EP : 2
1247 คำ
-หลายวันต่อมา-
ฉันมารอผู้จัดการของเขาตามนัด รอมา 2 ชั่วโมงแล้วแต่ก็ยังไม่มาสักที ให้ตายเหอะ ทำไมถึงได้ไม่รักษาเวลาแบบนี้นะ คิดว่าดังมากเห็นอยากได้มากแล้วจะเล่นตัวยังไงก็ได้รึไง ไม่เห็นใจฉันที่ข้ามน้ำข้ามทะเลมาถึงอังกฤษบ้างเลย
“เฮ้อ!”
ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดด
ติ๊ด!
“คุณโรสขา~ เป็นยังไงบ้างคะข่าวดีไหมคะ” ทันทีที่กดรับสายวีดีโอคอลจากเมืองไทยพี่จูดี้ก็ส่งเสียงถามด้วยความตื่นเต้นสุด ๆ
“ดีค่ะ ดีกับผีน่ะสิคะ”
“อ้าว! ทำไมล่ะคะ เขานัดให้ไปหาเองนะคะแล้วทำไมพูดแบบนี้คะคุณโรส” พี่จูดี้หน้าเหวอขึ้นมาทันทีที่ได้ฟังคำตอบจากฉัน
ใช่ค่ะเขานัดให้มาหา ให้มาคุยกันที่นี่ ตอนแรกที่ฉันให้พี่จูดี้จองตั๋วเครื่องบินให้เพราะฉันตั้งใจจะมาตื๊ดเอง แต่พอติดต่อเขาก่อนแล้วแนะนำตัวว่าเป็นใครเขาก็เป็นฝ่ายนัดเองเลย แล้วไง? นัดแต่เลทมาครึ่งชาติแบบนี้เนี่ยนะ
“ยังไม่ได้คุยค่ะ ยังไม่เจอ ไม่รู้ว่าหายหัวไปไหน เลทค่ะพี่จูดี้ โรสสั่งขนมกับชามาดื่มแก้เก้อจนท้องจะแตกแล้วค่ะ” ฉันบ่นแต่มือก็ยังยกแก้วน้ำชาขึ้นมาจิบ
“พี่จูดี้ก็คิดว่าจะคุยกันเรียบร้อยแล้วอุตส่าห์เผื่อเวลาให้เกินสัก 2 ชั่วโมงจะได้ไม่กวนคุณโรส”
“เซ็งค่ะ แต่ทำยังไงได้อยากได้เขานี่คะ”
“อุ๊ปส์! เรื่องจริงเหรอคะ”
“อยากได้มาเป็นพระเอก คิดไปถึงไหนคะเดี๋ยวเถอะ”
“ก็...ไม่รู้สิคะ หล่อล่ำน่าขย้ำซะขนาดนั้น ถ้ามีโอกาสก็อยากได้เหมือนกันนะคะ”
“ก็เห็นอยากได้ผู้ชายทั้งวงการนี่คะ” ฉันหมั่นไส้ก็เลยกัดไป
“ก็แหม~ หล่อ ๆ ทั้งนั้นนี่คะ อยากได้หมดล่ะคะ แต่สำหรับแดเนียลพี่จูดี้ยกตำแหน่งพ่อทูลหัวผัวหลวงให้เลยค่ะคุณโรส ฮิฮิ”
“บ้าผู้ชาย แล้วนี่ทำอะไรอยู่คะ”
“พี่จูดี้เหรอคะ พี่จูดี้ก็...วิ่งวุ่นหัวหมุนเพราะคุณแพนดี้นั่นล่ะค่ะ” พี่จูดี้บอกเสียงหวานทำให้ฉันยิ้มออกมาด้วยความ...เห็นใจ
“ไปไหนอีกล่ะคะ”
“ช็อปค่ะ ช็อปปิ้งสบาย ๆ ตามสไตล์คุณแพนดี้”
“สงสารจังเลยค่ะ”
“ชิส์! ไม่ต้องเลยค่ะเพราะคุณโรสนั่นแหละไม่เอามือขวาไปด้วย คุณแพนดี้ก็เลยได้ทีจิกหัวใช้พี่จูดี้เลย”
“เขาไม่มีสิทธิ์ใช้งานพี่จูดี้นะคะ แต่ก็อย่างว่าเนอะ พูดยาก โทรไปว่าก็แถอยู่ดี เอาไว้โรสจะรีบกลับไปจัดการให้นะคะ” ฉันเบื่อจะพูดเรื่องนี้เหมือนกัน
“ขอบคุณค่ะคุณโรส พี่จูดี้รักคุณโรสที่สุดเลยค่ะ”
“ค่า~ แต่ตอนนี้โรสเริ่มจะเซ็งแล้วนะคะ จะมาเลทหรือไม่มาก็น่าจะบอกกันหน่อย ไม่มีความเป็นมืออาชีพเลยเป็นคนนัดเองแท้ ๆ” ฉันวกกลับมาเรื่องเดิมที่ทำให้ฉันหงุดหงิด
“เปลี่ยนพระเอกแต่แรกตามที่พี่จูดี้บอกก็สบายไปแล้วค่ะ”
“ไม่ค่ะ โรสจะเอาคนนี้” ยิ่งยากยิ่งมากประสบการณ์ค่ะ
“เฮ้อ! คุณโรสดื้อมากค่ะ ถ้างั้นก็นั่งรอค่ะหรือจะให้พี่จูดี้ติดต่อทางนั้นให้ไหมคะว่าอยู่ที่ไหนแล้ว”
“ไม่เป็นไรค่ะโรสติดต่อเองดีกว่า แค่นี้ก่อนนะคะเดี๋ยวติดต่อเลย” ฉันบอกพี่จูดี้แล้วก็วางสาย
ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดด
...ไม่รับ
ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดด
...ไม่รับ
ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดด
...ไม่รับ!
ฉันอยากทุบโต๊ะดัง ๆ เพื่อระบายอารมณ์ฉุนเฉียวในใจ ฉันพยายามติดต่อพวกเขาถึง 3 สายแต่เขาไม่รับเลยสักสายเดียว อ้อ! อย่าคิดว่าหัวร้อนเร็วทั้งที่โทรไปแค่ 3 สายนะคะเพราะฉันไม่ได้ไร้มารยาทจนกล้าโทรจี้ติดต่อกัน 3 สาย แต่ฉันทิ้งระยะโทรทุก 15 นาที นั่นหมายความว่าฉันเสียเวลาครึ่งชั่วโมงในการติดต่อผู้จัดการของแดเนียล!
ดี! ผู้จัดการเป็นแบบนี้ก็ยังมีงานยังดังเป็นพลุแตกได้นะ เฮงซวยที่สุด!
ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดด
...เอลล่า
ติ๊ด!
“ฮัลโหล”
“คุณโรส ฉันเอลล่าเองนะคะ”
“ค่ะ ฉันทราบค่ะ” ฉันเมมเบอร์โทรศัพท์ของเธอเอาไว้ เมื่อเช้าก็เพิ่งโทรมาคอมเฟิร์มเวลากับฉันเอง ฉันไม่รู้เลยมั้งว่าใคร อยากจะพ่นหลายคำใส่แต่ก็เก็บเอาไว้ในใจ ไปด่าเขาเขาก็ไม่ร่วมงานด้วยน่ะสิคะ ที่เสียค่าเครื่องมาอังกฤษตั้งหลายบาทได้ละลายหายวับไปกับตาพอดี
“คุณอยู่ที่ไหนคะ”
“ฉันรอคุณอยู่ที่ร้านค่ะ”
“ฉันต้องขอโทษด้วยนะคะที่ปล่อยให้รอ” น้ำเสียงเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดทำให้คนอย่างฉันที่ไม่ใช่คนใจร้ายไส้ระกำใจอ่อนทันที
“ไม่เป็นไรคุณคงมีเหตุผล” อาจจะมีเหตุผลที่ทำให้มาช้าก็ได้ ที่จริงก็คิดแบบนี้ได้ แต่รอนาน ๆ มันบั่นทอนหัวใจไงคะก็เลยบ่นในใจไปบ้าง
“ค่ะ พอดีงานถ่ายแบบเมื่อเช้าบานปลายเลยเวลาที่บรีฟไว้ก็เลยทำให้ฉันไปพบคุณตามนัดไม่ทัน”
“อ๋อ ค่ะ ไม่เป็นไรค่ะถ้างั้นตอนนี้คุณถึงไหนแล้วคะ” ฉันได้ฟังเหตุผลก็เข้าใจเพราะทำงานวงการนี้มันก็มีเหตุการณ์ประมาณนี้ได้เสมอ
“ฉันยัง...อยู่ที่สตูอยู่เลยค่ะ วันนี้คงต้องขอแคนเซิลนัดคุณไปก่อน”
“คะ? อะไรนะคะ!” ฉันว่าจะไม่เหวี่ยงแล้วนะ แต่ได้ยินแบบนี้ก็เหวี่ยงจนได้ จะมาช้าไม่ว่า แคนเซิลก็ไม่ว่า แต่ทำไมไม่บอกให้เร็วกว่านี้ ให้ฉันเสียเวลามานั่งรอ 3 ชั่วโมงเพื่ออะไร 3 ชั่วโมงหล่อนไม่มีเวลาปลีกตัวมาโทรหาฉันสัก 5 นาที 10 นาทีเลยรึไง!
“ฉันต้องขอโทษคุณด้วยนะคะคุณโรส แต่วันนี้คงจะไปพบคุณไม่ได้แล้ว”
“คะ? แล้วตอนกลางคืนล่ะ คุณบอกฉันว่าวันนี้มีแค่งานเดียวนี่”
“ฉันต้องพาแดเนียลไปทำธุระคะ หลังเสร็จงานเขาต้องพักผ่อนด้วย”
“ถ้างั้นเป็นพรุ่งนี้กี่โมงดีคะ”
“พรุ่งนี้ฉันไม่ว่างค่ะ ยังไงฉันจะติดต่อคุณเพื่อนัดวันเวลาอีกทีนะคะ”
“ฮะ? เอลล่าฉันมาจากเมือง... / ขอตัวก่อนนะคะ ฉันต้องไปดูแลแดเนียลแล้ว”
ติ๊ด!
เฮ้ย! ได้เหรอ?
ก็รู้ไหมว่าฉันบินข้ามทวีปมาตามนัดของเธอเอง แล้วจะมาบอกฉันว่าจะติดต่อนัดวันเวลาอีกทีได้ยังไง นี่คิดว่าฉันไม่มีงานมีการรออยู่ที่เมืองไทยเหรอฮะ
ไม่ไหวเลยค่ะ ทำงานไม่เป็นมืออาชีพลย เจอแบบนี้อย่าคิดว่าจะท้อนะคะ แบบนี้ยิ่งอยากได้มาร่วมงาน แล้วฉันจะสอนยัยผู้จัดการของแดเนียลให้รู้จักการทำงานของมืออาชีพ!
- ผู้เขียน
