EP : 1
1508 คำ
“เด็กในท้องเธอ...ลูกใคร?”
“...ไม่เกี่ยวกับนาย”
“หึ ๆๆ ก็ดี เพราะต่อให้เธอบอกว่าเป็นลูกฉัน...ฉันก็ไม่รับ”
_______________________________________
“โรสต้องการเขามาเป็นพระเอกเรื่องต่อไปค่ะ” ฉันบอกพี่จูดี้พร้อมกับมองไปที่หน้าจอทีวีที่ฉายรายการบันเทิงของต่างประเทศอยู่
“โห~ งานยากนะคะคุณโรส”
“ไม่มีอะไรยากเกินความสามารถของทีมเราค่ะพี่จูดี้”
“แต่...นายแบบอินเตอร์ขนาดนี้เขาจะมาเล่นละครไทยเหรอคะ”
“การแข่งขันสูงนะคะ ช่วงนี้ทีวีดิจิตอลผุดขึ้นเป็นดอกเห็ด ถ้าได้เขาช่องเราได้เรตติ้งดีแน่”
“แต่...”
“ไม่มีแต่ค่ะพี่จูดี้” ฉันเบรกพี่จูดี้ มือขวาของฉันก่อนที่พี่จูดี้จะได้พูดอะไรต่อ
“ก็ได้ค่ะ พี่จูดี้จะลองติดต่อดูนะคะ”
“ไม่ใช่ลองค่ะแต่เราต้องได้ตัวเขา” ฉันไม่อยากกดดันแต่ตอนนี้กำลังเป็นช่วงขาลง อันที่จริงจะเรียกขาลงก็ไม่เชิงเพราะละครของช่องก็ยังเป็นที่นิยมเป็นเบอร์หนึ่งอยู่ แต่เรตติ้งละครหลังข่าวมันลงลงไปเยอะเพราะมีหลายช่องที่เกิดขึ้นใหม่ เรตติ้งที่ควรได้หลัก 10 ก็ถูกแย่งและหารออกไปจนเหลือหลักหน่วย อันดับหนึ่งก็ได้แค่ 4-5 ได้ 6 แต่ละครั้งแทบจะปิดช่องฉลองข้ามปีกันเลยทีเดียว
“คุณโรสขา~ ไม่ใช่ว่าพี่จูดี้ไม่อยากได้เขานะคะ พี่จูดี้พยายามติดต่อไปตั้งแต่ก่อนน้องโรสกลับมาซะอีกค่ะ ไม่รับเลยค่ะ ให้คุยด้วยตั้งนานแต่สุดท้ายก็ปฏิเสธตลอด” พี่จูดี้บอกเสียงอ่อยแต่ฉันก็แค่ยิ้มให้
“ยังไงก็ต้องได้ค่ะ เรื่องนี้โรสทุ่มสุดตัว บทเขียนมาเพื่อเขาโดยเฉพาะ ถ้าไม่ได้เขาโรสพับละครเรื่องนี้เข้ากรุแน่นอน”
“เฮ้อ! คุณโรสดื้อที่สุดเลยค่ะ”
“สู้ ๆ นะคะพี่จูดี้” พี่จูดี้ถอนหายใจแล้วบ่นพึมพำออกมา ส่วนฉันก็แค่ยิ้มขยิบตาและให้กำลังใจเจ้แก
“ค่า~ บอสสั่งนี่คะไม่สู้ได้เหรอคะ” พี่จูดี้ลากเสียงแล้วกรอกตาใส่ฉัน ซึ่งฉันก็ไม่ได้ถือสาเพราะรู้ดีว่าพี่จูดี้แค่หยอก
“สู้ ๆ อีกครั้งนะคะ ถ้าได้เดี๋ยวบอสพาไปเลี้ยงหมูกระทะ”
“ค่า~ จะล้างท้องรอเลยค่ะบอสขา~”
ฉันยิ้มให้พี่จูดี้ก่อนที่เจ้แกจะออกไปข้างนอก จากนั้นฉันก็เปิดดูรูปของคนที่ฉันกำลังสนใจอยากได้มาเป็นพระเอกละครเรื่องล่าสุดของฉัน แต่ถ้าจะเรียกให้ถูกคงต้องเรียกว่าละครเรื่องแรกที่ฉันเป็นผู้จัดเองจะดีกว่า
ฉันเป็นลูกสาวของเจ้าของช่องทีวียักษ์ใหญ่ของเมืองไทยค่ะ นี่คือภาพที่ทุกคนเข้าใจนะคะ แต่ความจริงฉันไม่ใช่ลูกของท่านหรอก ฉันเป็นลูกบุญธรรม คุณลุงแต่งงานกับคุณป้าของฉัน ท่านไม่มีลูกก็เลยรับฉันที่เป็นลูกของน้องสาวมาเลี้ยงดู ฉันรู้ว่าไม่ใช่ลูกแท้ ๆ ของท่าน แต่ท่านทั้งสองก็รักเอ็นดูฉันเหมือนลูกในไส้
ฉันจบสาขาภาพยนตร์มาจากอเมริกาค่ะ เพิ่งเข้ามาทำงานไม่ถึงปีคุณลุงก็ให้โอกาสเป็นผู้จัดละครเต็มตัวหลังจากที่ฉันตามไปเรียนรู้ช่วยงานในกองถ่ายของช่องจนมีประสบการณ์พอสมควร
ละครเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกของฉันทำให้ฉันตื่นเต้นมากเพราะมันเป็นการพิสูจน์ตัวเองว่าฉันมีประสิทธิภาพมากแค่ไหน ฉันใส่ใจทุกอย่างตั้งแต่คิดพล็อตเรื่อง ควบคุมการเขียนบท แต่ก่อนจะได้คิดพล็อตกับเขียนบทละครฉันเลือกเขาเอาไว้ก่อนแล้วล่ะ เห็นข่าวเขาครั้งแรกในทีวีก็บอกตัวเองเลยว่าผู้ชายคนนี้แหละ
...พระเอกของฉัน
-หนึ่งอาทิตย์ต่อมา-
“ได้เรื่องยังไงบ้างคะพี่จูดี้” ฉันถามพี่จูดี้ระหว่างที่เราสองคนออกกองละครเรื่องอื่นของช่องอยู่
“เรื่องอะไรเหรอคะคุณโรสขา” พี่จูดี้หันมาถามเสียงหวาน
“เรื่องพระเอกของโรสไงคะ”
“เอ่อ...”
“คะ?” พอถามก็หุบยิ้มทันทีฉันก็เลยเอ่ยสั้น ๆ แล้วมองหน้าเพื่อรอคอยคำตอบ
“คือแบบนี้คะคุณโรส พี่จูดี้ติดต่อเมเนเจอร์ของแดเนียลไปตั้งแต่วันที่คุณโรสขาของพี่จูดี้สั่งเลยค่ะ”
“แล้ว?”
“ก็คุยไงคะว่าคุณโรสลูกสาวเจ้าของช่อง DTV อยากจะได้คุณแดเนียลมาเป็นพระเอกละครฟอร์มยักษ์แห่งปีของช่อง พี่จูดี้เสนอคาตัวในเรทสูงสุดของวงการให้เขา เมเนเจอร์แดเนียลก็ถาม ๆๆๆ ข้อมูลทุกอย่าง แล้วก็วางสาย”
“อะไรนะคะ?” มันไม่เคลียร์ค่ะเลยถามต่อ วางสายแล้วยังไงต่อ
“เดียวสิคะน้องโรสขา~ เขาวางสายเพราะบอกจะติดต่อกลับค่ะ อีกวันก็ติดต่อกลับ แล้วก็ถามรายละเอียดเพิ่มเติม”
“แล้วเขาว่าไงบ้างคะ สนใจไหม”
“สนค่ะ พี่จูดี้ส่งบนไปให้เมเนเจอร์ดู เมเนเจอร์สนใจมาก~ อยากให้แดเนียลรับบทนี้มาก~”
“ข่าวดีสิคะ”
“ก็...”
“สรุป?”
“เมเนเจอร์สนใจแต่...แดเนียลไม่รับค่ะ” พี่จูดี้ตอบฉันด้วยรอยยิ้มอ่อน ๆ
“ทำไมคะ?” ฉันไม่ได้ตกใจเท่าไหร่ เขามีสิทธิ์ที่จะรับงานหรือไม่รับก็ได้ แค่อยากถามหาเหตุผลเท่านั้น เผื่อมีตรงไหนจุดไหนที่เขาไม่ชอบฉันจะได้ปรับให้ได้ไง
“เขาไม่บอกเหตุผลค่ะ แล้วแบบนี้เราจะเอายังไงต่อดีคะคุณโรส ลองดูกันใหม่ไหมคะว่ามีใครเหมาะกับบทนี้ พี่จูดี้ว่าอเล็กซ์ก็น่าสนใจนะคะ ตอนนี้กำลังฮอตเลย”
“ไม่ค่ะพี่จูดี้ เรื่องนี้โรสจะเอาแดเนียลเป็นพระเอกเท่านั้นค่ะ”
“โธ่~ คุณโรสขา~ คุณโรสรู้ไหมคะว่าเวลากลับเมืองไทยแดเนียลรับงานแทบทุกช่องยกเว้นช่องเรา ติดต่อไป 10 รายการค่าตัว 2 เท่า 3 เท่าก็ไม่เคยรับเลยนะคะ”
“รู้สิคะ”
“รู้แล้วจะดื้อเอาทำไมล่ะคะคุณโรสขา~”
“อยากได้ค่ะ เขากำลังดัง ยังไม่มีละครที่ไทย อีกอย่างมีบางอย่างในตัวเขาที่น่าสนใจมาก เขาน่าค้นหาค่ะ ถ้าโรสทำได้มันก็ดีไม่ใช่เหรอคะ”
“แต่...เฮ้อ! บอกตามตรงนะคะคุณโรส แค่วันแรกที่คุณโรสบอกว่าจะเอาแดเนียลมาเป็นพะเอกพี่จูดี้ก็ไม่เห็นทางไปต่อแล้วค่ะ งานละครต้องใช้เวลาถ่ายทำนานหลายเดือน เขาจเทคิวให้เราเหรอคะในเมื่อตอนนี้เขากำลังดังมากที่ยุโรป แล้วเขาก็ไม่เคยรับงานช่องเราด้วยไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร”
“พี่จูดี้จะไม่ช่วยโรสเหรอคะ พี่จูดี้ก็รู้ว่าอะไรเป็นอะไร” ฉันพูดประโยคนี้ออกมาพี่จูดี้ก็นิ่งไป
“ไม่ใช่ไม่ช่วยนะคะคุณโรส แต่พี่จูดี้ว่ามันยาก มันจะทำให้คุณโรสเสียเวลาไปโดยเปล่าประโยชน์ พี่จูดี้หวังดีกับคุณโรสนะคะ ยังมีนักแสดงคนอื่นที่เหมาะกับบทนี้แล้วก็ทำให้ละครคุณโรสปังได้แน่นอน”
“แต่นี่คือความตั้งใจแรกของโรสนะคะพี่จูดี้ แค่เริ่มต้นก็ท้อจนต้องเปลี่ยนเส้นทางแล้วต่อไปล่ะจะไม่เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาเหรอคะ สู้กับโรสหน่อย โรสไว้ใจพี่จูดี้แค่คนเดียวนะ” ฉันมองพี่จูดี้ด้วยสายตาที่ไม่ใช่บังคับ ไม่ใช่การอ้อนวอน แต่เป็นการขอร้อง ขอร้องให้ช่วยฉันไม่ให้โดนแร้งการุมทึ้ง
“...เฮ้อ! โอเคค่ะพี่จะสู้ไปกับคุณโรสค่ะ เพราะรักล้วน ๆ เลยนะคะขอบอกไว้ก่อน”
“ฮ่า ๆๆ ขอบคุณนะคะพี่จูดี้”
“แต่เรื่องแดเนียลพี่จูดี้บอกตามตรงนะคะคุณโรสขา~ พี่จูดี้ท้อค่ะ” พี่จูดี้เปลี่ยนโทนเสียงเป็นเสียงสองหลังจากที่เมื่อกี้เพิ่งใช้น้ำเสียงของเจ้ที่แสนดี้อยู่เลย
“โรสจัดการเองค่ะ ขออีเมล์ เบอร์โทร ทุกอย่างที่เป็นช่องทางการติดต่อของเขาและผู้การให้โรสก็พอ อ้อ! จองตั๋วเครื่องบินไปอังกฤษให้โรสด้วยนะคะ ขอเป็นเสาร์นี้เลย”
- ผู้เขียน
