เมื่อผมรับบทเป็น...นางร้าย

องก์ ๑๐

สิ่งที่ผมจะทำต่อไปนี้ผมคิดและไตร่ตรองรอบคอบแล้ว แต่แรกไม่คิดจะทำขนาดนี้หรอกนะ แต่ในเมื่อคนมันมาหยามกันถึงที่ อย่ามาถามหาศีลธรรมจรรยาอะไรจากผม บอกแล้วว่าอย่าให้ร้าย อย่ามาถามหาความเห็นใจจากคนๆนี้ ไม่มีให้ ผมจะไม่กลับมารู้สึกผิดไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม ถ้าจะเหยียบต้องเหยียบให้จม อีป้าเคยบอกว่าเวลาตีงูอย่าตีให้แค่หลังมันหัก ต้องตีให้ตาย ให้แน่ใจว่ามันตาย ผมไม่ได้แค้นเคืองอะไรขนาดนั้นหรอกนะ กับการแค่โดนทิ้งผมเจ็บช้ำก็จริง แต่ถ้าจะให้เอาคืนมันก็ไม่ต้องถึงขั้นนี้หรอก แต่ในเมื่อมันไม่เกรงใจกัน ไม่จบ ผมเองก็ไม่จบ แค่อยากทำ อยากให้มันรู้ว่าผมไม่ใช่ใครที่มันจะมาแสยะยิ้มใส่แล้วเดินหนีไป ผมคือคนที่มันจะต้องเกรงขาม ผมตัดสินใจอยู่นานก่อนกลับเข้าห้องหลังจากไปส่งไอ้ต้อมแล้ว ไอ้นั่นก็แปลกๆ เวลามันมองผมรู้สึกว่ามันมองยังไงไม่รู้ อย่าเชียวนะแก อย่าได้มาคิดชอบหรือมีใจอะไรให้คนอย่านายพลเลยนะ อยากเจ็บตัวหรือไงกัน เห็นไหมผมบอกแล้ว ไม่ใช่ผมมั่นเกินไป แต่ผมค่อนข้างมั่นใจว่ามันจะต้องเอนเอียง ต่อให้เป็นชายทั้งแท่งก็เถอะ มั่นใจมาก แต่เอาเถอะยังอีกไกล

"อ้าว ผัวน้อยไปไหนล่ะอีป้า" ผมโผล่หน้าเข้าไปในห้อง เห็นอีบ้านั่งเหี่ยวอยู่คนเดียวจึงถามขึ้น

"มันกลับไปเอาของ"

"ต๊าย ยอมรับสุดฤทธิ์ ไหนบอกไม่มีอะไรกัน ที่แท้" ผมหัวเราะออกมาเสียงดังๆ

"อีบ้า ก็แกชอบพูดเองนี่ ช่วยไม่ได้"

"อ้าว มันยังไม่ได้ย้ายของออกมาจากห้องนั้นอีกเหรอ"

"จะย้ายได้ไงก็อีชะนีนั่นเปลี่ยนลูกกุญแจ"

"ร้ายจัง"

"นั่นสิ ต้องให้อีพัทไปจัดการ"

"โอ๊ย ไม่ต้องถึงมือมันหรอก ให้มันจัดการเองสิ เรื่องของมัน"

"แหมนะ แล้วทีมันช่วยทำแผลให้แกล่ะ ไม่เห็นคุณค่าของมันเลยว่างั้น"

"เอ่อ มันเล่าให้แกฟังเหรอ" ผมทำหน้าสลดนิดหน่อย ไม่คิดว่ามันจะเล่า

"ไม่ ฉันถามมันเอง ก็โถใส่น้ำมนต์ฉันหายไปนี่ยะ ต๊ายได้ข่าวเต็มหัวเลยไม่ใช่เหรอ ออกหรือยังล่ะผีน่ะ"

"อีบ้า เจ็บนะ เนี่ยเป็นแผลด้วย" ผมทำท่าอ้อนมันเดินไปถลกเสื้อให้มันดูแผ่นหลัง

"ไอ้เรย์นี่มันหลงเด็กขนาดนี้เลยเหรอ มาตบตีกันถึงรังของฉัน" อีป้ากัดฟันพูด ผมก็นะแอบอมยิ้ม สะใจอยู่

"นั่นสิแก มันเป็นเอามากนะ"

"แกไปอาบน้ำสิ เดี๋ยวชั้นจะทายาให้ แล้วเจ็บแบบนี้ไปแรดไหนมาล่ะยะ ไม่อยู่บ้านอยู่ช่อง"

"ก็ออกไปเช็คเรตติ้งบ้างอะไรบ้าง"

"ตกสินะ"

"อย่ามา คนอย่างฉันเหรอเรตติ้งจะตก ไม่มีทาง พุ่งปรี๊ดขอบอก"

"จ้า แม่วิเศษณ์"

"แน่นอน ไปนะ เดี๋ยวมา" ผมเข้าไปอาบน้ำอย่างสบายอารมณ์ แต่มันตึงๆปวดแปล๊บๆเหมือนกันนะ แผลที่หลังกับบ่าน่ะ ตายจริงลืมไปฉีดยากันบาดทะยักเลย จะเป็นไรไหมเนี่ย ผมรีบลนลานออกมาจากห้องน้ำ

"แก ฉันต้องไปฉีดยากันบาดทะยักไหม" ผมโพล่งออกมา พอเห็นหน้าไอ้นั่นก็ชะงัก เพราะผมพันร่างอยู่แค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียว ไม่อายขอโทษ มีเหมือนๆกัน เผลอๆ จะจิ๋วกว่าของผมเสียด้วยซ้ำ เชิดใส่

"ช้าไปไหมคุณ อ้าวออกไปข้างนอกนึกว่าไปหาหมอ"

"นั่นสิ ทำไมไม่จัดการมาให้เรียบร้อยล่ะแก"

"ก็ลืมนี่"

"คลินิกน่าจะเปิดนะ"

"แถวนี้น่ะเหรอ"

"แกลองไปหน้าปากซอยสิ แต่มันไม่มีที่จอดรถนะแก เดินเอา"

"ปิดแล้วพี่ มันปิดสองทุ่ม" เหมือนมันสองคนคุยกัน ผมยืนมองฟังอย่างเดียว

"นี่มันจะเที่ยงคืนแล้วนะ ไปพรุ่งนี้ก็ได้" ผมเดินกลับเข้าไปในห้องน้ำ ยังไม่เสร็จดี ต้องไปเป่าผมก่อน

"เอ๊ะ ทำไมเอสไม่รับโทรศัพท์ เพิ่งจะเที่ยงคืนเอง นอนเร็วจัง" ผมกดโทรศัพท์หาเอสสองครั้งหลังจากทาครีมประทินผิวล้านชนิด นานายี่ห้อ รวมทั้งกินวิตามินอีกหนึ่งกำมือ แลดูลำบากเนอะแต่สู้ตาย

"จอยเหรอ นอนยัง" อีกหนึ่งทางเลือกคือเพื่อนสาวแสนเปรี้ยวเยี่ยวราดคนนี้

"ว่าไงนาย มีอะไรยะโทรฯหาดึกๆดื่นๆ" เสียงแปร๋นดังจนต้องเอาโทรศัพท์ออกจากหู

"ทำไมเอสมันไม่รับโทรศัพท์วะ นอนเร็วจัง"

"ว้าย ป่านนี้เค้าก็คงอยู่บนสวรรค์สิยะ เวลาแบบนี้"

"อะไร นี่มันจะเที่ยงคืนแล้วนะแก ยังมาปีนป่ายอะไรบนสวรรค์อีกเหรอ"

"แหมแก แกไม่รู้จริงๆเหรอ ป่านนี้คุณนายเอสมันคงตี้อยู่กับเด็กมันนั่นล่ะ"

"อะไรนะ" ผมเหมือนไม่เชื่อหูตัวเอง คนอย่างเอสเนี่ยนะตี้ ท่าทางเรียบร้อย พูดตามจริงนะมันแรดได้ไม่ถึงครึ่งหรือเศษเสี้ยวหนึ่งของผมเลย เรียบร้อยมาก พูดจาอ่อนหวาน โว้ย เป็นไปไม่ได้

"ไม่จริงอ่ะ ฉันไม่เชื่อ แกเมาท์มันนะจอย"

"อ้าวแก อย่างฉันเนี่ยนะจะเมาท์คน มันแรดสงบอีเอสน่ะ ฉันเคยไปกะมันครั้งนึง ต๊าย คุณนายเวลาเขาตี้อ่ะ แรงแก อย่างแกนี่สู้ไม่ได้หรอก" ผมหูผึ่ง หนึ่งตกใจตื่นเต้นกับสิ่งที่ได้ยิน สองมันเป็นอีกทางเลือกหนึ่งให้ผม ผมล้วงเอาความลับออกมาจากปากจอยให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ จอยแม้จะเป็นผู้หญิงแรงๆเปรี้ยวๆแต่อย่างน้อยมันก็ไม่เคยโกหก ผมเชื่อใจมันได้ เพราะเท่าๆที่คุยมา ผมว่ามันยังน่าไว้ใจกว่าเอสเสียอีก ยิ่งได้ยินว่าวันนี้เอสมันแรดเงียบ ผมยิ่งกลัวมันไปอีกเยอะทีเดียว ไม่น่าเชื่อ ไม่น่าเชื่อจริงๆ

"ถึงไหนแล้วต้อม" พอตื่นมาวันอาทิตย์ห้องน้ำยังไม่เข้า หน้ายังไม่ล้าง หยิบโทรศัพท์มาก่อนเลย

"อะไรพี่ ถึงไหน ผมเพิ่งไปวิ่งมา"

"เอ๊ะ เรื่องอีเบียร์น่ะ ถึงไหนแล้ว"

"โหนะ ผมปิดมือถือดิ มันวอแวทั้งคืน ส่งห่าอะไรมาก็ไม่รู้น่ารำคาญ"

"อ้าว แล้วจะสำเร็จเมื่อไหร่เนี่ย เยิ้นเย้อนะ ให้ได้คำตอบบ่ายนี้ นัดเจอมันเลยที่ไหนก็ได้ พี่จะตามไปดูอยู่ห่างๆ"

"เฮ้ยพี่ ให้ผมไปกับมัน พี่มาพาผมไปพรากผู้เยาว์ดีกว่าไหม"

"ไอ้ต้อม" ผมสุดจะทน โว้ย ทำไมเจอแต่พวกกวนประสาทนะ ปรี๊ดแต่เช้าเลย

"ได้ๆพี่ โหนะ กรี๊ดแต่เช้าเลยเนอะคนเรา"

"อย่าพูดมาก เดี๋ยวพี่ไปอาบน้ำกลับมา ข้อความมาบอกด้วยว่านัดมันที่ไหน ตามนี้ หรืออยากโดนตัดงบประมาณ" ผมกดสายทิ้งไป เริ่มฉุนแล้ว

"องค์ลงแต่เช้าเลยเหรอคุณ แหมเสียงนี่แปดหลอดเลยนะ" นี่ก็อีกคน ถ้ามันไม่ย้ายออกจากห้องอีป้าในเร็ววันนี้ ผมเองนี่ล่ะจะย้ายออก เริ่มโมโหมากแล้ว มลพิษแท้ๆ

"ชงกาแฟให้หน่อยสิ" ผมเดินไปยักคิ้วใส่มัน

"เฮ้ย ไม่ใช่เมียจะทำให้ทำไม"

"นี่ ทีฉัน"

"ทีคุณอะไร ทีคุณยังเตะผ่าหมากผมน่ะเหรอ"

"จิ๊" หมดทางไป เข้าห้องน้ำดีกว่า

"นี่แก เดี๋ยว วันนี้แกจะไปไหนป่ะ ว่าจะพาไปซื้อของเข้าห้อง"

"กี่โมง" อีป้านั่นล่ะครับ มันกำลังรดน้ำต้นไม้หลังห้องอยู่

"บ่ายๆอ่ะ"

"ไม่ว่าง จะไปหาหมอแล้วก็แวะหาเพื่อน"

"ใครยะ อีพัทแรดอยู่พัทยาไม่ใช่เหรอ"

"เพื่อนที่ทำงานน่ะ นัดคุยงานกัน"

"อย่างแกเนี่ยนะ นัดคุยงาน"

"เออๆ เสร็จเร็วเดี๋ยวตามไป ที่ไหนล่ะ" ผมรำคาญมันแล้ว แหมเดี๋ยวนี้นะนอกจากจะทำตัวเป็นแม่พระฟาติมาแล้วยังเป็นเมียหลวงให้ไอ้บ้านั่นด้วย ปกป้องกันดีเหลือเกิน

"ก็โลตัสนี่ไง"

"เออๆ เดี๋ยวโทรฯหา"

"ไปหาเด็กล่ะไม่ว่า"

"แน่นอน อย่างฉันก็ต้องกินเด็ก สะอาดๆ ไม่เน่าเหมือนแกหรอก" ผมอดไม่ได้จริงๆนะ มันชอบกัดผมเองนะช่วยไม่ได้

"เคยเห็นผมแก้ผ้าแล้วเหรอ ถึงว่าผมสกปรกน่ะ ข้างในขาวนะคุณ"

"ตามสบายเถอะพ่อคุณ" ทำไมเช้านี้รู้สึกเหมือนไม่มีแรงนะ ผมคงเครียดมากไปแน่ๆ ไม่ได้ๆ เดี๋ยวแก่เร็ว ผมรีบเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำขัดเกลือหน่อยดีกว่าจะได้วิ้งๆขาวใส

"นัดเจอมันที่ดิสคัฟเวอรี่นะพี่ บ่ายโมง" พอออกมาจากห้องน้ำก็กดดูข้อความ ให้ได้อย่างนี้สิ ผมรีบแต่งตัว วันนี้ขอเป็นสก็อยหน่อยก็แล้วกัน ผมเลือกกางเกงยีนส์ตัดขาสั้น สั้นไม่สั้นก็เหนือเข่าขึ้นมาประมาณสองสามเซ็นต์ อ๊ะๆไม่พอ แค่นั้นมันไม่ใช่นายพล ไม่แรดไม่แรงไม่ใช่ของจริงพับขาขึ้นหน่อยดีกว่า อ้าวถ้าใส่กางเกงสั้นขนาดนี้เสื้อล่ะ เสื้อเชิ้ตละกันจะได้ดูไม่น่าเกลียดมาก เผื่อเด็กมันอายเพราะแรดกว่ามัน ผมเลือกเสื้อเชิ้ตที่ซื้อจากแพลตตินั่มสีเขียวอ่อนๆลายดอกชบาดอกใหญ่ๆ อย่าหาว่าผมไม่มีรสนิยมนะ ที่รู้แหล่งที่ซื้อก็เพราะนังจอยนั่นล่ะครับ เห็นมันแต่งตัวเปรี้ยวได้ทุกวันไม่ซ้ำกันเลยถาม มันบอกว่าก็ไปหามาแถวแพล็ตตินั่มแล้วเอามาประยุกต์เอา มันยังบอกว่าอย่าดีแต่มีเงินมีรสนิยมแต่โง่ ต้องมีกึ๋นด้วย พอมารู้ตัวมันก็แอบด่าผมนั่นเอง แค่ดูตัวเองในกระจกก็แอบอายนะ แรดจริงเรา รองเท้าคอนเวิร์สหุ้มข้อสีมอๆไม่เคยซักหน่อยเป็นไร แว่นตาดำ แค่นี้ก็ไปได้แล้ว

"แต่งตัวแบบนี้ไปหาเด็กๆชัวร์" ปากมอมอีกแล้ว ถือว่าเสียฤกษ์ใช่ไหมเนี่ย ไม่เอาๆ ไม่ทำหน้าดุ ยิ้ม

"จ๊ะ ไปหาเด็ก กินเด็กจะได้อายุยืนยาวไง ไอ้หน้าปลาทูเน่า" ผมหันไปยิ้มนะ แต่มันอดไม่ได้จริงๆ

"ฮ่าๆๆ โว้ย แม่เจ้าประคู้ณ ไม่กลัวหมาอีลิลลี่มันจะไม่ไล่ฟัดเอาเหรอ"

"เฮ้ยคุณ" รองเท้าสิครับ เพราะผมกำลังเดินออกนอกห้อง รองเท้าอีป้านั่นล่ะหนังเก่าๆกลิ่นแรงๆ ปาใส่เลย

"ดูมัน โดนข้าวของชั้นเสียหายนะยะอีนาย"

"เชิดใส่ ปากปีจอแบบนี้ดีไม่ปาคู่เน่ากว่านี้ใส่ปาก" ผมแว้ดใส่แล้วเดินออกนอกห้องไป สนใครที่ไหนล่ะ แต่งตัวออกมาแรดๆแบบนี้ก็ผมไม่ได้ขึ้นรถประจำทางไปนี่นา ผมขับรถไป แต่คงทนหน้าหนาหน่อยตอนไปเดินห้าง แต่ก็ไม่อายนะ ถ้ามัวแต่อาย เสื้อกับกางเกงตัวนี้ชาติไหนล่ะผมถึงจะมีโอกาสได้ใส่ ให้ใส่เปรี้ยวอยู่บ้านเหรอ ไม่มีทาง ผมแวะหน้าปากซอยให้หมอฉีดยากันบาดทะยักก่อน เจ็บมากขอบอก

"ตอนนี้รอมันอยู่ ช้าว่ะพี่ เริ่มหงุดหงิดแล้ว" ไอ้ต้อมมันส่งข้อความมาหา เออๆ โทรฯหาก็ได้หาเพื่อนเมาท์อยู่พอดี

"นัดเจอกันแล้วจะทำอะไรต้อม คิดไว้หรือยัง"

"คงจะกินไอติมอ่ะพี่"

"เราเป็นคนจ่ายนะ"

"อ้าวทำไมอ่ะ มันชอบผมให้มันจ่ายสิ"

"ทำตามที่บอก มันจะได้ตายใจไงว่าเราชอบมันจริงๆ"

"เฮ้ยพี่แล้วถ้ามันลวนลามผมอ่ะ" กรี๊ด ผู้ชายกลัวโดนลวนลาม อะไรของมัน

"อย่าเวอร์ไปหน่อยเลยแก มีอะไรประหลาดจากมันเหรอถึงกลัว เล็กเหรอเรา"

"ฮึฮึ"

"หมายความว่าไง หัวเราะแบบนี้"

"ไม่บอก จะเล็กจะใหญ่ผมก็ไม่อยากให้มันจับ รังเกียจ"

"เออๆ ถ้าจวนตัวเดี๋ยวพี่จะออกไปช่วย ต้อม พอเจอมันแล้วชวนมันไปปาร์ตี้สิ"

"ตี้ไรพี่"

"ตี้อย่างที่เพื่อนเราทำน่ะ"

"เฮ้ยไม่ได้"

"ฟัง บอกกี่ครั้งแล้วให้ฟังให้จบ" ผมเริ่มเข้าสู่โหมดนิ่ง

"พี่อยากให้เราพามันไปตี้ แต่เราไม่ต้องทำ แกล้งทำน่ะเป็นไหม"

"พวกนั้นมันจะยอมเหรอพี่"

"อย่ามาทำเป็นอ่อนหัด เคยแกล้งสูบบุหรี่ไหมล่ะ ดูดควันเข้าไปแต่ไม่ต้องกลืนน่ะ"

"ผมไม่รู้อ่ะว่าเขาเสพกันยังไง"

"เดี๋ยวพี่หาข้อมูลมาให้ ตามนั้นต้อม"

"ครับๆ ผมจะลองดู"

"ไม่ให้ลองเฉยๆ ต้องสำเร็จด้วย" ผมขู่มัน แต่พูดในรถนี่นะจะสนใจใครออกอักขระได้เต็มที่

"คร้าบ คุณนาย"

"นี่ อีกแล้วนะ ไม่กลัวพี่เลยเหรอ"

"กลัวดิพี่ ทำไมไม่กลัว กลัวมาก" กัดฟันแน่น อย่าให้อยู่ใกล้ๆนะ จะตบหัวมันจริงๆ มันเล่นลากเสียงยาว นี่ผมไม่น่ากลัวเลยเหรอ ไม่ได้ๆ นางร้ายอย่างเราจะมาทำเป็นเล่นแบบนี้ไม่ได้

"ไม่รู้นะต้อม แต่หลังจากที่พามันไปปาร์ตี้แล้ว พี่จะพาเราไปตรวจฉี่ ถ้าฉี่มีสีก็ยกเลิกสัญญาทันที เข้าใจนะ"

"โหพี่อ่ะ โหดว่ะ"

"บอกแล้วนะว่าอย่าให้ร้าย"

"คร้าบ" วางสายดีกว่าก่อนที่จะกรี๊ดกลางแยกราชประสงค์ ทำไมยิ่งพยายามยิ้มมันกลับมีแต่เรื่องมาให้อยากจะกรี๊ดแบบนี้นะ ไม่ได้แล้วต้องไปทำหน้าหน่อยแล้ว ตายๆดีนะที่ยังไม่มีรอย ผมส่องกระจกเพลินไปหน่อยเสียงบีบแตรไล่สนั่นหวั่นไหว

"รีบไปหาหอยที่ไหนวะ" ผมสบถออกมา โว้ยอะไรเนี่ย อารมณ์เสียๆ

"มันมาแล้วพี่" ไอ้ต้อมนี่ท่าจะเกลียดอีนี่จริงๆมันเล่นส่งข้อความหาผมตลอดเวลา ผมก็นะพอจอดรถที่พารากอนเสร็จก็เดินเช็คเรตติ้งให้คนมองเล่นๆ แต่ดันมองจริงๆนะ คงคิดว่าอีนี่แรงและกล้ามาก แต่ไม่รู้นะผมไม่ได้เป็นพวกตุ้งติ้งออกสาวนะ ดูเผินๆก็ปกตินะ จอยมันยังบอกว่าเสียดายผมเลย คิดแล้วแอบดีใจมีเพื่อนชะนีเสียดาย ผมเดินไปซื้อกาแฟแล้วเดินผ่านสยามเซ็นเตอร์ไปยังดิสคัฟเวอร์รี่ ระหว่างนั้นไอ้ต้อมมันก็ส่งข้อความมาตลอดเวลา

"ชวนมันแล้วพี่ มันตกลง" ดีมากต้อม ผมแสยะยิ้มออกมา

"พี่มันเข้าใกล้ผมมากเลยอ่ะ" อ้าวไอ้นี่ จะให้ทำยังไงวะ ผมเดินไปเรื่อยๆ พอถึงดิสคัฟเวอร์รี่ก็ขึ้นบันไดเลื่อนดูนั่นดูนี่ไป ไม่ได้รีบร้อน

"ผมอยากจะถีบมันแล้วพี่" อ้าวนะ ผมขึ้นไปยังชั้นโรงหนังเห็นแล้วล่ะ โห อีเบียร์กางเกงมันจะรัดขาไปไหนนั่นเดฟจนไม่คิดว่ามันจะมีช่องให้อากาศเข้า เสื้อก็นะสีแปร๊ดมาก รองเท้าเหมือนขี่เรือมาสองลำคนละสีอีกต่างหาก คิดว่าตัวเองอยู่เกาหลีว่าอย่างนั้น อย่าหาว่าเมาท์มันเลยนะแจ็กเก็ตน่ะผมว่ามันเกินไปนะ ยังอดทนสวมทับมา มาเดี๋ยวตัวแม่จะแสดงให้ดูว่าของแท้น่ะมันเป็นยังไง

"ต้อมอยู่ไหน" ผมแกล้งโทรฯหาไอ้ต้อมทั้งที่ยืนท้าวสะเอวยืนดูอยู่ด้านหลัง หมั่นไส้อีเบียร์มาก ไม่รู้มันไปเซ็ทผมมาจากไหนจับเป็นเส้นๆเชียว โลว์มาก รองพื้นด้วยนะเออ ฮ่าๆๆ อีหัวโปก

"เอ่อ พี่นาย" มันกระเด้งตัวลุกจากที่ทันที แล้วกวักมือไล่อีเบียร์ให้ไปไกลๆ มันก็ทำหน้างอนะแต่ยอมลุกไปแต่โดยดี

"ผมอยู่ดิสคัฟเวอร์รี่พี่"

"เดี๋ยวพี่จะเข้าไปหานะ ทำหน้าตกใจไว้" ผมบอกมันเบาๆ

"อ้อ พี่อยู่ที่นี่เหมือนกันเหรอครับ ได้ๆพี่ ผมอยู่ชั้นโรงหนัง" มันก็นะ เกิดมาฉลาดขึ้นตอนนี้ แหมทีให้หนีอีเบียร์นี่ส่งข้อความยิกๆ

"ต้อม ทางนี้ๆ" ผมร้องเสียงดัง ไม่ให้แต่มันนะที่ได้ยิน ทั้งบริเวณหันมาพรึ่บเลยครับท่าน เช็คเรตติ้งหน่อยสิไหนๆก็ไหนๆแล้ว แต่ไอ้ต้อม มันอึ้งทำไมวะ

"มาทำอะไรที่นี่ต้อม" ผมทำเป็นมองไม่เห็นอีเบียร์ที่มันนั่งอยู่อีกทาง เพราะไอ้ต้อมมันเดินเลี่ยงมา

"ผมมารอเพื่อน" มันก็พูดเสียงดัง เหมือนอยากให้อีนั่นได้ยิน

"เจอยังล่ะเพื่อนน่ะ พี่หิวข้าวไปหาไรกินกัน" ผมกอดคอมันทันที มันก็นะทำตัวเหมือนสาวแรกรุ่นต้องมือชาย แหมหมั่นไส้มาก

"อย่ากระแดะต้อม อยู่เฉยๆ"

"พี่แต่งตัว เด็กไปไหม"

"ฉันยังไม่แก่นะ พูดแบบนี้หมายความว่าไงไอ้ต้อม" ถ้าหูมันเป็นอะไรที่กินได้ ผมคงกินไปแล้ว มันตัวสูงกว่าผมนะ แต่ไม่ไร้ความพยายาม

"เอ่อ"

"ไม่ต้องพูดมาก อีนั่นมันตาเขียวแล้ว"

"ช่างมันดิ ผมขยะแขยงจะตาย" ผมปล่อยมือมันแทบจะทันที จะว่าไปแล้วอีเบียร์มันก็เป็นเกย์นะ แม้มันจะออกสาวสะบิ้งไปหน่อยก็เถอะ แต่ไหนๆคิดว่าเราก็ชอบเพศที่มีแท่งเหมือนกัน ผมรู้สึกเหมือนกำลังโดนไอ้ต้อมว่ายังไงไม่รู้

"เออ โทษที ไม่ทันระวัง" ผมพูด แล้วถอยออกมาหน่อย

"เฮ้ยพี่ ผมไม่ได้ว่าพี่ซะหน่อย พี่จับเยอะกว่านั้นก็ได้นะ"

"อย่ามาเยอะนะต้อม แต่เอ๊ะ เล่นเลิฟซีนให้มันดูหน่อยดีไหม มันกำลังตาม"

"บ้าพี่ ผมอายนะ" อะไรๆก็อาย ทำไมมันไม่เหมือนเราเลยวะ ไม่มียาง ฮ่าๆๆ เชิดใส่

"ร้านนี้ไหม ไม่ค่อยมีคน จะได้ควักได้ล้วงได้สะดวกๆหน่อยไง" ผมพามันเดินลงมาเรื่อยๆ อีเบียร์มันก็ตามนะ น่าสมเพชที่สุด ร้านอาหารญี่ปุ่นผมเดินนำเข้าไป บอกพนักงานแล้วก็เข้าไปนั่ง ต๊าย มันยังดอดตามเข้ามาอีก มาเลยแก แกจะได้เห็นว่าฉันมันกระดูกคนละเบอร์กับแก

"นั่งตรงนี้" ผมสั่งไอ้ต้อมให้มานั่งข้างๆผม

"ทำไมอ่ะพี่ ไม่นั่งตรงข้ามกันอ่ะ"

"ก็จะเล่นหนังสดให้มันดูไง มาให้ล้วงซะดีๆ" ผมแสยะยิ้มออกมา

"เฮ้ย บ้าเหรอพี่คนเยอะ อาย"

"โว้ย ไม่ได้ล้วงจริงๆ แกล้งทำน่ะเข้าใจไหม อยากจับตายล่ะของเด็กๆ" ผมเบะปากใส่ แหมนะมั่นใจเหลือเกินไอ้เด็กบ้า แต่มันก็เหมือนเป็นเด็กใครท้าอะไรมันไม่ได้เหมือนกันนะ มันมานั่งลงข้างผมทันที

"ห้ามทำให้มันลุกนะพี่"

"มากไปไอ้ต้อม" ผมถลึงตาใส่ แล้วเบียดตัวเข้าหามัน อีเบียร์มันก็นะ นั่งอยู่ไม่ไกลมาก ทำตัวเหมือนในนิยายไปได้ ใครจะโง่มองไม่เห็นวะอยากจะเข้าไปถามมันแล้วยิ้มใส่ก่อนจะบอกว่า อีโง่ ผมเปิดฉากด้วยการจับแก้มไอ้ต้อม

"ทำท่ากระซิบข้างๆหูหน่อยสิต้อม" ผมบอกมันแต่ทำเหมือนไม่ได้คุยกัน มือก็เปิดเมนูอาหารดู

"อย่าถาม ทำ" มันกำลังจะอ้าปาก ผมกัดฟันพูดขึ้นมาก่อน

"ผมเริ่มรู้สึกจริงแล้วนะพี่" ดูมัน แทบจะเลียหูผมเลยมั้งนั่นน่ะ

"ไอ้บ้า อย่าเยอะ ทำตามที่บอกพอ"

"พี่นี่ขาขาวเนียนดีนะ เหมือนขาผู้หญิงเลยอ่ะ" มันไม่พูดเปล่าๆนะครับเอามือวางอีกต่างหาก

"ฮึฮึ ต้อมถ้าไม่อยากเป็นผัวรายวันของพี่ เอามือออกซะ" ผมหันไปยิ้มให้มันแล้วพูด มันรีบเอามือออกทันที แหมนะ อย่าคิดมาเจ้าชู้ประตูดินแบบนี้ ฉันไม่ใช่เด็กคอซอง เวลาที่แกทำแบบนี้แล้วจะสะบิ้งอายเขินน่ะเหรอไม่มีทาง รุ่นนี้มันผ่านมาไหนต่อไหนแล้วไอ้ต้อม

"อุ๊ย เปื้อน" ก่อนจะทำอะไรผมคอยสังเกตดูอีเบียร์ตลอดเวลา มันมองตาเขียวเชียว ผมก็เอานิ้วปาดอะไรออกจากปากของไอ้ต้อมบ้าง แม้จะไม่มีอะไรติดก็ตาม แต่ว่าไอ้ต้อมนี่มันก็แสบนะครับ เห็นมันแบบนี้ มันงับนิ้วผมทันที มือที่ว่างก็หยิกขามันทันที

"อยู่เฉยๆเป็นไหมต้อม อีเบียร์มันกำลังเดือด"

"อ้าวก็ทำให้มันเดือดยิ่งกว่าเดิมไงพี่"

"เยอะไป ฉันเองนี่ล่ะจะทนไม่ไหว อยู่นิ่งๆ" อีเบียร์มันคงทนไม่ไหว กระแทกส้นเท้าออกไป เห็นมันสั่งแค่ชาร้อนมาทำท่าจิบ แต่ไม่ได้จิบหรอก มันคอยมองผมอยู่ พอมันออกไปผมก็เปลี่ยนที่นั่งทันที

"อ้าว ไปไหนอ่ะพี่กำลังเพลินเชียว"

"รีบกิน พี่จะไปธุระต่อ"

"อ่า มาแค่เนี้ยะ" มันโอดครวญ ผมไม่สนใจตั้งหน้าตั้งตากิน

"เราไม่ซ้อมบอลเหรอ" ผมถามขึ้นเมื่อเราเดินไปยังพารากอน

"โค้ชเลื่อนเป็นสี่โมงอ่ะพี่"

"อืม จะไปไหนล่ะระหว่างนี้"

"ไม่รู้อ่ะ คงกลับไปหอเลยไม่อยากเดิน"

"อะไรเงินก็มี ไม่ซื้ออะไรหน่อยเหรอ"

"เก็บไว้ทำอย่างอื่นดีกว่าพี่" อืม มันแลดูเหมือนจะเป็นเด็กดีนะ

"เก็บไว้ทำเรื่องไม่ดีล่ะสิ"

"เฮ้ยพี่ บ้าเหรอ ผมเก็บไว้เรียนต่อไง เผื่อพี่ผิดสัญญา"

"อ้าวไอ้นี่ อย่ามา ไม่เปลี่ยนคำพูดหรอกน่า ถ้าแกไม่ผิดสัญญาเอง" ผมแว้ดใส่

"พี่ๆ อีเบียร์มันตามอ่ะ" มันสะกิด ผมไม่ได้หันไปมองหรอกนะ แต่เอื้อมมือไปจับมือของไอ้ต้อม มันจะสะบัดออกนะ มีหรือจะยอม

"เดี๋ยวพาไปซื้อเสื้อ"

"ไม่เอาอ่ะพี่ เปลืองตังค์"

"ต๊าย ฉันไม่ให้แกจ่ายหรอกน่า มา ให้คนมันตาร้อนเล่นๆ" ผมไม่ได้คิดจะแกล้งอีเบียร์หรอกนะครับ จากที่ดูการแต่งตัวของไอ้ต้อม ไม่ได้มองมันไม่ดีนะ แต่เด็กผม ต้องเรียกแบบนี้สินะ เพราะมันก็เด็กผมจริงๆแม้จะมีผลประโยชน์ต่อกันก็เถอะ แต่ผมก็ไม่อยากให้มันสวมใส่เสื้อผ้าเก่าๆเชยๆ แหมเรียนโรงเรียนออกจะดัง ถึงเป็นนักเรียนทุนก็เถอะ ไม่ได้ๆ ผมจะไม่ยอมให้มันรู้สึกไม่ดีตลอดเวลาที่มันทำงานให้ผมต้องทำให้มันรู้สึกดีใจ ผมลากแขนมันไปร้านเสื้อ แต่ไม่ซื้อหรอกนะ ปราด้า อะมานี่ กุชชี่อะไรแบบนี้น่ะ อย่างไอ้ต้อมพาไปดีเซลส์กับซาร่าก็น่าจะพอ หรือถ้าอารมณ์ดีพามันแวะท็อปแมนหน่อยก็ได้

"เฮ้ยพี่ มันแพงนะ"

"อยู่นิ่งๆได้ไหมต้อม ขอร้อง" ผมหันไปยิ้มให้มันกัดฟันพูด ลากเข้าร้านไปเลย อีเบียร์มันก็โฉบไปโฉบมาหน้าร้านนะ ต๊ายนึกว่ากระสือ อยากดูมาเลย

"ป่ะ เดี๋ยวไปลองเสื้อกัน"

"อ้าวแล้วพี่จะเข้ามาด้วยเหรอ"

"ทำไม อายเหรอ ฉันไม่กินแกหรอกไอ้ต้อม แหมนะ" ผมแว้ดใส่อีก แต่ยิ้มนะ เดี๋ยวอีนั่นมันจะรู้ ดันหลังมันเข้าไปในห้องลอง พนักงานนี่ก็นะ เหมือนจะเข้ามาบอกว่าไม่ได้ แต่ผมพยักหน้าใส่นางเลยนิ่งไป แหมคิดไปได้นะ คนหน้าตาอย่างนายพลนี่น่ะหรือจะทำอะไรวิปริตแบบนั้นในห้องลองเสื้อ