แต่ตำแหน่งของเธอต้องไม่ใช่แค่ผู้หญิงลับๆของพฤกษ์
เธอต้องเป็นผู้หญิงคนเดียว ไม่ใช่ผู้หญิงลับๆ!
แล้วพอมารู้จากพนักงานต้อนรับอีกทีว่าพฤกษ์มาหาเธอก็ให้ตัวชาวาบ เขามาตอนไหนทำไมเธอไม่เห็น แล้วก็นึกได้ว่าเขามาเห็นตอนที่เชียรแกล้งเธอหรือไม่
แล้วเสียงของพฤกษ์ก็ดังแหวกความเงียบเข้ามา
“คุณจะมาที่นี่กี่โมงก็ได้นะ แต่ต้องชดเชยให้ครบสิบสองชั่วโมง”
เสียงดังนั่นมาจากบาร์เครื่องดื่ม ตอนที่ปภาณิณเดินพ้นประตูมาได้ก้าวเดียวเท่านั้น เหมือนกับว่าคนพูดมองดูที่ประตูห้องอยู่ตลอดเวลาว่าเธอจะเข้ามาถึงตอนไหน
พฤกษ์อยู่ในชุดทำงาน เชิ้ตสีน้ำเงินเข้มปลดกระดุมบนออกสองเม็ดจนเห็นแผงอกรำไรวับๆแวมๆ เวลาที่เขาขยับตัว ส่วนแขนเสื้อถูกพับขึ้นไปแค่สองถึงสามทบเท่านั้น จึงทำให้บุคลิกของชายหนุ่มดิบขึ้นมาอีกนิดหน่อย เธอกลืนน้ำลายลงคอด้วยความรู้สึกประหม่ายามเห็นพฤกษ์มองสบตากลับมา
เขาหันกลับไปเปิดน้ำล้างแก้วแล้วคว่ำไว้ใกล้ๆว่าขึ้
