เมื่อพบเป้าหมายคนที่เขาอยากเจอ จึงดิ่งเข้าไปยืนมองหน้ายิ้มๆ ออกปากทักทาย
“ไงเรา”
“อ้าว พี่เชียร ไหงมาผลุบๆโผล่ๆตรงนั้นตรงนี้ไปทั่วเลยล่ะคะ”
เชียรยื่นมือมาดีดหน้าผากทีหนึ่งอย่างมันเขี้ยวแล้วก็ว่า
“ว่างเลยแวะมา ทำไมวันนั้นรีบกลับ”
ปภาณิณเลือกจะเงียบไม่ตอบ ถามถึงเครื่องดื่มแทนเสียเลย
“กาแฟไหมคะ”
“ที่ไหนดี” เชียรถามพลางเลิกคิ้วแสร้งมองขึ้นไปบนอาคาร “บนห้องเราได้ไหม”
หญิงสาวนิ่งไปก่อนตอบรับ
“ได้ค่ะ มาทางนี้เลย เหนือจะแนะนำบริษัทเล็กๆให้รู้จัก”
ไม่เคยอยากให้ถึงหกโมงเย็นเท่านี้มาก่อนเลยให้ตายเถอะ พฤกษ์เหมือนเด็กหนุ่มกลัดมัน เขากระสับกระส่ายไปมาแล้วก็เอาแต่ดูเวลา ในหัวยังแว่วเสียงหวานครวญครางอย่างซ่านซึ้งจับอยู่ตลอดทั้งวันจนจวนเจียนจะเป็นบ้าให้ได้
สูดหายใจเข้าลึกๆแล้วปิดแฟ้มลงอย่างแรง
พอแล้ว!
เขาจะกลับห้อง พอเหลือบตาไปมองก็เห็นว่าเป็นเวลาแค่สี่โมงเย็นเท่านั้น ยังพอมีเวลาเหลือ แ
