บทนำ
“พ่อรู้ตัวหรือเปล่าว่าพ่อพูดอะไรออกมา นี่หนูเป็นลูกพ่อนะ พ่อจะเอาตัวหนูไปขัดดอกกับเสี่ยอำนาจได้ยังไง หนูไม่ไปเด็ดขาด! ถ้าพ่ออยากเอาหนูไปขัดดอก พ่อก็เอาตัวพ่อนั่นแหละไป”
“ไม่ได้!! เป็นตายร้ายดียังไงแกก็ต้องไป เพราะถ้าแกไม่ไป ไอ้เสี่ยนั่นมันเอาเราตายแน่ ฉันต้องถูกมันจับไปนั่งยางมัดมือตัดเท้า แกจะเป็นลูกอกตัญญู ทนเห็นพ่อแกตายต่อหน้าต่อตาได้ลงคอหรือไง ดีไม่ดีมันจะฆ่าแกตายด้วย”
“ตายก็ตายสิ”
“แต่ฉันยังไม่อยากตายตอนนี้ ไม่รู้แหละ ยังไงแกก็ต้องไปฉันบอกเสี่ยไว้แล้ว”
“นี่พ่อทำอะไรลงไปรู้ตัวหรือเปล่า” เสียงเล็กเริ่มสั่นเครือ มือบางกำเข้าหากันแน่น นัยน์ตาแดงก่ำเอ่อคลอด้วยหยาดน้ำตา ที่กำลังจะรินไหล ยืนมองบิดาผู้ให้ชีวิต ที่หลงผิดจากคนดีกลายเป็นผีพนัน กำลังสูญสิ้นทุกอย่าง แม้กระทั่งที่ซุกหัวนอนก็ไม่มี
“ก็ตอนนั้นมันเสีย ก็เลยจะตามเผื่อมันได้ไง ใครมันจะคิดว่าจะเสียอีกล่ะ”
“มันมีใครเล่นการพนันแล้วรวยบ้าง ทำไมพ่อไม่คิดให้ดีก่อน คนที่รวยมีแค่เจ้าของบ่อนแค่นั้นแหละ”
“แล้วแกจะโวยวาย จะด่าฉันให้มันได้อะไรขึ้นมาวะ ไม่รู้แหละ ยังไงแกก็ต้องไปกับเสี่ยอำนาจ ไม่อย่างนั้นพวกมันเอาฉันไปฆ่าแน่”
“พ่อไม่รักหนูเลยเหรอ นี่หนูเป็นลูกพ่อนะ พ่อยังเห็นหนูเป็นลูกอยู่หรือเปล่า” น้ำตาที่กลั้นไว้ไหลอาบแก้มลงมาทั้งสองข้าง ทว่ากลับไร้เสียงสะอื้น ทั้งที่หัวใจของหญิงสาวกำลังจะขาดรอนๆ
“ก็เพราะว่าแกคือลูกฉันไง ฉันให้ชีวิตแกเกิดมา ฉันเลี้ยงดูแกมาจนโตขนาดนี้ มันถึงเวลาแล้ว ที่แกต้องตอบแทนบุญคุณฉันสักที”
“พ่อ” เสียงสั่นเครือเอ่ยตัดพ้อต่อโชคชะตา ที่กำลังเล่นตลกกับชีวิตของตัวเอง ในสิ่งที่บิดาผู้ให้ชีวิตกล่าวออกมาเมื่อสักครู่
เธอต้องตอบแทนพระคุณ ด้วยการเอาตัวเข้าแลกอย่างนั้นหรือ เธอตกต้องนรกทั้งเป็น เพื่อคำว่ากตัญญูอย่างนั้นใช่หรือไม่ มันไม่มีทางออกที่ดีกว่านี้แล้วหรือไง
“นี่หนูพริก หนูจะมาร้องห่มร้องไห้เสียใจทำไม มันไม่ได้เลวร้ายอย่างที่หนูกลัวเลยนะลูก เสี่ยอำนาจมีทั้งเงินทองและอำนาจบารมี ถ้าหนูทำตัวดีๆ แม่เชื่อว่าเสี่ยจะต้องเอ็นดูหนู ดีไม่ดีหนูอาจจะได้เป็นคุณนายของเสี่ยก็ได้”
“หุบปาก!!”
เพี๊ยะ!!
สิ้นเสียงของศยามลที่ร้องตะโกนใส่แม่เลี้ยง ที่แสร้งทำดีกับเธอ ฝ่ามือหนาของบิดาก็ฟาดเข้าที่ใบหน้าของหญิงสาวทันทีเช่นกัน
“เลิกก้าวร้าวกับน้าดาสักที ที่น้าดาพูดมาก็มีเหตุผล และก็เลิกคิดต่อต้านได้แล้ว เพราะถึงยังไงแกก็ต้องไปอยู่กับเสี่ยอำนาจ และก็หัดใช้มารยาหลอกล่อเอาใจผู้ชายบ้างนะ เผื่อไอ้เสี่ยมันจะหลงแกหัวปักหัวปำ แล้วประเคนแก้วแหวนเงินทองให้แกใช้ไม่ขาดมือ แกจะได้หยิบยื่นส่งมาให้ฉันใช้บ้าง เข้าใจไหม”