๆ” สาวเจ้าสะอื้นไห้ พร้อมกับส่ายหน้าไปมาอย่างเจ็บปวด “เอาออกไม่ได้! ถ้าเอาออกตอนนี้เราอาจจะตายด้วยกันทั้งสองคน” คนหื่นขู่กลับอย่างหน้ามึน “ฮือๆ ละ... แล้วคุณเอาไอ้ตรงนั้นใส่เข้ามาทำไมล่ะ ฮือๆ” สาวเจ้าที่ไม่เคยมาก่อน ตัดพ้อด้วยน้ำตานองหน้า “ให้ตายเถอะ! มันเป็นเรื่องที่ชายหญิงต้องทำกัน มันจะเจ็บแค่ครั้งแรกเท่านั้น ผมสัญญา” เลโอนาดท์ไม่เข้าใจว่าตัวเองทำไมต้องมาเสียเวลาอธิบายในวินาทีหน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้ด้วย “ฉะ... ฉัน ฉันอาจจะตาย ฮือๆๆ” “ผมไม่ให้คุณตายหรอก แต่ผมจะทำให้คุณมีความสุขต่างหากที่รัก” เขาเอ่ยเสียงอ่อน พร้อมกับก้มลงจูบซับน้ำตาให้สาวอย่างอ่อนโยน “ฉันไม่ อะ... อื้อ” เธอกำลังจะเถียงต่อ แต่ก็ถูกอีกฝ่ายจูบซะก่อน เลโอนาดท์ข่มอารมณ์ดิบเถื่อนที่จะไม่จับเอวบางรั้งเข้าหาตัว แต่เดินหน้าเริ่มเล้าโลมสาวเจ้าต่อ เพราะขนาดที่แตกต่างกันทำให้เขาหวั่นใจว่าหากทำรุนแรงไป เธออาจจะขยาดและหวาดกลัวกับการร่วมรักกับตน “ผมอยากจะกลืนกินคุณไปทั้งตัวเลย รู้ไหม อื้อ...” สิงโตกระซิบที่หูของสาวเจ้าอย่างหลงใหล ทั้งกลิ่นกายสาวที่หอมละมุน ทุกสิ่งทุกอย่าง ที่เป็นเธอ มันทำให้เขาแทบคลั่ง “อ๊ะ... กรี๊ดดดดด” มะลิฉัตรกรีดร้องปานจะขาดใจเมื่ออีกฝ่ายดันความใหญ่โตเข้ามาอีกครั้ง “ชู่ว์ๆ ผมรู้ที่รัก” เลโอนาดท์กระซิบเสียงสั่นพร่า เพราะเขาเองก็แทบจะทนไม่ไหวกับแรงบีบรัดที่คับแน่น และเยื่อบางๆ ที่เพิ่งจะแทรกผ่านไปเมื่อครู่นั้น ทำให้เขาภูมิใจที่ได้เป็นคนแรกของเธอ “ฮึก...” หญิงสาวสะอื้นกับความเจ็บปวดที่แล่นผ่านเข้ามาในกายของเธอเมื่อครู่ มันทำให้เธอแทบจะปริแตกออกเป็นเสี่ยง “ผมจะดูแลคุณไปตลอด ผมสัญญา” ร่างสูงก้มลงจูบซับน้ำตาที่ไหลรินของสาวเจ้าให้อย่างอ่อนโยน “ฮึก... ฮึก...” มะลิฉัตรสะอื้นเบาๆ หูอื้อตาลายไปชั่วขณะกับคำพูดของอีกฝ่ายที่บอกว่าจะดูแลเธอไปตลอด มันทำให้น้ำตาของเธอทะลักออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ เลโอนาดท์ค่อยๆ คลึงสะโพกวนไปมาช้าๆ ให้สาวเจ้าทำความคุ้นเคย “อื้อ... อือ...” มะลิฉัตรจิกเล็บลงที่ไหล่กว้างทันทีกับความเจ็บปวดที่คละเคล้ากับความเสียวซ่าน “คุณเป็นผู้หญิงของผมรู้ไหม! ผมคนเดียวเท่านั้นที่จะได้ทำแบบนี้กับคุณ” เลโอนาดท์บอกด้วยความรู้สึกที่หวงแหนอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน “อ๊ะ... อื้ออออ” หญิงสาวหน้าแดงก่ำ ใจสั่นกับคำพูดเมื่อครู่ สิงโตหนุ่มยิ้มบางๆ เมื่อเห็นอาการตอบสนองของสาวเจ้ากลับมาอีกครั้ง จึงค่อยๆ ขยับความเป็นชายออกช้าๆ “อ่า... อะ... อื้ออออ” เธอส่งเสียงครางเบาๆ ปานจะขาดใจกับความเสียวซ่านที่ก่อตัวขึ้น “อืมมม คุณทำผมคลั่งจนแทบบ้าแน่ะมะลิ” เขาบอกก่อนจะดันความเป็นชายกลับเข้าไปช้าๆ พร้อมกับอดกลั้นความดิบของอารมณ์ที่แทบเก็บเอาไว้ไม่ไหว “อ๊ะ... อืมมมม” มะลิฉัตรครางรับกับสัมผัสที่รัญจวนอย่างเคลิบเคลิ้ม แม้ว่ามันจะทำให้เธอหายใจติดๆ ขัดๆ ในทุกๆ การเคลื่อนไหวของอีกฝ่ายก็ตาม เลโอนาดท์เร่งจังหวะขึ้นเมื่อสาวเจ้ามีอาการคลายตัวจากการบีบ ที่แทบจะขยับตัวไม่ได้ในตอนแรก “โอ้พระเจ้า! แน่นอะไรอย่างนี้” สิงโตหนุ่มครางเสียงสั่น ขยับเร่งจังหวะให้เร็วขึ้น “อ๊ะ... อ่า... อะ... มะ... ไม่ไหวแล้ว” มะลิฉัตรเอ่ยเสียงกระท่อนกระแท่นตามแรงที่ถาโถมเข้าหากายสาว “ผมก็จะทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน” ชายหนุ่มบอกก่อนจะเร่งเครื่องส่ง “อะ... อะ... กรี๊ดดดดด” หญิงสาวเกร็งกระตุกติดๆ กันสามสี่ครั้งเมื่อแตะขอบสวรรค์ หยดน้ำหวานทะลักออกมาตามการขยับถอนตัวออก เปียกไปทั่วต้นขางาม เลโอนาดท์ยิ้มกว้างก่อนจะก้มลงจูบริมฝีปากจิ้มลิ้มที่เจ่อนิดๆ นั้นอย่างอดใจไม่ไหว “ผมยังไม่เสร็จนะรู้ไหม?” ชายหนุ่มกระซิบบอกเสียงกระเส่าทำเอาคนที่นอนหายใจหอบ ใบหน้าแดงก่ำขึ้นมาทันใด “มะ...ไม่เอาแล้วค่ะ” หญิงสาวตอบพร้อมกับเบือนหน้าหนีคนหื่นอย่างอายๆ “ทนอีกนิดเดียวที่รัก แล้วผมสัญญาว่าจะให้คุณพัก” คนที่ค้างคาเอ่ยเสียงหวานอย่างออดอ้อน หลังจากปล่อยให้สาวเจ้าได้พักหายใจหายคอเพียงครู่เดียว “แต่... อะ... อื้อออ” เธอไม่ทันปฏิเสธ อีกฝ่ายก็ฉกจูบเข้าซะก่อน “อืม...” เลโอนาดท์หลอกล่อให้หญิงสาวเคลิ้มตามอีกครั้ง แล้วเริ่มขยับบั้นท้ายคลึงไปมาอย่างเร่าร้อน ก่อนจะขยับเข้าออกและเพิ่มจังหวะขึ้นเรื่อยๆ “อะ... อะ... อืมมมม” หญิงครางเสียงเบาๆ พร้อมกับจิกนิ้วกับผ้าปูที่นอนเอาไว้มั่น “โอ้วววว...” ชายหนุ่มกัดฟันข่มความเสียวซ่านที่แล่นผ่านจนแทบจะทนไม่ไหว “อ๊ะ... อ่า... กรี๊ดดดด” มะลิฉัตรเกร็งกระตุกอีกครั้งติดๆ กัน “โอ้พระเจ้า...” เลโอนาดท์ที่ถูกแรงบีบรัดถี่ๆ เข้าถึงกับขนลุกซู่ไปทั้งตัว เขาปล่อยสายธารแห่งรักเข้าไปในกายสาวทุกหยาดหยด แล้วฟุบหน้าลงกับซอกคอระหงอย่างอิ่มเอมอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน “เจ็บมากไหม!” ชายหนุ่มเอ่ยพลางมองหยดเลือดจางๆ ที่ผสมอยู่กับน้ำสีขาวขุ่นของตนบนผ้าปู ที่ไหลลู่ออกมาตามการถอนความเป็นชายออกจากตัวของสาวเจ้า เธอพยักหน้ารับเบาๆ รู้สึกเจ็บขึ้นมานิดๆ ตรงจุดกึ่งกลาง “ไปอาบน้ำ แล้วเดี๋ยวค่อยกลับมาทานยา” เลโอนาดท์เอ่ยพร้อมกับช้อนอุ้มร่างบางขึ้น แล้วเดินตรงไปยังห้องน้ำ มะลิฉัตรหน้าแดงซ่านอย่างเขินอาย ที่อีกฝ่ายจับเธออาบน้ำเหมือนเด็กๆ พออาบน้ำเสร็จเลโอนาดท์ก็อุ้มสาวเจ้าเดินกลับมายังเตียงนอน แล้วโอบกอดเธอเอาไว้อย่างหวงแหน มันเป็นค่ำคืนที่มีความหมายและพิเศษกว่าทุกๆ ค่ำคืนที่ผ่านมา เช้าวันต่อมา... เมื่อคืนหลังจากที่เจซีไปรับที่สนามบิน โดมินิก ก็ไปเที่ยวต่อที่สถานบันเทิงแห่งหนึ่ง และกลับมาพักที่โรงแรมเกือบตีสอง โดมินิกหยิบสูทสีกรมท่าขึ้นมาสวม แล้วเดินออกจากห้องของตน มายังห้องพักของเลโอนาดท์ เพื่อจะเดินทางไปประชุมพร้อมกันที่บริษัท ก๊อกๆ “ลีโอ! นายตื่นหรือยัง?” โดมินิกเรียกเพื่อนรักพลางยกนาฬิกาขึ้นมาดู “...” “ลีโอ?” ชายหนุ่มเอ่ยก่อนจะหมุนลูกบิดเปิดประตูเข้าไป คลิก! “พระเจ้า! นี่นายหิ้วสาวมานอนที่ห้องเหรอเนี่ย บ้าจริง!” โดมินิกสบถออกมาเสียงดังอย่างไม่พอใจ เพราะอีกครึ่งชั่วโมงก็ต้องเข้าประชุมรอบเช้าแล้ว แต่อีกฝ่ายยังนอนกกสาวอยู่บนเตียง ‘นี่เมาจนไม่รู้เรื่องเลยหรือไงวะ?” “ซาเก้! นายเข้ามาในห้องฉันทำไม” เลโอนาดท์ตาสว่างโร่ ที่เห็นเพื่อนรักยืนอยู่ข้างเตียง “ฉันมาตามนายยังไงล่ะ นี่จะเข้าประชุมอยู่แล้วนะ แต่ดูนายสิ! กฎระเบียบหายไปไหนหมด!” โดมินิกต่อว่าอย่างโมโห “ฉัน...” “นายบ้าไปแล้วเหรอที่พาผู้หญิงมาที่นี่” คนกำลังเดือดเอ่ยสวนขึ้นทันควัน! “ใจเย็นๆ ซาเก้ เธอไม่ใช่ผู้หญิงอย่างว่า แต่เธอเป็นผู้หญิงของฉัน และนายควรจะให้เกียรติเธอ!” เลโอนาดท์เอ่ยเตือนเพราะห่วงความรู้สึกของคนที่ซุกหน้ากับอกของตน และรู้ว่าเธอคงได้ยินทุกคำพูดเมื่อครู่ “ผู้หญิงของนาย!” โดมินิกตาโตกับคำพูดของเพื่อนรัก ‘ให้ตายสิ! มันบินมาถึงก่อนหน้าเขาแค่สิบชั่วโมงเองนะ!’ “ใช่!” เลโอนาดท์ตอบรับ พร้อมกับดึงผ้าขึ้นมาคลุมแผ่นหลังบางให้มิดชิด “นายรู้ใช่ไหม! ว่านั่นหมายถึงอะไร” โดมินิกถามย้ำ “รู้สิ! ฉันรู้ดี” เลโอนาดท์ตอบเสียงหนักแน่นอย่างไม่ลังเล “โอเค! แล้วนายจะเข้าประชุมไหม?” “ฉัน... ฉันอยากอยู่กับเธอ” เลโอนาดท์เอ่ยตามตรง เพราะตอนนี้เขาไม่อยากจะห่างเธอไปไหนแม้แต่วินาทีเดียว! “โอ้พระเจ้า! นาย... นายมันบ้าไปแล้วแน่ๆ” โดมินิกเอ่ยก่อนจะเดินออกห้องไปอย่างหัวเสีย ปัง! เสียงกระแทกประตูห้องทำให้ร่างบางสะดุ้งสุดตัวทันที ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนระหว่างเธอกับเขาฉายชัดขึ้นมาอีกครั้ง “ตื่นแล้วใช่ไหมมะลิ! ขอโทษที่เพื่อนฉันเสียงดังใส่” “มะ... เมื่อคืนเรา” คนที่เพิ่งตื่นพยายามลำดับเหตุการณ์ “เธอเป็นของฉันแล้ว” ชายหนุ่มยอมรับอย่างแมนๆ “ฮึก! ก็ไหนสัญญาว่า...” มะลิฉัตรเอ่ยเสียงสั่นๆ น้ำตาคลอหน่วยขึ้นมาทันใด “ใช่! ฉันสัญญาว่าจะดูแลเธอไปตลอดไง” เลโอนาดท์เอ่ยพร้อมกับดึงมือบางขึ้นมาจูบที่หลังมือเบาๆ “ฮือๆ ไม่ใช่! คุณสัญญาว่าจะไม่ลวนลามฉัน!” หญิงสาวดึงมือกลับอย่างโกรธเคืองที่อีกฝ่ายไม่รักษาสัญญากับเธอ “ก็มันทำไปแล้ว จะให้ทำยังไงล่ะ?” เลโอนาดท์เอ่ยเสียงหงุดหงิด ‘ใครมันจะไปทนได้วะ แค่อยู่ใกล้ก็จะคลั่งตายอยู่แล้ว’ “ฮือๆๆ” สาวเจ้ากรีดร้องเสียงดังอย่างเจ็บปวดกับคำตอบที่ไม่รู้สึกรู้สาอะไรของคนตรงหน้า ‘คงทำแบบนี้บ่อยสินะ ไอ้สิงโตบ้า!’ “โอเคๆ งั้นฉันจะให้เธอทำคืนแล้วกัน อ้ะ! จัดการได้เลย” ชายหนุ่มเอ่ยพลางยกสาวเจ้าให้นั่งคร่อมบนตัว “อ๊ะ! อะไร” มะลิฉัตรทำหน้าเหวอ เตรียมท่าจะขยับลง แต่อีกฝ่ายก็รั้งเอวบางของเธอเอาไว้มั่น และที่ร้ายกว่านั้นคือ เธอเพิ่งรู้สึกตัวว่าเธอไม่มีเสื้อผ้าติดตัวแม้แต่ชิ้นเดียว “ก็ให้เธอเอาคืนยังไงล่ะ เราจะได้เสมอกันไง” เลโอนาดท์ยิ้มกริ่มอย่างชอบใจ เมื่อใบหน้าจิ้มลิ้มแดงปลั่งขึ้นมา

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more